Jisoo
Silecektim.
Kalbimden,beynimden,ruhumdan her yerden onu silecektim.
Ona bağırdıktan sonra hızla çantamı alıp hastaneden çıkmıştım ve ertesi gün hastaneye gitmeyip iznimi kullanmıştım.
Düşünecek çok şeyim vardı evden çıkıp sahil kenarına gittim ve bir banka oturdum.
Soğuk rüzgarı her yerimde hissetmiştim ama bu çektiğim diğer acının yanında neydi ki?
Acaba annem olsaydı ne derdi bana? Koruyabilir miydi beni bu halimden kıyabilir miydi gözyaşlarıma?
Ya da babam olsaydı beni üzenlerle gidip konuşur muydu?
Ağladığımda omzunda durabilir miydim?
Neden herkes beni bırakıyordu ki?
Küçüklükten beri kimse sevmemiş miydi beni?
Oysaki ben daha 6 yaşındaydım ve beni akrabalarım bile istememişti.
Ben büyütmüştüm kendimi,ben eğitmiştim yaşıtlarım sokakta gezerken ben yetimhanenin soğuk odasında ders çalışmıştım neden çünkü çok küçük yaşta büyümüştüm ben.
Kafamı başka şeylere yormak için işimi düşündüm kendimi geliştirmek için her şeyi yapacaktım.
Kendimden yola çıkarak hastanede kimsesizler bölümü açmaya karar verdim.
Hastanemiz Kore'nin en ünlü hastanelerinden biriydi ve çok pahalı olduğu kesindi ben ise önceden hem kimsesiz hem de yoksul olduğum için insanlara yardım etmek istiyordum.
Önceden kimse benim yanımda olmasa da şimdi ben elimden gelen herkesin umut ışığı olmak istiyordum.
Bunu Bay Kim ile konuşmayı aklıma koyduktan sonra banktan kalktım ve arabama ilerleyip eve gittim.
Sıcak bir duştan sonra uyumaya hazırdım.
---
Sabah büyük bir heyecanla uyandım ve dolabımın karşısına geçtim.
Siyah eteğimi ve boğazlı kırmızı kazağımı çıkarıp giydim evden çıkarken de siyah uzun çizmelerimi ayağıma geçirip evden çıktım.
Benimle bütünleşmiş olan siyah arabama bindikten sonra da hastaneye girdim.
Hastaneye girdiğimde hemen Bay Kim'in odasına gittim.
"Merhaba Bay Kim (Taehyung'un babası) girebilir miyim?"
"Tabi ki Jisoo"
"Ben sizinle bir şey konuşmak için gelmiştim."
"Evet dinliyorum"
"Ben buranın bir kısmına kimsesizler bölümü yapmak istiyorum." dedim hevesle.
"Üzgünüm jisoo ama bunu yapamayız." dedi üzgünce.
"Lütfen Bay Kim ben de önceden kimsesiz ve yoksuldum hasta olduğumda hastaneye gidecek parak yoktu,ilaç alacak param yoktu ve dışarıya baksanıza böyle binlerce insan var biz de onlara arkamızı dönersek kim bakacak onlara kim kurtarak onları?"
Bay Kim uzunca düşündü bir şey diyecekken devam ettim.
"Ben dün biraz düşündüm Hastanemizin en üst katı neredeyse kullanılmıyor sadece bir takım eşyalar bırakılıyor orayı bir takım düzenlemelerle genişletsek ve halka açık yapsak tüm masrafı ben üstlenirim." Dedim gözlerim parlarken.
"Pekala düşüneceğim hatta bunun için bir toplantı yapmama izin ver saat 1 de herkesi çağıracağım hazır ol." dedi
"Teşekkür ederim." dedim ve odasından çıktım.
