VERA

27.Bölüm

"Karolin hanımın durumu malesef hızlı bir iyileşme göstermiyor Cain bey."

Doktor önünde ki dosyayı kapatırken gözlerini tekrar Cain'e çevirmişti.

"Normal şartlarda kendini toparlaması lazımdı.... Sanki bir yeri tamamlanmış, ama bu sefer de başka yerden zayıf düşüyor gibi. Şuan kesin birşey söyleyemeyiz ama nakilden sonra tam iyileşmeside mümkün olmaya bilir. Kendini çok hırpalamış bir bayan."

Cain başını sallarken oturduğu sandalyeden zorlanarak kalkmıştı. Karısının son durumunu dinlerken içine çoktan bir hançer saplanmış onu yavaş yavaş yok ettiğinin farkına bir daha varmıştı. Bunu doktorlardan çok duymuştu. O iyileşmesini bekledikçe Karolin daha çok solmuş kendini daha çok kapamıştı. Ne olursa olasun. O ne yaparsa yapsın Karolin gözlerinde hiç sağlıklı olmayacaktı.

Bir gün onu öldüren sen olacaksın Cain. Buna dayanabilecekmisin...

Gerçekten onun gözleri önünde yok olmasına dayana bilecekmiydi. Daha sevgisini vermediği oğlu bile onu içini yakarken.

* * *

Orta yaşlı kadın yine cam kenarında oğlunu izliyordu. Gözleri dolu yüreği ateş paresiydi.

Bir annenin yüreği soğurmuydu hiç evladı gözleri önünde erirken. Onun için herşeyi yapmaya hazırdı hatta Meryem'i ne olursa olsun bulup buraya getirtecekti. Ufak bir umutta olsa onu buraya getirmesi lazımdı.

Kim bilir, yari yarenine hayat olurdu..

Karolin bir nefes alırken  gözleri onu izleyen Cain'e dönmüştü. Gözlerinde her zaman ki gibi ona karşı bir duygu yoktu.

Yanından geçip giden karının elini tutmak istemişti ama eskisinden daha uzaktı sanki. Daha çaresiz daha hissiz...

Dudaklarını ıslatıp bir nefes aldı adam. Onun içinde zordu. Oldukça zor.

"Meryem.."

"Yolda.. Yarın burda olur"

Karolin'in duyduklarıyla gözleri büyürken yönünü Cain'e çevirmiş çaresizliğinin mutluluğu olsa gerek sağ gözünden bir damla yaş süzüp gitmişti. Belki başkası için bir önemi yoktu ama bu onun için tutunacağı dal soluklanacağı bir haberdi.

Cain bir adım atıp karısına yaklaştı gözünde ki yaşı sildi önce. Neden hep ağlıyordu. Onun gülüşünü bile hatırlamıyordu. Herşeyini çalmıştı bu kadının. Son kez kollarının arasına aldı. Güçsüzdü. Savunmasızdı. Çok da yorgundu. Ölüden tek farkı vücudunun sıcaklığı olmalıydı.

Ona sarılmasına izin vermezdi. Acı nefretin üstünü örtmüştü bugün...

Adam kollarında ki kadının kokusunu içine çekti. Kokusu yıllardır değişmemişti. Bu zamana kadar hissetmediği bir duygu oturmuştu yüreğine adamın. Özlem , pişmanlık , çaresizlik..

Derin bir nefes aldı. Zira ne zamandan beri nefes almak böylesi zor olmuştu.

Daha sonra omuzunda ki kadının başını kaldırdı. Gözlerinin içine bu sefer azda olsa huzurlu bakıyordu tükettiği kadın. Umut insanlara hayat biçiyordu.

Keşke hep böyle kalsaydık Karolin.

Adam omuzlarından tuttuğu kadına hafifçe gülümserken gözlerinde ki hüzün kendini çoktan göstermişti.

"Seni sevmemeliydim Karolin"

Sesi kıaılmaya başlamıştı.

"Tüketmemeliydim"