My sweet strong mate

Hoofdstuk 27: Het verraad

Flynn

Een week later mag ik eindelijk het ziekenhuis uit, ondersteunt door Aisha strompelen we samen naar het herenhuis. Malia loopt door de deur en komt stralend op ons afgelopen, het volgende moment voel ik haar armen om mijn buik. 'Hey kleine meid.'

Ik wil naar mijn kantoor gaan want ik ben er zeker van dat het een grote puinhoop gaat zijn. Hoe goed Kaleb ook zijn job doet, alfa zaken gaat hij nooit gedaan hebben en zeker niet onder deze omstandigheden. Aisha staat op om me tegen te houden. 'Je moet rusten, geen tijd om je zorgen te maken over alfa zaken'. Ik schud mijn hoofd. 'Schat, ik ben de alfa dat is mijn plicht'. Ze zucht want ze weet dat ze het niet uit mijn hoofd kan praten 

'Goed, maar ik ga mee naar je kantoor.' Ik wil er net tegen ingaan als ze haar hoofd schudt 'Het is dat of ik bind je vast aan de spijlen van het bed'. Ik grinnik bij het beeld dat voor me verschijnt. 'Oke schat, wat jij wilt.' Ik neem haar hand vast en onze vingers verstrengelen in elkaar. Ik open de deur van het kantoor en verwacht een hele stapel papieren te zien maar niets, geen papiertje te veel op de bureau. Alles is mooi geordend en ligt op zijn plaats. Ik ruik een lichte chocoladegeur op de stoel. 'Heb jij dit gedaan?' vraag ik verbaasd. Verlegen knikt ze haar hoofd. 'Ik wou dat als je wakker werd, je een sterke pack voor je zag en geen puinhoop.' Waaraan heb ik dit meisje toch verdient ze is perfect. Ik ga op de stoel zitten en klop op mijn schoot. Voorzichtig kruipt ze op mijn schoot en sluit haar armen om mijn nek. 'Je bent geweldig' fluister ik terwijl ik haar kusjes in haar nek geef. Er gaat een huivering door haar heen. Traag werk ik mij een weg naar haar gezicht. Een kusje op de neus, op de kin, net naast haar lippen. Ze kreunt lichtjes en kust me vol op de mond. Ze vraagt toestemming en die geef ik haar dan ook graag. Over mijn hele lichaam voel ik tintelingen. Ik leg mijn handen op haar heupen en duw ze dicht tegen me aan. Op dat moment wordt er geklopt op de deur. Ik zucht geërgerd. 'Gaan we elke keer gestoord worden?' Blozend gaat ze van me af, Dean spruttelt tegen en ik trek haar terug op mijn schoot maar deze keer met haar rug tegen haar borst. 

'Binnen' roep ik. Kaleb komt binnen gestormd. 'Ik weet waar' begint hij maar wordt onderbroken door Aisha. Ze staat op en fluistert iets in zijn oor. Een kleine steek van jaloezie gaat door me heen. Zijn ogen worden groot, hij fluistert iets terug en loopt dan terug het kantoor uit. 'Waar ging dat allemaal over?' vraag ik geïrriteerd. Ze komt naar me toe en leunt tegen de bureau. 'Ik moet je iets vertellen' zegt ze zacht. Haar bruingoude ogen kijken me droevig aan. 'Sorry dat ik het je nu pas vertel, ik wist niet wanneer ik het anders moest vertellen', zegt ze snel. Een ongerust gevoel nestelt zich. 'Justin is ontvoerd door de bloedpack' zegt ze met tranen in haar ogen. Het is even stil. 'Waarom heb je niets gezegd ?' vraag ik haar terwijl mijn irritatie steeds groter wordt. 'Omdat ik je niet extra bezorgd wou maken in het hospitaal. Je bent nog steeds aan het rouwen om je vader. Dagen gingen voorbij en ik wist dat hoe langer het duurde hoe erger het voor jou was maar ik wist niet hoe ik het je moest zeggen.' Ze wilt mijn hand vastnemen maar ik trek het weg. Gekwetst kijk ik haar aan. 'Is er nog iets dat je me niet verteld heb?' Ze knikt en nu stromen de tranen ook over haar wangen. 'Ik stam af van de Woodspack', zegt ze fluisterend. Dit nieuws slaat als een bom in. Verraden en teleurgesteld sta ik recht en loop naar de deur. 'Wat ga je doen?' vraagt ze verbaasd met nog steeds tranen in haar ogen. Ze heeft die hele week tegen me gelogen. 'Ik ga naar de bloedpack' hoor ik mezelf op een strenge stem zeggen.

Aisha

Zijn ogen zijn bijna helemaal zwart als hij van me wegstapt. Ik probeer mijn tranen in te houden maar het heeft geen zin. Ik wist dat ik het eerder moest vertellen maar ik kon het niet over mijn hart krijgen. Hij had alle rust nodig die hij kon krijgen. Dagen gingen voorbij en ik kon het hem nog steeds niet zeggen totdat Kaleb binnen kwam. Van zodra hij begon wist ik dat ik hem moest stoppen. Het was beter als Flynn het slechte nieuws van mij hoort dan van iemand anders. Ik stuur Kaleb weg, ga op de bureau zitten en staar naar mijn voeten. Ik durf Flynn niet aankijken. Met trillende stem vertel ik hem de waarheid. Als ik toch durf op te kijken weet ik dat ik een vergissing heb gemaakt om het hem niet meteen te vertellen. Ik wil zijn hand nemen maar hij slaat het van zich af. Een steek gaat door mijn hart. Hij staat op en stampt naar de deur, ik vraag wat hij gaat doen. Hij draait zich abrupt om en zijn ogen staan donkerder dan ooit, met een zware, ruwe stem, niet zijn aangename warme stem zegt hij: 'Naar de bloedpack'. Mijn ogen worden groot. Nee dat wordt zijn dood. Ik loop naar hem toe en probeer terug zijn hand vast te nemen. Deze keer laat hij me. 

'Alsjeblieft. Flynn. Als je nu gaat wordt het je dood. Wacht tot als iedereen terug sterker is', smeek ik. 

'Eruit!' roept hij met die ruwe stem. Ik kijk hem niet begrijpend aan. 'Eruit! Ik wil je niet meer zien.' Hij schudt mijn hand van zich af. En wijst naar de deur. Zijn ogen staan nog steeds helemaal zwart. Ik knik nauwelijks zichtbaar en open de deur. Ik voel zijn zware adem tegen mijn nek. Ik draai me nog een keer om en zie mijn eigen reflectie in zijn donkere ogen. 'Buiten' zegt hij nu op zijn alfa toon. Ik open de deur en stap de koude gang in. Ik sluit de deur zacht achter me en val op mijn knieën. Mijn hele lichaam schokt. Het is mijn schuld. Ik had het niet mogen achterhouden. Hij wilt me niet meer zien, hij houdt niet meer van me. 'Hij houdt nog steeds van je, Aisha.' zegt Alexie. 'Geef hem tijd, het is veel om te verwerken.' Ik voel twee armen me omhoog trekken. Verbaasd kijk ik in twee ijsblauwe ogen. 

'Ik dacht al dat ik beter hier wachtte' zegt Kaleb. Hij neemt me in een knuffel. Het voelt goed, niet zo goed als Flynn maar het voelt goed. Hij wrijft zacht over mijn rug. 'Alles komt goed' fluistert hij. 'Geef hem wat tijd.' Ik zet een stap naar achter uit zijn armen. 'Hij wilt niet luisteren naar mij, misschien kan jij hem overtuigen om nu niet naar de bloedpack te gaan.' Hij knikt. 'Ik zal alles doen wat ik kan, Aisha. Ga jij nu slapen je ziet eruit als een wrak.' Ik glimlach zwak. 'Een bed klinkt nu wel heel aantrekkelijk', zeg ik zacht. Kaleb geeft me een klopje op de schouder en duwt me richting de slaapkamers. Als ik op het einde van de gang ben hoor ik het gepiep van scharnieren, wat gegrom en dan een deur snel dichtslaan. Ik weet mijn weg te vinden naar onze slaapkamer en open de deur. De zonnestralen komen door het grote raam en verlichten de hele kamer, normaal zou ik genieten van de zon maar nu ben ik te uitgeput om er aandacht aan te besteden. Ik loop naar de douche en zet hem op de juiste temperatuur. Voorzichtig kruip ik onder stralen. Even voel ik het prikken, maar al snel gaat het terug weg. Ik kijk naar mijn lichaam en zie overal littekens. Er is er een lange schuin over mijn rib. Ik huiver als mijn vingers over het litteken gaan. Het is eindelijk aan het genezen. Door al het trainen is het al vaak terug open gesprongen met de nodige gevolgen. De andere zijn mooi genezen zoals Pauline had voorspelt en zullen over een paar jaar niet meer te zien zijn. Ik zucht en stap uit de douche. Ik trek een T-shirt van Flynn aan die veel te groot voor me is en kruip onder de dekens. Zijn geur maakt me verdrietig maar stelt me toch ergens gerust. Al wenend val ik in een diepe onrustige slaap.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hoe zou jij reageren als je geliefde iets voor je achterhoudt? Vind je dat Flynn gepast reageert?

Fairy xx