My sweet strong mate

Hoofdstuk 26: Wakker worden

Aisha

De zonnestralen maken me wakker. Verward kijk ik om me heen. Dan dringt het tot me door dat ik in een ziekehuiskamer ben. Ik kijk op de klok, het is vijf uur. Ik moet me haasten zo meteen wordt de hele pack wakker. Ik kijk Flynn liefdevol aan, leg mijn hand op zijn wang en geef een zachte kus op zijn voorhoofd. 'Ik kom terug', zeg ik hees en stap naar de deur voordat de verpleegster aan haar ronde begint. 'Nee, ik wil niet weg bij onze mate', zegt Alexie jammerend. 'Het moet, Alexie. Ik moet sterker worden en ervoor zorgen dat de pack niets tekort komt. Dat weet je.' 'Ja, ik weet het. Maar ik snap nog altijd niet waarom we niet een uurtje langer bij hem kunnen blijven', zegt ze eigenwijs. 'Ik wil niemand tot last zijn' Ik hoor haar zuchten en dan terug verdwijnen. 

Ik sta in het herenhuis en heb een pakje kleren klaargelegd voor straks. Ik haast me naar buiten het is nu al half zes en de vogels beginnen al te chirpen. Ik leg het stapeltje kleren op de rots en verander in mijn wolvenvorm. Ik zet een paar stappen en al snel begin ik te rennen. 'Woehoe' roept Alexie als we de wind langs onze vacht voelen snijden. Ik snuif de geur van het bos in, de dauw, het mos onder mijn poten. Wat hou ik toch van die geur. Als ik terug op de open plek ben verander ik terug en doe snel mijn kleren aan. De strakke jeans zit als gegoten samen met het zacht roze bloesje. Ik heb mijn hakken in de hand aangezien lopen in het gras met hakken niet gemakkelijk is. Zodra ik op het terrein sta en mijn hakken aanheb zie ik iedereen door elkaar lopen. Wat is er aan de hand? Is er terug een aanval? Ik kijk zoekend rond naar een gezicht dat ik herken. Kaleb komt op me afgelopen. 'Alles oké?' vraag ik bezorgd. 'Worden we aangevallen?' Hij schudt zijn hoofd als hij op adem komt. 'Wat is er dan? Waarom is iedereen zo opgefokt?'

'Hij is wakker', zegt hij nog steeds buiten adem.

Flynn

 Het is donker, ik kan mijn ogen niet openen. Heel mijn lichaam doet pijn. Waar ben ik? 'Je bent in coma' zegt Dean. 'Waarom ben ik in coma?' 'Je herinnert je helemaal niets?' vraagt Dean verbaasd. Ik wil mijn hoofd schudden maar het doet te veel pijn. 'Waar is Aisha?' vraag ik in paniek. 'Is alles in orde met haar?' Ze moet wel bezorgd zijn. 

'Alles is oké, denk ik'. 'Hoe bedoel je denk ik?' roep ik. 'Ik weet het zelf ook niet', zegt Dean gefrustreerd. 'Ik heb ze sinds de aanval niet meer gezien.' 

'Welke aanval, zijn we aangevallen? vraag ik verbaasd. 'Na het bezoek aan de bloedpack zijn we door hen aangevallen, waarschijnlijk omdat we dat meisje hebben meegenomen. Tijdens het gevecht was Aisha in het nauw gedreven en ging bijna de nek doorgebeten zijn. Wij kwamen juist op tijd tussen maar de wolf heeft je hele buik opengereten. Het is een mirakel dat we niet ter plekke zijn gestorven', zegt Dean. 

'En je weet daarna zelf ook niets meer? Is alles in orde met Aisha?' Waarschijnlijk niet, ze neemt het zich waarschijnlijk kwalijk wat gebeurd is, ik zou juist hetzelfde zijn. 

'Ik ben zelf ook maar een paar dagen wakker. Ik weet niet hoe het met onze mate gaat, ik heb ze in die paar dagen niet gezien en wat ik van de verpleegsters gehoord heb is, nadat ze zelf uit het ziekenhuis is ontslagen geen voet meer hier binnen heeft gezet.' zegt hij droevig. Een steek door mijn hart en wacht wat? 'Toen ze zelf uit het ziekenhuis ontslagen is?' 

'Ja, wat ik van de verpleegsters gehoord heb, heeft ze de wolf die jouw buik heeft opengereten de nek gekrakt en daarna een groot deel van de wolven die nog overbleven weggejaagd. Ze zat blijkbaar onder de sneeën, er moesten er zelfs een paar gehecht worden, de verpleegsters zeiden dat het geen pretje was.' Een gevoel van trotsheid maar ook bezorgdheid neemt van me over. 'Hoe lang lig ik al in coma?' 'Anderhalve week' Ik schrik. 'Waarom wil ik niet wakker worden, Dean?' 'Ik weet het niet, Flynn. Het is voor mij ook een raadsel.' Ik voel mijn ogen zwaar worden en val terug in slaap. 'Flynn!' roept hij nog maar het is al te ver weg.