𝘈 𝘴𝘰𝘯𝘨 𝘰𝘧 𝘪𝘤𝘦 𝘢𝘯𝘥 𝘧𝘪𝘳𝘦 (დასრულებული)

16

(+18)
მის ტუჩებს ვეწებები და გულ-მკერდზე ვეკვრი. წამში თვითონაც მყვება კოცნაში. ორივე ღრმად ვსუნთქვათ.
უკან გადავიწიე და თვალებში ჩავხედე.
-რა?
-ერთხელ ჯიმინმა მითხრა საკუთარ თავს მიეცი უფლება უკეთეს ცხოვრებაზე იფიქროვო. მაშინ გამეცინა , ასეთი რამ აქ არ არსებობს-მეთქი.-აღფრთოვანებულმა ცერა თითი ტუჩებზე გადავუსვი და თავი განზე გავაქნიე-ვერასოდეს ვხვდებოდი...იმიტომ , რომ არ შემეძლო...არ შემეძლო იმის დაჯერება, რომ ეს შესაძლებელი იყო...-ნერწყვი გადავყლაპე და ხელი დავწიე-აქამდე...
სებასტიანი დაიხარა.ამჯერად მისი კოცნა უფრო მგზნებარე იყო. ყოვლისმომცველი, ლაღი და უწყვეტი.ენა პირში შემიყო თუ არა,ჩემში უკლებლივ ყველა უჯრედმა გაიღვიძა.
სებასტიანმა თეძოებზე დამადო ხელები, რომელთა მხურვალებამ აბრეშუმის ღამის პერანგი ლამის ტანზე შემომაწვა. მისი კოცნით ვერ ვძღებოდი.თუმცა იმის გამოსახატად, რაც ჩემში ხდებოდა, ეს საკმარისი მაინც არ იყო. ტუჩებიდან ყელს კოცნა-კოცნით ჩაუყვა...
მთელი ჩემი სამყარო მისი ბაგეების ჩემს კანზე შეხებად იქცა.ყველაფერი მათ მიღმა, მის მიღმა წყვდიადის უფსკრული და მთვარის შუქი იყო. დამავიწყდა ყველაფერი... სად ვიყავი, როგორ აღმოვჩნდი აქ, ჩემი საშიში თმის ფერი, ჩემი ნამდვილი ვინაობა...ჯინი... ოჯახი...ყველაფერმა თითქოს ჩემთვის მნიშვნელობა დაკარგა, რადგან უფრო ძვირფასი ვიპოვე ცხოვრებაში, რომელთანაც მინდოდა სიკვდილის ბოლომდე ვყოფილიყავი!
თმებში ხელები შევუცურე.მისი აბრეშუმის სინაზით ვტკბებოდი.
წამის მეასედში სებასტიანმა ყველაფერი გამხადა, რაც მეცვა. ცეცხლის ალი მომედო,როცა კოცნისას თითები ფეხებშუა შემიცურა.მტანჯველ ვნებას,რომლსაც ჩემში ღრიალით გაეღვიძა, მთლიანად დავნებდი.
-სებასტიან...-მისი სახელი ამოვიკვნესე ისე, რომ ტუჩები არ მომიცილებია.
არ ვიცი რისი ბრალი იყო, ალკოჰოლის თუ ამდენი ხანი ჩემი გრძნობების მალვის არვიცი, მაგრამ მინდოდა, ახლავე მისი გავმხდარიყავი...მინდოდა, სულ ჩემი ყოფილიყო.
-არ გაჩერდე,-აღმომხდა.
მაგრამ მოწყვეტით მომშორდა და საწოლის მეორე მხარეს, ჩემს გვერდით დაჯდა.
ორივე ღრმად ვსუნთქავდით. სებასტიანს გავხედე. თავი საწოლის თავზე კეფით მიეყრდნო, თვალები დაუხუჭავს და პირი გაუღია. ცოტახნით ვაცადე, რომ სუნთქვა დაეწყნარებინა, შემდეგ კი მივუახლოვდი და კალთაში ჩავუჯექი, ფეხები კი წელზე შემოვხვიე.
-რას აკეთებ?-მართალია სუნთქვას უკვე აკონტროლებდა, მაგრამ ჯერ კიდევ უჭირდა ლაპარაკი.
-რატომ გაჩერდი? შენც ხომ ეს გინდა არა?
-მაგრამ შენ არ გინდა...
-რომ არ მინდოდეს, აქ არ ვიქნებოდი, თან შიშველი.
-შენ მთვრალი ხარ, თან საქმრო ხომ გყავს. წადი მასთან. შენ მე არასდროს შემხედავ ისე, როგორც მე მინდა ეს. შევეგუე უკვე-თქვა და ჩემგან თავის განთავისუფლებას შეეცადა.
თუმცა არ მივეცი იმის ნება, რომ გამქცეოდა. მინდოდა ყველაფერი მეთქვა მისთვის, რასაც ვგრძნობდი.
-არა!-ვთქვი და ჩავეხუტე, ფეხები კი უფრო ძლიერად მოვხვიე წელზე-ვიცი ოდესღაც აქედან მომიწევს გაქრომა, ვიცი შენს გულში დიდ სიცარიელეს დავტოვებ განსაკუთრებით ამ ღამის შემდეგ, მაგრამ ისე ვერ წავალ, თუ ჩემს გრძნობებში არ გამოგიტყდები-მისი სახე ჩემს ხელებში მოვიქციე-სამუდამოდ თუ ვერა, მინდა დღეს მაინც ვიყო შენი, მინდა ამ ღამით მაინც ვეკუთვნოდეთ ერთმანეთს... მინდა რომაღარ გაგექცე...ძალიან მინდა.
შუბლით ჩემს გულ-მკერდს მიეყრდნო. სახე მის ვერცხლისფერ თმებში ჩავრგე. მან იცოდა, რაც არ უნდა ყოფილიყო, ჩემი აქ დარჩენა გარდაუვალი იქნებოდა.მიყვარდა თუ არა სებასტიანი, ამას არ ჰქონდა მნიშვნელობა, მე აქაურობას არ ვეკუთვნოდი...
თავი ასწია და ტუჩებზე ტუჩები ნაზად შემახო. მისი პერანგის ღილებს დავწვდი და შეხსნა დავუწყე, ამასობაში კი მისი ტუჩების შეხება უფრო ვნებიან კოცნად გადაიზარდა.
-ყველაფერი მომეცი, -ამოვიგმინე.
სებასტიანმა თვალი თვალში გამიყარა.თვალები უელავდა... ამ ველური, სასტიკი , ძლევამოსილი მეფის მთავარი სამიზნე ახლა მხოლოდ მე ვიყავი...ვიგრძენი, რომ მასში ქარიშხალი ბობოქრობდა. ქარიშხალი, რომელსაც შეეძლო, მთლიანად წაველეკე, მის ასეთ მსუბუქ ფორმასაც კი. თუმცა მე მას ვენდობოდი. ჩემს თავს ვენდობოდი, რომ ამ უძლეველ ძალას გავუძლებდი!
მალევე ისიც ჩემსავით შიშველი იჯდა საწოლზე და მე ისევ კალთაში ვყავდი კოალასავით მოწებებული. ვიგრძენი ,როგორ შემოვიდა ჩემში, ლამის გონება დამაკარგვინა. მასზე ვმოძრაობდი და ისიც მეხმარებოდა, რომ თავისუფლად მემოძრავა. წელზე ხელები შემოეხვია და ხან ტუჩებს , ხან ძუძუსთავებს მიკოცნიდა. მთელი სხეული დავუკაწრე. ერთად ვმოძრაობდით, უსასრულოდ, ველურად და ვნებიანად...
მხოლოდ მაშინ გაჩერდა, როცა სიამოვნებისგან ავცახცახდი და შინაგანად გავთავდი. შუბლი ჩემს შუბლს მოაყრდნო, ჩემი წელიდან ხელები ჯერ კიდევ არ მოუშორებია. ახლა ორივე პირღია ღრმად ვსუნთქავთ და გულის სიჩქარეს ვიწყნარებთ.
გამიღიმა და ერთხელ ნაზად მაკოცა.
შემდეგ გადაწვა და მეც მის მკლავებში მომიქცია.
-მინდა, რომ ასე დარჩე ჩემთან სამუდამოდ-თქვა მძიმედ და რამდენიმე წამში დაღლილს ჩემს კისერში თავჩარგულს ეძინა.
-მეც მინდა... და ყოველთვის ასე იქნება...-ვთქვი თვალცრემლიანმა და თვალებს მივეცი უფლება, ყველაფერი წყვდიადით მოეცვა...

მეღვიძება. საშინელი თავის ტკივილი მაღვიძებს. თვალებს არ ვახელ, რადგან ვგრძნობ , რომ თვალებიც მტკივა. გუშინდელი ღამე მახსენდება და ტანში ჟრუანტელი მივლის. ახლა ხომ მე მეფის გვერდით ვწევარ! მეშინია თვალების გახელის. მეშინია , რომ იქ არ დამხვდება.მეშინია, რომ შეიძლება ეს ყოველივე სიზმარი აღმოჩნდეს, ან სიმთვრალის ჰალუცინაცია. მაგრამ რამდენიმე წამის შემდეგ თმაზე მის ნაზ, ცივ თითებს ვგრძნობ. ვგრძნობ , როგორ იღებს ჩემზ თმას და ხელში ათამაშებს. მის მზერას ვგრძნობ, რომელიც წესით ახლა ზემოდან დამყურებს. მეღიმება და ვიზმორები. მინდა მის ბედნიერ სახეს შევხედო, რომელიც ბედნიერი დღის საწინდარი იქნება.
ბედნიერ სებასტიანს მინდა შევხედო, რომელიც ახლა ჩემს თმას ეთამაშება.
ჩემს თმას...
თმას!
და მახსენდება...!
თვალებს დაფეთებული ვახელ და პირდაპირ მის სახეს ვეფეთები. ცივ, უგრძნობ თვალებს მაპყრობს...
ნერწყვს მძიმედ ვყლაპავ. რამდენიმე წამში კი ხმას იღებს:
-ვინ...ხარ...?!