My sweet strong mate

Hoofdstuk 30: Het plan

Flynn

Kaleb, Aisha en ik buigen ons over de grote landkaart die helemaal uitgespreid op de bureau ligt. 'Als we ongemerkt bij hun gevangenissen willen komen dan moeten we door het dorp sluipen of maken we die hele omtoer door het bos', vat Kaleb kort samen. 'Ik zou het bos nemen, we zijn wel langer op hun terrein maar dan lopen we tenminste niet door het hol van de leeuw'.

'Ik vind dat we door het dorp moeten gaan', stelt Aisha statig. 'Als we via het bos gaan zijn we langer onderweg, maar als de bloedpack ons doorheeft dan kunnen ze ons gewoon terug in een hinderlaag leiden. We zijn duidelijk in het nadeel als we door het bos gaan, het is er donker en we kennen het gebied niet. Terwijl als we door het dorp lopen hebben we het voordeel van de verrassing. Niemand gaat eraan denken dat we zoiets risicovol doen en als we geluk hebben kunnen we ons vermommen als leden van de bloedpack.' Beide kijken ze me na even heen en weer te bikkeren verwachtingsvol aan. 

'We gaan door het dorp', hak ik de knoop door. Kaleb wil me al tegenspreken maar ik ben hem voor. 'Maar, een kleine verkenningsgroep gaat op zoek naar vermommingskleren. We moeten het risico op ontdekt worden zo laag mogelijk houden. We gaan in twee groepen. De eerste groep, de verkenningsgroep gaat kijken of er hoge bewaking is, zo niet gaan ze vermommingskleren halen, zo wel draaien ze om en blazen we de missie af.' Kaleb knikt toegevend. 'We gaan deze avond om het verrassingseffect te vergroten.' Eerst kijken ze me verbaasd aan maar daarna komt er een kleine grijns op hun lippen. We kijken allemaal uit naar de terugkomst van Justin. Toch heeft iets in mij schrik voor de uitkomst. Wie weet in welke staat we hem gaan terugvinden.

Twaalf uur later is de hele ploeg klaar met Kaleb als leider van de verkenningsgroep en Aisha leider van de tweede groep. De nacht ruikt naar spanning, nervositeit en opwinding. Beide groepen staan te trappelen op hun poten, met hun wapens en wapensuitrusting op de rug. Dean is niet blij dat we achterblijven en is al helemaal niet blij dat we Aisha alleen laten gaan. Ik probeer hem te sussen door te vertellen dat Kaleb mee is en verschillende sterke krijgers. Hij is nog steeds niet akkoord maar mompelt er niet meer over. Ik kan het hem niet kwalijk nemen, ben er zelf ook niet gerust in. Alsof Aisha mijn rusteloosheid voelt komt ze naar me toe en zet ze zich voor me neer. Ze trekt wat aan mijn mouw en dwingt me op mijn knieën. Van zodra ik op haar hoogte ben geeft ze me een speelse lik op mijn wang. Verbaasd en een beetje verontwaardigd kijk ik haar met grote ogen aan. Haar goudbruine ogen twinkelen ontdeugend. Ik beantwoord haar blik met een kleine glimlach. 'Het komt wel goed. We brengen Justin heelhuids terug', zegt ze met die zachte stem van haar. 

'Het is niet enkel om hem dat ik ongerust ben', geef ik toe. Ik voel haar glimlach door de telepathie. 

'Ik ben omringd door de beste en ik denk niet dat Kaleb me ook iets gaat laten overkomen. Ik zal zelf ook voorzichtig zijn. Oké?'

'Oké', zeg ik al iets meer op mijn gemak. De groep roept haar terug. Net voordat ze zich bij hen gaat voegen legt ze haar kop op mijn schouder en fluistert: 'Ik kom terug naar jou, altijd.'

Aisha

Met ons tienen rennen we gespannen door het bos. Als we de grens voorbij zijn vertragen we ons tempo en gaan we op een draf door de bloedpack's terrein. We komen op het ontmoetingspunt aan en Kaleb en een kleine maar vinnige weerwolf gaat met hem mee. De rest van ons blijft hier.

Ik voel het bloed in mijn lichaam koken. We zijn nu op het terrein van de clan die bijna Flynn, mijn Flynn, heeft vermoord. Door de nieuwe luna en alfa bond voel ik een echo van hoe de weerwolven rondom mij zich voelen. Ze zijn gespannen, boos maar ook opgewonden. Een paar ijsberen rusteloos aan de rand van de open plek. Hier en daar wat gegrom en gekras van nagels op stenen. Ik voel het gezag dat ik over hen heb zacht uit mijn handen glippen. Ik realiseer me dat dit het moment is dat ik hen moet toespreken. Een golf van stress komt over me heen. 'Het komt Aisha goed', zegt Alexie als geroepen. 'Je hebt aan Flynn beloofd dat alles goed ging komen en dat jullie ongedeerd gingen terugkomen. Dus zorg ervoor dat je jouw roedel onder controle krijgt en terug focust. Je bent nu hun luna, dit is jouw taak.' 

Ik grom zacht zodat ik iedereen zijn aandacht heb. Ze draaien allemaal hun kop op en hun oren zijn naar mij gericht. Ik voel hun scherpe blik op mijn vacht. Ik slik, neem een diepe teug lucht in en denk aan wat Flynn altijd doet als hij een speech gaat doen. 'Ik weet dat jullie gespannen zijn en trappelen om de bloedpack eens en voor altijd de kop in te drukken. Ik voel hetzelfde als jullie, maar daar gaat het vannacht niet om.' Het maanlicht schijnt in ons midden en een zachte bries blaast door onze vacht alsof de maangodin ons wilt zeggen dat ze ons steunt. Ik voel de weerwolven enthousiast worden. 'Vannacht zijn we hier voor één doel en dat is Justin terugbrengen naar de maanclan zodat we hen daarna een lesje kunnen leren.' Eén voor één geven de wolven me een knik terug en komt er een vasteberaden blik in hun ogen. Ik draai me om, om te kijken waar Kaleb blijft, hij zou nu ongeveer terug moeten zijn. 

'Mooie speech', zegt Kaleb met trots in zijn stem. 'Flynn zou het niet beter hebben kunnen gezegd.' Ik ontmoet glimlachend de twee verkenners. Zelfs de vinnige weerwolf kijkt me niet meer zo nors aan. 

'Wat heb je gezien?', vraag ik nieuwsgierig en op van de zenuwen en adrenaline. Zijn snuit gaat van glimlachend naar bezorgd. 

'Het is muisstil, alsof er niemand is', zegt hij in privé om de rest van de roedel niet te alarmeren. 

'Wat gaan we doen?' vraag ik hem. 'Het kan een valsstrik zijn of juist de perfecte moment om nu binnenvallen.'

'Ik stel voor om nu te gaan, als we het nog langer uitstellen gaan die rotzakken zeker iets door hebben en zich op ten minste meer klaarmaken tegen invallen', zegt de vinnige wolf met een harde stem. Ik knik toestemmend. Kaleb lijkt nog niet helemaal overtuigd. 'Ik had Flynn belooft op je te letten, Aisha. Het is een groot risico.'

'Komaan Kaleb, we kunnen Justin echt niet langer laten wachten. En zals ik Flynn al had gezegd, ik red me wel en we hebben een indrukwekkend gezelschap met ons mee.' Met tegenzin stemt hij toe. De vinnige wolf naast me begint opgewonden op de poten te trappelen. 'Oké. Hebben jullie vermommingskleren mee?' De vinnige wolf grijnst en grijpt iets uit een zak die aan de buik hangt. Een hoopje kleren vallen op de grond. Ik neem een grijze trui terwijl Kaleb de rest van de groep erbij haalt. Eens de kleren aan voel ik de adrenaline door mijnbloedvaten lopen en fluistert Alexie in mijn oor: 'Bloedpack we komen eraan!'.

________________________________________________________________________________

Zouden jullie je klaar voor de strijd voelen of gaan jullie in een hoekje staan om je even van een stressplasje te ontlasten?

Fairy xx