"Τι θέλεις εσύ εδώ?"ρώτησα
"Δεν είσαι τόσο σκληρή όσο δείχνεις!"είπε και γουρλωσα τα μάτια μου.
"Τι θέλεις από μένα πια?"
"Εσένα!"είπε και ήρθε πιο κοντά.
"Δεν είσαι εσύ! Είναι όλα στο μυαλό μου! Είσαι..."
"Είμαι ο φόβος σου?"ρώτησε γελώντας.
"Δεν ε...
Δεν μπορούσα να ανασάνω! Ένιωθα το οξυγόνο να σταματά και το σώμα μου αδύναμο στα χέρια του!
"Με πονάς!"είπα μέσα από τον πανικό μου
"Είσαι δική μου! Μου ανήκεις και σου ανήκω! Είμαστε ο ένας για τον άλλον!"μου ψιθύρισε
"Δεν....δεν θα γίνω σαν εσένα!"είπα μέσα από τα δόντια μου
"Εσύ φταίς! Εσύ τους σκότωσες! Εσύ φταίς!!!"
"Εγώ φταίω! Εγώ τους σκότωσα! Εγώ φταίω!"
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Έμμα! Έμμα!"
"Εγώ φταίω!"ουρλιάξα με τα μάτια βουρκωμένα
"Έμμα είσαι καλά?"με ρώτησε ο Ντάνιελ ανήσυχος
"Εμμ ναι! Ένας εφιάλτης ήταν μόνο!"είπα διστακτικά
"Έμμα σύνελθε! Δεν σκότωσες κανέναν!"είπε προσπαθώντας να με συνεφέρει
"Το ξέρω Ντάνιελ! Πφφ πάω να πιω λίγο νερό κοιμήσου!"είπα και έφυγα βλέποντας τον να ξαπλώνει
Το σπίτι του Ντάνιελ ήταν βίλα και η κουζίνα ήταν λίγο μακριά από το δωμάτιο! Είχα σχεδόν μετανιώσει που πήγα μόνη μου μα δεν ήθελα να φανώ φοβισμένη και κλαμένη για αυτό δεν γύρισα πίσω ξανά.
Κατεβαίνοντας τις τελευταίες σκάλες ένας ήχος από το σαλόνι με ξάφνιασε! Το κορμί μου έτρεμε ελαφρά αλλά ενστικτωδώς κατευθύνθηκα προς τα εκεί!
Άνοιξα με μιας τα φώτα και είδα την πόρτα του σαλονιού που έβγαζε στον κήπο να ήταν ανοιχτή! Η καταιγίδα από έξω είχε κάνει την κουρτίνα μούσκεμα καθώς τρεμόπαιζε στον άγριο άνεμο! Από δίπλα ένα βάζο είχε σπάσει και είχε γίνει χίλια κομμάτια!
Έσκυψα να τα μαζέψω μα πριν προλάβω να πιάσω κάποιο ένας κεραυνός τράνταξε τους δρόμους και τα φώτα έσβησαν σχεδόν αστραπιαία!
