My sweet strong mate

Hoofdstuk 1: Het einde en het begin

Aisha

School heeft me altijd gered. Ik ging graag naar school, dan was ik weg van deze hel. Maar aan al het goede komt natuurlijk weer een einde, zoals altijd. Vandaag ben ik afgestudeerd. Iedereen is blij dat ze van het middelbaar af zijn maar ik niet, als het kon zou ik hier willen blijven. Ik zou alles doen om van dat varken te ontsnappen. 'Wat kijk jij bedroefd', zegt Sofie. Snel tover ik een glimlach op mijn gezicht. Ze is niet echt onder de indruk en haalt een wenkbrauw op. Ze zucht even en vraagt stil wat ze al het hele jaar vraagt: 'Ben je zeker dat je niet met mij mee wilt?' Ik zou zo graag willen maar dat laat hij nooit toe en stiekem gaan is ook geen oplossing want hij heeft spionnen overal. Met pijn in het hart zeg ik voor de zoveelste keer: 'je weet dat ik niet kan'. Ze geeft me een kleine glimlach en knikt. 

'Kom we moeten gaan, we willen de ceremonie toch niet missen', zegt Sofie met haar gewoonlijk enthousiasme. Ik neem haar hand en open de dubbele deur van de gang. Het zal de laatste keer zijn dat we samen in de gang lopen. Het is helemaal stil in de gang, je hoort onze hakken tikken op de vloer. Sofie stond erop dat ik netjes gekleed was. Mij maakte het niet uit. Daarom heb ik nu een simpel donkerblauw kleed aan dat net tot aan mijn enkels komt. De pofrok staat een beetje bol waardoor je net niet kunt zien dat er zakken in de rok verstopt zijn. 

Ik had eerst tegengesprutteld toen ze met de jurk voor mijn neus opdook. Ze sleurde me mee naar de paskamers en duwde de jurk in mijn handen. Met tegenzin trok ik ze aan en stapte zonder naar de spiegel te kijken uit de paskamer. Sofie was stil en keek me met grote ogen aan. Ik zag er waarschijnlijk uit als een idioot in dat kleed, ik draaide me al om, om het snel terug uit te doen maar ze stopte me. 'Waarom ga je terug naar binnen?''Omdat ik er idioot uitzie', zei ik teleurgesteld.
'Heb je al eens in de spiegel gekeken, Aisha?' Ik schudde mijn hoofd. Ze sleurde me voor de grote spiegel. Voor de spiegel stond een klein, een beetje mollig meisje me met bruingoude ogen aan te staren. Ik keek naar de jurk. Hij was prachtig, ik voelde over de stof. Zacht net als zijde. Ik had nog nooit zoiets zacht gevoeld, mijn meeste kleren waren ruw en al helemaal niet zijde. 'Hij is prachtig', fluisterde ik. Een paar blauwe ogen kwamen me tegemoet in de spiegel. Sofie had tranen in haar ogen. Ik veegde ook snel een traan van mijn gezicht. Waaraan heb ik zo'n goede vriendin te danken? Ik keek naar het prijskaartje. Dat zou ik nooit kunnen betalen. Teleurgesteld liep ik terug naar binnen. Als ik terug buiten was, hing ik de jurk bij de rest. Sofie keek me niet begrijpend aan. 'Ik kan dat nooit betalen, Sofie.' Ze nam de jurk en een paar zilveren sandalen en liep naar de balie. 'Nee, Sofie dat kan ik je niet laten doen.' Ze negeerde me en vroeg aan de verkoopster om te betalen. 'Nee dat hoeft niet, ik moet het niet hebben', zei ik tegen de verkoopster.
'Aisha, laat me dit alsjeblieft voor je doen. Ik kan er niet meer tegen dat je jezelf altijd op de tweede plaats zet. Je moet beter voor je zorgen', zei ze en ze worp een blik op mijn gescheurde broek.
'Gescheurde broeken zijn de nieuwe mode', probeerde ik. Ze zuchtte.
'Ik ga die jurk nu voor je kopen en durf me niet tegen te houden', zei ze beslist. Ik ken die blik.
'Oké, maar enkel als ik de broodjes hierna betaal.' Ze rolde met haar ogen maar ze stemde toch toe.

En dat is de reden waarom ik op mijn mooiste door de gangen van onze school loop. Ik moet toegeven het lopen op hakken gaat me beter af dan verwacht. Ik neem alles nog eens goed in me op. We stappen langs het gebeukt kluisje waar ik mijn eerste kus heb gekregen en een week later ook meteen gedumpt ben. Ik had het niet verwacht, hij was altijd lief maar toen ik hem niet wou geven wat die vroeg heeft hij me gedumpt voor de ogen van de hele school. Maar verbazend genoeg brak het niet mijn hart, alsof het wist dat hij niet de ware was. Van zodra hij doorhad dat ik niet met tranen in de ogen stond werd hij razend. Hij sloeg op het kluisje, net naast mijn hoofd. Ik krijg nog rillingen als ik eraan terug denk. Sindsdien moet ik niets meer van jongens hebben. Als we op het sportterrein zijn draaien alle ogen onze richting. Ik hoor iemand van op de achtergrond fluiten. Ik ben er zeker van dat ze allemaal naar Sofie kijken. Ze ziet er adembenemend uit. Ze draagt een donkergroene jurk met een heel uitdagende rug, net als mij heeft ze ook een lange rok maar die van haar is in meerde laagjes waardoor die er heel zwierig uitziet. Tot mijn verbazing kijkt iedereen ook naar mij. De jongens hebben een grijns op hun gezicht en de meisjes kijken allemaal jaloers. 'Jake staart', fluistert Sofie. 'Zijn verdiende loon', fluister ik terug en geef hem knipoog. Ik weet niet waar dit zelfvertrouwen vandaan komt, maar het voelt goed. We gaan op onze stoelen zitten en de ceremonie begint. Eerst een lange toespraak van de directeur en daarna worden we elke apart opgeroepen om zijn of haar diploma op te halen.