Είχε περάσει μια, δυο εβδομάδες από την ημέρα που ο Κάι κατάλαβε την σχέση μου με τον Ντάνιελ και έπρεπε να του μιλήσω. Φυσικά και αυτό κι έκανα.
Εκείνη την ημέρα με τον Ντάνιελ ήρθαμε πολύ κοντά στο γραφείο μου και η πόρτα άνοιξε απροειδοποίητα με έναν άντρα να μας βλέπει κι ύστερα να εξαφανίζεται φουριόζος.
Μπορεί να είμαι λίγο μικρότερη από όλους τους μαντράχαλους που κυκλοφορούν εδώ μέσα μα το μυαλό μου είναι σίγουρα καλύτερο από όταν σκέφτονται όλοι μαζί. Ο πατέρας μου δεν με έβαλε τυχαία σε αυτήν την θέση, καλά εντάξει και επειδή είχε κουραστεί τόσα χρόνια. Δεν τον αδικώ, θα του κάνει καλό ένα μεγάλο διάλειμμα.
Κοίταξα το ρολόι και η ώρα είχε πάει τέσσερις, το στομάχι μου γουργούριζε και δεν άντεχα πραγματικά να τελειώσω όλη αυτήν την δουλειά με το μυαλό μου να σκέφτεται τηγανιτές χρυσαφένιες πατάτες και ένα αφράτο μπεργερ δίπλα.
Σήκωσα σκεπτική το τηλεφωνώ που συνδέει τα γραφεία και κάλεσα τον Κάι. Μετά από λίγο ακούστηκε η φωνή του στο ακουστικό.
"Μάλιστα!"
"Γεια σου Κάι, σε χρειάζομαι στο γκαράζ, να είσαι κάτω σε πέντε λεπτά!"
Έκλεισα το τηλεφωνώ δίχως ερωτήσεις και μάζεψα τα πράγματα μου. Άνοιξα την πόρτα και το βλέμμα του Ντάνιελ διασταυρώθηκε με το δικό μου. Πλησίασα κοντά του χωρίς υποψία και του ψιθύρισα.
"Πάω για φαγητό με τον Κάι!"
"Εντάξει, να προσέχεις!"μου χαμογέλασε
Τα λόγια του μπορεί να ήταν άχνα μέχρι να συναντήσουν τα αφτιά μου μα μου είχε λείψει τόσο πολύ που απόλαυσα την φωνή του όσο ήμουν εκεί.
Μια εβδομάδα τώρα ονειρεύομαι τον Ντάνιελ μέρα νύχτα και η καρδιά μου δεν αντέχει στην δουλειά. Οι σκέψεις γίνονται συνήθεια.
Καθώς κατέβαινα με το ασανσέρ στο γκαράζ σκεφτόμουν πως θα έπρεπε να αρχίσω να μιλάω στον Κάι. Ήταν ψηλός με ξανθά μαλλιά, κάστανα μάτια και μούσι, άντρας όχι αστεία! Ήταν και αυτός μεγαλύτερος από εμένα μα όχι και από τον Ντάνιελ, εκείνος είναι ο μεγαλύτερος εδώ μέσα, μα όχι για μένα, εγώ τον βρίσκω υπέροχο και ακαταμάχητο όπως και πολλές γυναίκες άλλωστε.
Η πόρτα άνοιξε και το γεμάτο απορίες πρόσωπο του Κάι εμφανίστηκε μπροστά μου.
"Γεια σου Κάι, δεν νομίζω να σε χαιρέτησα σήμερα!"
"Όχι δεσποινίς! Με ζητήσατε?"
"Άσε τα δεσποινίς, Έμμα με λένε, όπως το αίμα μου που βράζει!"
Το βλέμμα του άρχισε να είναι επιθετικό και φοβισμένο ταυτόχρονα, μάλλον είχε αρχίσει να καταλαβαίνει τα πραγματικά μου κίνητρα!
"Βράζει εε?? Και γιατί αυτό?"
"Γιατί όπως καταλαβαίνεις ξέρω ότι μας είδες με τον Ντάνιελ!"
"Δεν είδα τίποτα σε παρακαλώ, εγώ μπήκα καταλάθος !"
Του έκανα νόημα να μπει στο αμάξι μου και εκείνος μπήκε μέσα! Στο δρόμο μιλούσαμε για διάφορα πράγματα, ένα από αυτά ήταν και η περίεργη συμπεριφορά μου προς τον Ντάνιελ.
Φαίνεται το σκηνικό μας είχε γίνει φανερό σε όλους και είχαμε γίνει κέντρο σχολιασμού.
"Εσύ δεν περνάς σε κανέναν αδιάφορη, όλοι σηκώθηκαν με την παρουσία σου στο στρατόπεδο!" μου είπε ενώ τρώγαμε σε ένα πανάκριβο εστιατόριο.
"Καλά δεν με ενδιαφέρει και πολύ, εγώ ήρθα για να σας στρώσω και αυτό θα κάνω, απλά υπάρχουν κάποιες εξαιρέσεις!"
"Οπως?" ρώτησε με περιέργεια.
"Όπως εσύ ας πούμε!"
"Και ο Ντάνιελ?"
"Ο Ντάνιελ είναι πάντα πρώτος, είναι αυτονόητο νομίζω!"
"Σωστά, καλά δεν έχει θέμα εκείνος που βγήκαμε?"
"Σε πληροφορώ ξέρει οτι είμαστε μαζί τώρα και τρώμε. Σκοπός μου δεν ήταν να βγούμε για φαγητό αλλά για σκοτωμό."
"Τι πράγμα?"έμεινε να με κοίτα με μάτια γουρλωμένα ήταν η στιγμή του πανικού
Έκανα με το πιρούνι να αρπάξω το φαγητό και τον κοίταξα εξεταστηκά. Είχε μείνει να με κοιτάει και είπα να του κόψω τον τρόμο.
"Αστειεύομαι καλέ! Ελπίζω να καταλαβαίνεις ότι αυτό θα μείνει μεταξύ μας μόνο!"σοβάρεψα με μιας
Οοοο ναι κι όμως πρόλαβα να ανεβάσω και άλλο, ελπίζω να σας άρεσε, σχόλια και τα λέμε
ESTÁS LEYENDO
Σαν Μπαμπάς
Aventura"Τι θέλεις εσύ εδώ?"ρώτησα "Δεν είσαι τόσο σκληρή όσο δείχνεις!"είπε και γουρλωσα τα μάτια μου. "Τι θέλεις από μένα πια?" "Εσένα!"είπε και ήρθε πιο κοντά. "Δεν είσαι εσύ! Είναι όλα στο μυαλό μου! Είσαι..." "Είμαι ο φόβος σου?"ρώτησε γελώντας. "Δεν ε...
