My sweet strong mate

Hoofdstuk 12: Eerste training

Aisha

Het is vroeg in de ochtend en de vogels zijn buiten vrolijk aan het chirpen alsof er geen vuiltje aan de lucht is. Jaloers luister ik naar hun gezang. 'Kom op brompot uit bed, we hebben nog veel te doen', zegt Alexie met haar eeuwige optimisme. Met grote tegenzin verlaat ik de warmte van de lakens en sta op. Ik draag een T-shirt van mijn mate aangezien ik zelf nog geen pyjama had en het leek me ongepast om in de kleren van Clarissa te slapen. Ik kijk nog eens de kamer rond. Recht tegenover het bed staat een grote boekenkast. Ik had gisteren al eens willen kijken maar was te verlegen met mijn mate erbij. Mijn ogen vangen een stapeltje kleren op in de hoek van de kamer. Clarissa zal ze hebben gebracht. Het is duidelijk sportkledij wat betekent dat de training vandaag gaat beginnen. 

De aangename geur van pannekoeken komt de kamer binnen. Ik volg de geur en kom aan bij de keuken. Zachtjes open ik de deur en zie een wilde bos rosse krullen op en neer dansen. Voorzichtig kom ik de keuken binnen, de bos krullen moet me gehoord hebben want zodra ik ook maar een stap heb gezet draait ze zich om. Een paar vriendelijke groenblauwe ogen ontmoeten de mijne. 'Goeie morgen', zegt ze opwekt. 'Ik zie dat de kleren je passen'.

'Dank je. Ze zitten gepast', zeg ik met een voorzichtige glimlach. 'Blijf daar toch niet staan, kom aan tafel. De pannekoeken eten zichzelf niet op.' Gehoorzaam ga ik op een kruk zitten en begin aan de pannekoek die ze voor me heeft neergezet. Aandachtig bestudeer ik haar gezicht, ze lijkt helemaal niet op Clarissa of mijn mate, haar uitdrukkingen zijn veel uitgesprokener. Ik durf niets te vragen, misschien is het onbeleefd. Ze lijkt mijn gedachte wel gelezen te hebben want ze begint met zichzelf voor te stellen. 'Ik ben Anna en zorg voor Flynn en Clarissa', zegt ze met een glimlach die meer dan genoeg zegt. Een blik van onvoorwaardelijke liefde en steun, wanneer heb ik ooit nog eens zo'n blik gekregen? 'Over de duivel gesproken, daar is de grootste reden van al mijn grijze haren.' Nog voor ik moet kijken wie ze bedoelt ruik ik zijn aanwezigheid al. De frisse bosgeur vermengd met chocolade. Mijn mate komt naast me zitten en geeft me een stralende glimlach die ik wat magertjes beantwoord. Zijn haar staat alle kanten op, hij komt duidelijk net uit bed en nog ziet hij eruit alsof hij van een modellenshoot komt. 

'Justin komt je zo halen voor je eerste training. Ben je er klaar voor?', vraagt hij. Ik denk terug aan het gesprek of eigenlijk de monoloog van mijn mate, hij was vol lof aan het praten over zijn vrienden, zijn zus ook zijn vader al was het wel duidelijk dat ze nu niet meer goed overeen komen. Zelf nam ik niet veel deel aan het gesprek, er was niet veel waar ik over kon praten, ik gaf hier en daar wat knikjes om te tonen dat ik nog steeds aan het luisteren was. Hij kijkt me vragend aan. Ik heb hem nog niet beantwoord. Met rode wangen knik ik. Hij lijkt tevreden en richt zich terug op de pannekoek. Ik zucht opgelucht, ik heb hem niet boos gemaakt. Het was me al opgevallen dat hij anders was dan de mannen in de maffia, hij werd niet zo snel boos. 

De luchtige sfeer die in de keuken hangt wordt verstoord door een zware stem. Ik draai me om naar de stem. De stem is afkomstig van een nors uitziende man. Hij heeft verschillende littekens over zijn gezicht en zijn groenbruine ogen zijn juist dezelfde als mijn mate. Hoe langer ik naar de man kijk hoe meer gelijkenissen ik zie. Deze man zal zijn vader zijn. 'Ik heb je nodig voor de levering vanavond', zegt hij zonder enige begroeting naar zijn zoon. Hij lijkt niet verbaasd dat er een vreemde in de keuken zit sterker nog hij heeft me nog niet eens bekeken. Net op dat moment kijkt hij me aan om te bewijzen dat hij me wel degelijk had opgemerkt maar gewoon genegeerd had alsof ik een vlieg was. Met kille ogen neemt hij me op, er gaat een rilling door me heen. Hij heeft dezelfde aura rondom hem als het zwijn. Op het moment dat ik denk dat hij nog iets gaat zeggen draait hij zich om en strompelt naar buiten. Mijn mate staat zuchtend op en wenkt me hem te volgen. Ik kijk nog even naar Anna, die me een bemoedigend lachje geeft.

Stilzwijgend lopen we naast elkaar en ik heb grote moeite om het zo te houden. Welke levering? Hij moet wel belangrijk geweest zijn aangezien de man zo strikt was. Wat is er tussen die twee gebeurd? Ze lijken elkaar nauwelijks te tolereren als ze in elkaars gezelschap zijn. Ik sla mezelf op de kop, ik moet me niet met andermans zaken bemoeien. Deze slechte gewoonte heeft me al vaak genoeg klappen bezorgd. We komen aan bij het terras, deze keer is niemand buiten aan het vechten. Een nerveus gevoel komt opzetten maar het is niet zo erg als gisteren, het lijkt alsof mijn mate zijn aanwezigheid net als gisteren een rustgevende invloed op me heeft. 

De grote dubbele deuren vliegen open en een grote zwarte jongen komt op ons afgelopen, hij ziet er heel gevaarlijk uit. Zijn gespierd lichaam bedekt met littekens en wat lijkt recentere schrammen komen piepen vanonder zijn tank top. Hij loopt naar mijn mate en ze geven elkaar een broederlijke handdruk.  Mijn mate geeft me nog een laatste bemoedigende glimlach en draait zich dan ook weg van mij om diep in gedachten naar het bos te lopen. De jongen richt zich nu op mij en bekijkt me onderzoekend aan. 'Het kan er wel mee door', mompelt hij. Ik geef hem een vieze blik niet wetend of dat een compliment moet zijn of niet. Hij merkt mijn vijandige houding en op slag is al het dreigende rondom hem verdwenen. Hij geeft me een stralende glimlach die me bijna verblind. Zijn ogen staan vriendelijk en de pretlichtjes in zijn ogen zijn duidelijk aanwezig.

Hij geeft me een hand en zegt: 'Ik ben Justin, je hebt misschien al van me gehoord. de beste krijger van heel de pack.' Onbewust komt er ook een glimlach op mijn gezicht. Ik schud zijn hand en stel mezelf voor. 'Ik heb gehoord dat ik je moet helpen met veranderen', zegt hij met nog steeds dezelfde uitnodigende glimlach. Ik knik, hij doet het klinken alsof het de normaalste zaak van de wereld is en niet een grote bedreiging. Hij neemt me mee door de grote dubbele deur. We belanden in een immens grote zaal. Het lijkt wel een grote training met aan de ene kant allemaal bokszakken en aan de andere kant een hoog klimrek met allemaal matten. Met grote ogen neem ik het allemaal in me op. 'Indrukwekkend eh', zegt Justin. Ik knik, sprakeloos. Hij ziet me kijken naar het klimrek en begint te lachen. 'Dat is nog niet voor nu, wij gaan beginnen met lopen.' Ik kijk hem vragend aan. Wat heeft lopen met het controleren van mijn veranderen te maken? 'Een sterke fysieke uithouding is de basis van alles', zegt hij alsof dat het antwoord is op het leven. Even denk ik dat hij aan het lachen is maar zijn serieuze blik zegt me dat hij hier niet over grapt. Hij kijkt me verwachtingsvol aan. 'Waar wacht je op? Die fysieke uithouding komt niet vanzelf', zegt hij terwijl hij begint met lopen. Verbaasd volg ik hem. Gaan we echt de hele tijd lopen?

Een uur later zijn we nog steeds aan het lopen en niets wijst erop dat we snel gaan stoppen. Justin loopt een meter voor me uit en heeft nog steeds diezelfde glimlach op zijn gezicht alsof hij nog maar net is begonnen. Iets zegt me dat dit nog maar het begin is van een lange training maar ik moet doorgaan en niet klagen want dat geschreeuw wil ik nooit meer horen.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zou jij Justin zijn training volhouden?

Fairy xx