My sweet strong mate

Hoofdstuk 17: Het bal

Aisha

Nerveus sta ik in het hoekje van de grote zaal, eigenlijk een echte balzaal. De helft van de muren zijn ramen of glazen deuren die uitgeven op het balkon, heel romantisch allemaal. Je kan zelfs de lichtjes vanuit de tuin zien. Zenuwachtig kijk ik naar het koppel dat net is binnen gekomen, doelbewust schrijden ze voort naar het midden van de zaal en mengen ze zich met de rest van het publiek. Hier en daar krijg ik steelse blikken van de beeldschone vrouwen en breedgeschouderde mannen. Ze zullen zich waarschijnlijk afvragen wat ik hier op dit bal doe en hoe ik aan die jurk ben geraakt, misschien denken ze zelfs dat ik die gestolen heb. Ik kan het hen niet kwalijk nemen, ik voel me zelf helemaal niet op mijn plaats tussen al deze duidelijk niet normale mensen. Het lijkt alsof een aardling zich bij de goden heeft bijgevoegd zonder iemand te verwittigen. 

Voor de vijfde keer deze korte avond van dertig minuten komt de vriendelijke ober met zijn plateau vol lekkers mijn kant op. Hij geeft me een vriendelijke glimlach en biedt zijn overheerlijke hapjes terug aan. Gretig neem ik er twee, verbaasd kijk ik naar de nog volle plateau. Er is in dertig minuten nog geen enkel hapje verplaatst buiten diegene die ik telkens heb genomen. Hoe ik dat precies weet komt doordat ik me strategisch bij de keukendeur heb gezet en mijn geliefde ober nog niet in de keuken is gegaan het voorbije half uur. Eten de goden geen hapjes of is er ergens een ongeschreven regel om niet te eten voordat de gastheer er is? Net op dat moment gaat de deur van de keuken open en er een walm van chocolade en pannekoeken mijn neus binnendringt. Ik kijk snel naar de goden om te zien of er iemand me opmerkt en alsof het lot medelijden met me heeft zijn ze allemaal op iets anders gefocust. Geruisloos sluip ik naar de deur om binnen te glippen maar voor ik ook maar een stap in de keuken zetten trekt een paar armen me zacht naar achter. Teleurgesteld kijk ik naar de deur, het lot heeft dan toch geen medelijden met me. 'Je mist zo nog het beste deel van dit feest', zegt een zware stem dicht bij mijn oor. Glimlachend draai ik me om, blij dat ik hier niet meer alleen ben. 

'Justin! Wat doe jij hier? Moest jij niet bij Flynn zijn?' Hij lacht. 'En jou hier alleen laten. Wat doe je trouwens hier alleen?'

'Het mengen met de gasten is niet mijn sterkste punt', zeg ik met rode kaken. 

'Kaleb moest toch hier samen bij jou zijn?', vraagt Justin ongerust. 'Je weet dat je nooit alleen mag zijn.' 

Ik trek mijn wenkbrauw op en kijk hem spottend aan. 'Ik ben hier niet alleen, er zijn hier minstens vijftig andere gasten en ze zien er allemaal uit alsof ze een mes kunnen inslikken zonder ook maar te knipperen. Ik denk wel dat ik veilig ben maar omdat je het zo lief vraagt. Kaleb moest bij Clarissa zijn en wie ben ik om die twee uit elkaar te halen.' Hij snuift. 'Misschien moet je eens beginnen met mij iets van nuttige vechtoefeningen aanleren, dan hadden we dit probleem ook niet.'

'Je bent er nog niet klaar voor', zegt hij zuchtend. Geïrriteerd rol ik met mijn ogen, hetzelfde antwoord dat ik de voorbije dagen heb gekregen. Sinds het voorval van de levering is het tot me doorgedrongen dat de kracht en cardiotraining die ik van Justin krijg niet genoeg is en ik dringend mezelf moet leren kunnen verdedigen. De woorden van Flynn blijven in mijn hoofd spoken. Stel dat de maffia aanvalt of iemand anders dan zou ik niets kunnen doen dan staan toekijken terwijl het voor mijn neus gebeurt. Dan zou ik even nutteloos zijn als ik bij de maffia was. Voordat ik tegen Justin kan ingaan merk ik een verandering in de zaal op. Iedereen recht hun rug alsof ze dat nog kunnen, de vrouwen zetten hun haar goed, de mannen zorgen ervoor dat hun maatpak perfect zit. 'Wat gebeurt er?' fluister ik, het geroezemoes van de gasten niet te overstemmen. 'De alfa's en hun families zijn toegekomen', fluistert Justin terug. Ik slik. Clarissa had me al gezegd dat er veel mensen van andere packs van ver kwamen om de verjaardag van Flynn te vieren. Het is nog altijd een mysterie voor me wat de status van Flynn of Clarissa is en ik durf het hen niet te vragen bang dat het onbeleefd zou overkomen. Echter is het overduidelijk dat het een hoge status is want het volk dat hier op dit feest aanwezig is alles behalve van lage status. Nu ik er op let, er zijn hier enkel mensen van hoge status er is niemand met kledij dat er afgedankt uitziet of niet in designerkledij, hun voorkomen ziet er smetteloos uit. Er loopt een rilling over mijn rug. Wat doe ik hier? Ik hoor hier niet thuis. Ik maak aanstalten om te vluchten maar Justin grijpt me bij de arm en zet me terug naast zich.

Het eerste koppel komt binnen en meteen buigt iedereen. Snel buig ik mee als ik de blik van de luna op me voel. Bij de volgende drie koppels buig ik meteen mee, het is al erg genoeg dat ik de aandacht heb getrokken van één luna. Als laatste komt de alfa van de Gealach pack. Mijn ogen zoeken naar Flynn, hij zou nu al bij ons moeten zijn. Hij zij dat hij en Clarissa iets te doen hadden waardoor ze later zouden zijn. 'Waar zijn Flynn en de rest?' vraag ik aan Justin. 'Ze komen er zo aan', zegt hij gespannen terwijl de deuren van de tuin voor de laatste keer opengaan. Nieuwsgierig volg ik zijn blik en tot mijn verbazing komt de vader van Flynn de balzaal binnen met Flynn, Clarissa en Kaleb achter hem. 'Justin, knijp in mijn arm'. Justin lacht denkend dat ik blij ben maar niets is minder waar. 

'Jij wordt de nieuwe luna, Aisha', zegt hij met trots in zijn stem. Paniekerig kijk ik hem aan. Ik ben helemaal niet klaar om een luna te worden, ik weet zelfs niet of ik dat ooit ga zijn. Ik ben nog niet eens in staat om vol zelfvertrouwen naast Flynn te staan, een pack leiden is onmogelijk. Mijn ogen ontmoeten die van Flynn, ze staan ongerust. Zijn vader begint een speech maar er dringt niets binnen, alles gaat in een waas voorbij. Geen van ons beiden laat het oogcontact los zelfs niet als iedereen klapt bij het einde van de toespraak en hij door verschillende mensen gefeliciteerd wordt. Hij komt in een rechte lijn naar me toegelopen. Justin heeft zich slim bij Kaleb en Clarissa iets verderop gevoegd.

'Waarom heb je me niet verteld dat je een alfazoon was?' vraag ik verraden. Ik heb hem verteld over de maffia maar hij kan niet vertellen dat hij de nieuwe leider van een pack wordt. Een benauwd gevoel komt opzetten. Het gefluister van de mensen rondom ons baant zich een weg naar mijn oor. 'Met wie is Flynn aan het praten? Is dat niet dat vreemde meisje van daarnet? Hoe is ze zelfs aan die jurk geraakt? Ze zal hem waarschijnlijk enkel voor zijn geld en macht gebruiken.' De tranen springen in mijn ogen en ik heb de neiging om ver weg van dit alles te lopen, weg te lopen van mijn mate. Iedereen heeft een opinie over mij gevormd en ik heb de kracht niet om me er niets van aan te trekken.

'Omdat ik wist dat je zo ging reageren', fluistert hij. Als door bliksem geslagen kijk ik hem recht in de ogen aan en is de neiging om weg te lopen als sneeuw voor de zon verdwenen. 'En het me op deze manier laten weten was de beste volgens jou', vraag ik nijdig. Hij schudt zijn hoofd. 'Waarom heb je dat niet als eerste gezegd?' 

'Aisha, hoe durf je die vraag te stellen', roept Alexie in mijn hoofd. 'Weet je nog dat jij het alsmaar uitstelde om over je afkomst te vertellen!' Meteen voel ik me slecht en wou ik dat ik die vraag nooit had gesteld maar het is te laat. 'Ik dacht dat het niets uitmaakte', zegt Flynn gebroken. Mijn hart breekt als ik zijn stem hoor. Ik weet dat ik in de fout ben gegaan en daardoor de band die we hebben opgebouwd op een wankele brug staat die bij de minste wind in elkaar valt. Tot mijn verbazing geeft de gedachte om Flynn te verliezen me meer angst dan de gedachte om een hele pack te leiden en continu onder vuur te liggen. Het is nu allemaal zo duidelijk. Flynn is mijn anker, hij zorgt ervoor dat ik niet meer ongecontroleerd verander, hij trekt me uit mijn schulp, hij zal me beschermen tegen iedereen als het moet. Hij is wat ik nodig heb, alle puzzelstukjes vallen samen en iets diep vanbinnen warmt me volledig op. 

'Sorry, Flynn. Het spijt me zo erg. Het maakt me niet uit dat je de alfazoon bent. Je bent perfect zoals je bent met of zonder die titel', zeg ik terwijl ik zijn gezicht in mijn handen neem. 'Ik heb je nodig Flynn Gealach', fluister ik, 'jij bent mijn mate en daar hoort je status niet bij.' Hij kijkt me grote ogen aan.'Ben je zeker', vraagt hij twijfelend. Ik knik, ik ben nog nooit zo zeker geweest in mijn leven. Hij geeft me een glimlach die me binnenin helemaal verwarmd. 'Sorry dat ik lang op me heb laten wachten', zeg ik schaapachtig. Zijn lach klinkt als harmonie voor mijn oren. 

'Het is oké, je bent er nu', fluistert Flynn in mijn oor.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Yes!! Eindelijk is het zover, team Flysha komt in actie.

Fairy xx