Kıyameti Gördüm- Yeni Dünya

Bölüm 15: Gerçek Veya Değil

Son bir kez daha arkasına baktı ve harabe ev hala mistikliği ile duruyordu karşısında. Camların üzerinde ki kir, yıkılmış bahçe duvarı ve bahçede ki çürümüş otlar, tüm bu görüntü her şeyin deliliydi. Burda aileden geriye kalan sadece eski yıpranmış harabe kalmıştı. Yüzbaşı Furkan Yuliya'ya döndü ve;

-Yaşadığımız dün gece hakkında seninle konuşmak istiyorum.

Yuliya uyandığından beri olayın etkisi ile kendine gelmemişti. Garip olay karşısında şaşkına dönmüşlerdi. Yuliya da yürüyüşünü yavaşlattı ve Furkan yüzbaşının ona yetişmesini sağladı. Yüzbaşına döndü.

-Bizler dün akşam bir mucize yaşadık yüzbaşı o aile gelmeseydi sen ve ben şu an yaşamıyor olacaktık. Bu alemden veya başka bir alemden varlıklar bizlere yardım etmeye çalışıyor.

Gözleri parlarcasına ışıldıyordu güzel doktorun. Başka mantıklı açıklaması yoktu yaşananların.

-Bunu ilk defa yaşamıyorum doktor.

Diye söze girdi yüzbaşı.

-O gün o kasaba da o insanlar olmasaydı ben daha önceden ölmüş olabilirdim, ama senin de dediğin gibi birileri kıyameti tersine çevirmek istiyor, birileri bizim hayatta kalmamızı istiyor, belkide sonun gelmemesi için bizimle çalışıyor.

Kafasında hala bütün olayların karmaşası vardı. Artık yaşayan birini gördüklerinde gerçeklik ve hayalden ibaret olduklarını sorgulayacak kadar kafaları karışmıştı. Yaşananların karmaşası yetmezmiş gibi bir bu durumun merakı içinde arabayı bıraktıkları yere doğru ilerlediler.

Her adımda bir tedirginlik vardı ikisindede. Sanki biri onları ıssız ormanda takip ediyordu. Yaşadıkları böyle hissetmelerine sebep oluyordu diye düşündüler.

Durdukları yerden aracı görebiliyorlardı. Ama bir sorunları vardı. Araba kullanılır vaziyette görünmüyordu. Yanlarına aldıkları erzak ve ekipmanlarda gitmisti. Merkez üssünden çıkmanın kötü bir fikir olduğu kulaklarında çınlıyordu Furkan Yüzbaşının. Yuliya, Furkan Yüzbaşına baktı ve konuşmaya başladı.

-Şimdi ne yapacağız?

Furkan Yüzbaşı bu çaresizliği daha önce bir çok kez yaşamıştı. Düşünceli bir şekilde, kendine inanmasabile Doktor Yuliya'ya cevap verdi.

-Hayatta kalacağız Doktor.

Gün yine belirsizliğini koruyordu ve karanlığa geçiş yapiyordu. Bu dünyada aracın olması bile büyük lukstü onlar için. Hurdaya dönmüş arabaya yaklaştılar. İşlerine yarayacak son kalan şeyleri kontrol ettiler yırtılmış bir çanta yere, dökülmüş merkez üssünden alınmış sera sebzeri ve silah mermileri vardı sadece. Artık tüm envanterleri ve erzakları çok kısıtlıydı.

Yuliya manzara karşısın daha da kötüleşiyordu. Sinrleri, hisleri ve duyguları çok karmaşıktı. Yaşamda kalma dürtüleri ağır bassada, pes etmeme konusunda tereddütleri vardı. Furkan'a baktı hayalleri suya düşmüş bir çoçuk gibi.

-Yapabilir miyiz bilmiyorum? Sanırım artık sona daha yakınız gibi geliyor.

Furkan onu tatmin edecek cevapları beyninde arıyordu. Issızlığın ve tehlikenin kol gezdiği, ölümün kurtuluş olduğu bu dünyada ona ne diyebilirdi ki? Söyleyecek bir şey bulamadı. Ona yardım edebileceği tek konu vardı. Aynı kaderi o da yaşıyordu ve burada öylece durarak hiçbir şeyi çözemezlerdi. Sadece efsane olurlardı. Harekete geçti ve dağılan işe yarayacak eşyaları toplamaya başladı.

Yuliya arkasında devrilmiş ağaca yaslandı ve ağlıyordu. Caresizdi.

-Doktor kendini toparla artık. Harekete gecmeliyiz. Vakit geç oluyor.

Yuliya güçsüz titrek bir ses ile;

-Herşey bitti Yüzbaşı kolayı seçmek daha basit geliyor artık.

Yüzbaşı insanları teselli etme konusunda hiç başarılı değildi. Yuliya'ya yaklaştı ve elini uzattı. Yalandan herşey iyi olacak diyemezdi.

- Bu çağda yaşayan herkes hemen hemen herşeyini kaybetti zaten. Şimdi sana birşeyleri hatırlatmak istiyorum. Biz bir görev uğruna bazı tehlikeleri göze alarak merkez üssünden kaçtık. Görevimiz ekip 5'ten sağ kalanları kurtarmak ve kurtarılmayı bekleyen biri var mı diye kontrol etmekti. Herşeyi kaybetmiş olabilir ama Daha da önemli bir şey daha hatırlatmak isterim. Annesi gitti diye günlerce aglayarak hayata küsen Ceren'in kızını düşün. Ne kadar acı çektiğini sen anlatmıştın Doktor. Hatırlasana. Şimdi ayağa kalk ve yanımda ol!