JINNE ~ Your Choice

Deel 7: Lexi

Marie kwam in de kleedkamers en zag Juan in een verkleedhokje zitten. Hij zat te huilen. "Hey Juan, ging het gesprek niet goed?" vroeg Marie. Juan keek haar aan en schudde zijn hoofd van nee. "Oei, hoe komt het?" polste ze. "Ik was weer stom geweest. In begin was alles opgelost en door één vraag was alles verpest. Maar ik wil er niet meer over praten." antwoordde hij. Hij veegde zijn tranen weg en vertrok. Hij ging naar de schmink. Daar kwam de regisseur op hem af. "Goedemorgen Juan, het was om te zeggen dat we andere scènes gaan opnemen dan gepland. Tinne voelde haar niet goed en is naar huis gegaan." vertelde hij. Juan knikte. Hij nam zijn teksten erbij en overliep de scènes die hij ging spelen. "Alles goed?" vroeg de schminkster. Ze had door dat er iets scheelde. "Ja, het gaat." antwoordde hij. Als hij klaar was, ging hij naar de set. Hij wou dat deze dag voorbij was. Op de set was hij niet in zijn gewone doen. Juan deed wel wat er gevraagd werd, maar hij stond precies op automatische piloot. Elindo, Marie en Wout probeerde hem vrolijker te maken. Hun plannetje werkt niet. Niets lukte om Juan blijer te maken. De dag was na een lange draaidag eindelijk voorbij. Nu ging Juan naar huis. Hij had echt geen zin hier nog langer te blijven. In de kleedkamer kreeg hij een berichtje. Hij nam het erbij en las het.

Hey Juan, alles goed? Het is lang geleden dat we elkaar nog gezien hebben en daarom dacht ik nog eens af te spreken. Wat denk je? Laat me snel iets weten.

xx

Hij lachte bij haar berichtje. Het was inderdaad lang geleden dat ze elkaar nog gezien hebben. In de plaats dan te antwoorden via sms, belde hij haar. Dat gaat sneller. "Hey Lexi." zei hij. "Hey Juan, heb je mijn berichtje ontvangen?" vroeg ze. "Ja, daarvoor bel ik ook. Voor mij is het goed? Ik ben nu in Antwerpen en dan kan ik afkomen." stelde Juan voor. "Ik ben nu ook in Antwerpen. Als het moet kunnen we hier afspreken?" vroeg Lexi. "Ja, dat is prima. En waar gaan we?" vroeg hij. "Ik ken wel een adres. Ik zal het doorsturen." reageerde Lexi. Juan lachte. Ze sloten het gesprek af en hij vertrok. Marie zag hem nog vertrekken. "Dag Juan, tot straks." zei ze. Hij lachte naar haar.

"Amai, jij bent veranderd." zei Lexi. "De laatste keer dat ik je zag was je niet zo. Je was anders. Zal ik zeggen." "Ja, stop er erover. Ik ben constant bezig aan mijn lichaam." reageerde hij. "dat is toch goed. Je ziet echt er echt goed uit." ging ze op hem in. Ze vertrokken rustig naar het café waar ze iets gingen drinken. Ondertussen begonnen ze te praten. Ze hadden elkaar al een vijftal jaar niet meer gezien. Vroeger waren ze hechte vrienden, maar met de tijd is hun band verloren gegaan. Ze probeerde vaak nog contact te hebben. Omdat ze beide totaal andere richtingen uit gingen zijn ze elkaar een beetje uit het oog verloren. Nu probeerden ze nog af en toe te sturen en af te spreken. Ze kwamen aan bij het café en zette hen neer. Omdat het toch al warm is, gingen ze buiten op het terras zitten. "En wat doe je nu van werk?" vroeg Lexi. "Euhm... Ik acteer nu in een serie. Maar we zijn het nog aan het opnemen. Hiervoor heb ik een andere serie meegespeeld. En beide voor Studio 100." antwoordde Juan. "Oeh... Dus binnenkort ben je een BV?" polste Lexi speels. "Ja, denk ik. Allez, als de serie aanslaat bij de iedereen." reageerde hij. "Dat zal wel zeker. Als er zo'n bink in speelt. Dan kan het niet anders dan aanslaan." vertelde Lexi. Juan begon te blozen van haar woorden. "Je doet me blozen." zei Juan beschaamd. "En hoe gaat het met het liefdesleven? Heb je al iemand?" vroeg Lexi. "Nee, ik ben niet verliefd." antwoordde Juan. "Oh, dat is jammer." reageerde Lexi. Ze kwam dichter bij hem zitten. Juan vond het raar, maar liet haar begaan. Opeens zat ze zo dicht bij hem dat ze elkaars adem konden voelen. Juan zag iets verder op Tinne lopen. Hij lette voor een paar seconden niet meer op Lexi. Zij kuste Juan op zijn lippen. Hij trok zich meteen terug. "Wat doe je nu?" vroeg hij geschrokken. "Sorry, ik wist even niet wat ik deed." antwoordde ze. Juan zette zich recht en vertrok. Hij liep naar zijn auto.

Onderweg kwam hij Tinne tegen. Hij lachte naar haar. Zij terug. Ze zag er verdrietiger uit dan normaal. "Wat is er?" vroeg hij. "Niets." antwoordde ze. Juan fronste zijn voorhoofd. "Weet je niet hoeveel pijn het doet? Je staat gewoon te kussen net voor mijn ogen. Dat kwetst me gewoon, oké." begon ze te wenen. Ze liep weg. Juan bleef versteld achter. Ze zag haar kussen met een andere vrouw, terwijl ze zot was van hem. Juan kwam tot realiteit door Lexi. "Alles goed?" vroeg ze. "Ja, laat me nu gewoon even met rust." zei hij bot. "Sorry, het was maar een vraag." reageerde ze. "Ik had je gewoon niet zo dicht mogen laten komen." ging hij op haar in. "Wie was ze? Je zei toch dat je niet verliefd was." polste ze. "Dat was Tinne, een vriendin. Maar het ligt gevoelig. Dus laat me nu gewoon." Juan stapte weg. Hij stapte meteen in zijn auto en reed naar Tinne. Juan wou het uitleggen dat het niets te betekenen had. Bij haar thuis liet Inge hem binnen. Hij mocht naar Tinne's kamer gaan. Hij klopte onzeker op de deur. Na een paar seconden gaf Tinne de toestemming om naar binnen te komen. Juan kwam binnen. Tinne schrok. Ze had Juan totaal niet gedacht dat Juan hier binnen zou komen. "Tinne, ik wou sorry komen zeggen. Maar ik wist echt niet wat Lexi van plan was. Ze zei totaal nooit iets over dat ze gevoelens had voor mij. Ik voel niets voor haar. Ik weet dat het moeilijk is voor jou. Maar het is niet wat het lijkt. Lexi was een vriendin. Meer niet." vertelde Juan. "Ik ben er al over. Het is kinderachtig om zo verdrietig zijn. Jij mag toch gelukkig zijn met wie je wilt. Mij maakt het allemaal niet meer uit." zei Tinne zo normaal mogelijk. Ze probeerde hem te vergeten. En dat kan het beste door hem weg te duwen en niet meer met hem af te spreken na het werk. Ze wou hem enkel maar zien op de set. Juan stond versteld van haar. "Sorry Juan, maar als je me blijft achtervolgen kan ik je niet vergeten. En dat is wat ik wil. Anders gaan de gevoelens nooit weg." zei Tinne. Juan wou iets zeggen, maar kon het niet zeggen door zijn gsm die afging. Het was Lexi's nummer. Juan zuchtte. "Pak maar op. Naar mij moet je niet meer kijken." zei Tinne. Juan nam met tegenzin op. "Lexi, laat me gerust." zei Juan. Maar de stem die antwoordde kende hij niet. Het was iemand anders. Juan keek Tinne fronsend aan. "Er is iets met Lexi." vertelde Juan geschrokken.