UNEXPECTEDLY YOURS

Chapter XII

Aera's POV

Wala na akong pag-asang mahabol pa si Wade, tss. Isang basketball player sa haba ba naman ng mga paa nito. Pasado alas quatro emedya na nang hapon, since nauna ng nakarating sa bahay si Wade ay pinili kong bagalaan ang lakad ko. Nasa gate na ako ng bahay ng napansin ko ang kulay itim na sasakyan na sigurado akong hindi namin pag-aari, lahat kasi ng sasakyan ng parents ko puro kulay blue.

Pabukas palang ako sa gate ng makita kong lumabas si Wade sa bahay na parang wala sa sariling naglakad palabas sa pinto ng bahay namin.

“Oh bakit ka bumalik wala bang pagkain sa——”

Hindi ko pa man matapos ang sasabihin ko ay agad agad akong hinila ni Wade at pagtakbong sa malawak na Subdivision, takte papagalitan ako nito.

“Teka oi— Wa-Da—San ba—aray teka, teka, teka nga.”-sigaw ko na parang nagpabalik sakanya sa sistema niya, yun nga lang kung pano bumalik ang ulirat niya ay agad agad naman niya akong niyakap. Ano bang nangyari sa kanya. Abnormal na nga lalo pang naging abnormal ang loko, tsk yan ang nangyayari kapag ka hindi sakto sa oras Kung kumain eh. Kaya kayo mga belabed reders u should eat tama na kaka-ML.

Imbes na lumayo sa kanya ay niyakap ko siya pabalik para naman gumaan kahit kunti ang pakiramdam niya.

“Ano bang nangyari Wa-Da at nagmumukha kang ewan?”-tanong ko.

Walang balak bumitaw si Wade kaya naman tinulak ko siyang bahagya at pansin ang papalubog na araw. Lagot papagalitan ako nito.

“Kung wala kang balak mag share aba uuwi na lang ako. Papagalitan ako nina Mama kapag ka wala pa ako sa bahay ng ganitong oras.”-still Hindi pa Rin siya nagsasalita. Ano bang nangyari at nagkakaganito itong lalaking to. “Wala ka talagang balak mag share? Hoy! Bahala ka na nga lang jan.”

“T-teka d-dito muna Tayo...”-sabi nito sabay hawak sa kamay ko matapos kung akmang aalis.

“Akala ko napepe kana o kaya na stroke, tss.”

Hmmm. Nasa park kami ng Subdivision na wala masyadong tao. Bahala na kung mapagalitan ako, mukhang kailangan ako ngayon ng pinsan ko. He doesn't feeling well.

Umupo ako sa bench malapit sa swing, mag-iisang minuto na akong naka-upo pero hindi parin siya umuupo kaya naman wala akong choice kung hindi ang hilahin siya para naman mahimasmasan siya.

“HOY WA-DA NAKAKAINIS KA NA HA... KANINA PA AKO DALDAL NG DALDAL DITO, DI KA NAMAN SUMASAGOT. ANO NA? AKO NA NGAYON ANG MAINGAY GANON?”- inis na bulyaw ko sa kanya.

“Ha?”— bwesit sa haba ng ibinulyaw ko HA lang yung sinagot? Nakakatangina tong gagong 'to.

“Uuwi na nga lang ako wala kang kwentang kausap. Mag aalas syete na ulol hinahanap na ako ngayon.”

“Ah sige. Kita na lang Tayo sa school bukas.”

Kita mo 'tong isang'to, pinagmukha na nga akong tanga, nilayasan pa ako eh siya nga 'tong nanghihila kung saansaan tsk. Tao nga naman minsan ang hirap intindihin.

***

Mabuti at hindi madilim sa park ng Subdivision kaya maaliwalas akong naka-uwi sa bahay. Na sinalubong ako ng Mama ko.

“San ka ba galing bata ka?”- bungad ni Mama ma tantya ko galing pa sa pag-iyak ganon ba siya ka alala sakin para umiyak?

I didn't bother to answer instead tiningnan ko siya ng seryoso.

“Anak I'm sorry what you heard isn't true, maniwala ka sakin, anak kita, Mama mo ako kaya sakin ka maniwala.”- taka kung tiningnan ang mama ko na nagbabadya na namang lumuha.