UNEXPECTEDLY YOURS

Chapter XIX

Someone's POV

“When are you planning to——”

“Not that long Mrs. Gonzalez. Don't worry. I'm not going to keep it that long. Truth to be told I'mma going to announce it today.”

“Im glad to hear that.”- she heave a sigh. It's been 15 years hijo.”

“Yeah it's been...”

I heave a sigh as I stand on my swivel chair. It's been 15 years at wala man lang pinagbago ang paaralang 'to maliban sa mga pentura. Maganda na rin dahil nandito ang lahat ng memorya ko kasama ang barkada at ng taong mahal ko.

‘Mahal ko! Mahal ko?’

Napatawa ako sa sariling naiisip ko,oo taong mahal ko pero Mahal nga ba ako? Minahal nga ba talaga ako? Kasi kung mahal man niya ako bakit niya ako iniwan?

Nabaling ang atensyon ko sa pintuan ng may kumatok.

“Sir. The assembly is about to start.”

“Shall we Mrs. Gonzalez?”

“Ikaw talagang Bata ka. I have to go first at ikaw ayusin mo muna yang gamit mo jan.”

I let out a chuckle as Mrs. Gonzalez went out. Matapos ang ilang minutong pag-aayos ay lumabas ako. I scan the entire lobby of fourth year so as the classrooms, malayo pa man ay unang nahagip ng mata ko ang babaeng kakalabas pa lang ng classroom. Wala akong ibang ginawa kundi ang matutop sa kinatatayuan at tanawin ang babaeng tinungo ang kabilang pasilyo.

“Isn't she the girl I saw before?”- bulong ko.

Lima. Limang minuto akong nayelo sa kinatatayuan ko nang mapansin ko ang pagpasok ng apat na lalaki sa silid ng classroom.

“Ang aga natin ngayon ah!”- rinig kong sabi ng anak ni George.

“Kailan ba ako na late Gago!”

“Well, nong time na naligo ka sa isang balde ng man——”

“Oh come on dude don't mention that one at baka Wala sa oras na sugurin ko Yung bruhang yun.”- kahit kailan walang pinagbago ang mga batang to.

“Where are the others anyway?”

“Everyone are gathered in the gym why are you here?”— halata sa mukha nila ang gulat kaya otomatikong napatayo't napahakbang sila palabas mula sa loob ng silid, matapos silang maka-alis ay napa iling na lamang ako. At humakbang papunta din sa gym ng makita ko si George.

“Still nothing has changed.”

George's POV

“Sagutin mo ang telepono mo Georgina....”

‘The number you have——’

“Bwesit...”-usal ko saka sinipa ang gulong ng kotse ko. “Sagutin mo na kasi.”

‘The number you have——’

“Sir the assembly is about to start, kinakailangan na pong pumunta Ang faculty members.”- gulat na nilingon ko ang isang babae.

“Oo na, can't you see that I'm busy. Hindi naman tatakbo yang stage na yan. Tss, bwesit.”- I tried to reach out Georgina again, but to no avail. “Bwesit. Bwesit. Bwesit.”

Ano na naman ba ang pinaggagagawa nang babaeng 'to. Naka ilang missed call na ako, pero wala pa ring nangyayari. Sinubukan ko na ring kontakin si Aeron pero kasalukuyan pang nasa isang surgery.

Damn. Ito na nga ba ang sinasabi ko. Pero tama bang ipa-alam namin sa Bata ang totoo, if that happens, paniguradong mawawalan ng anak ang kapatid ko, at paniguradong mawawalan din ako ng anak. Bwesit ba't ba kasi kailangan pang magkaganito.