JINNE ~ Your Choice

Deel 8: Ziekenhuisbezoek

"Ga maar." zei Tinne. "Ze heeft je nodig." "Ja, maar ik ben nog steeds boos op haar. Ik kan haar toch niet vergeven, omdat ze een ongeval heeft." reageerde Juan. "Dat niet, maar nu heeft ze iemand nodig. Een ongeval hebben, is niet iets waar je alleen mee moet blijven zitten. Als ze daar iemand heeft om haar te steunen dan gaat ze dat op prijs stellen." vertelde Tinne. "Anders kom je mee. En dan gaan we samen." stelde Juan voor. "Gaat dat niet raar zijn?" vroeg ze. "Nee en trouwens je bent mijn beste vriendin. Ik heb liever dat je erbij bent, dan dat ik alleen ergens zit." Tinne lachte naar hem. Samen vertrokken ze naar het ziekenhuis. "Hoe moet ik tegen haar reageren?" vroeg Juan. "Gewoon zoals je altijd tegen haar reageert. En denk niet aan de ruzie. Die kan je nog altijd bijleggen." antwoordde Tinne. Ze wandelden het ziekenhuis binnen. Ze vroegen naar Lexi en kregen een kamer toegewezen. Tinne en Juan liepen er naartoe. Rustig gingen ze de kamer binnen. Lexi lag te slapen. Het viel haar nog allemaal goed mee. Buiten een paar schaafwonden had ze niet echt iets ernstig. Ze werd rustig wakker. "Hey." zei Lexi. "Hey." reageerde Tinne. Juan wist niet wat te zeggen. "Alles goed?" vroeg Tinne. "Ja, het gaat wel. Ik heb wel pijn, maar dat is normaal. Zeiden de dokters." antwoordde zij. "Dat is goed." reageerde Tinne. Juan ging naast Tinne op de leuning zitten. Hij voelde hem een beetje lastig dat Tinne erbij was, maar anderzijds was hij blij dat Tinne er was. Zij trok het gesprek op gang.

Juan was dichter gekomen, maar had nog geen woord gezegd. "Juan." zei Lexi. "Het spijt me. Ik had het moeten weten. Maar ik wou het niet zien. En na al die jaren ben ik nog altijd verliefd op jou. Het was nooit de bedoeling om het te zeggen, maar nu kon ik het echt niet laten. Sorry. het spijt me echt." vertelde ze. Juan keek haar aan. "Het geeft niet. Ik was gewoon geschrokken. Meer niet. we vergeten het gewoon." zei hij. Lexi lachte naar hem. "Speelt er iets tussen jullie?" vroeg ze. "Euhm... Nee, waarom vraag je dat?" polste Juan. "Gewoon. Ik zie van alles. Waaronder daarnet toen ik je kuste, duwde je me weg omdat je Tinne zag lopen. Nu zijn jullie hier samen. Ik heb gezien hoe jullie tegen elkaar doen. Dat is meer dan gewoon vrienden." antwoordde Lexi. "Er is niets tussen ons. We zijn gewoon collega's en goede vrienden. Meer niet." reageerde Tinne. Juan keek Tinne aan. Hij had liever andere woorden gehoord, maar het is nu zo. Tinne wil geen relatie hebben met een collega. En dat kon hij wel begrijpen. Vooral in Ghost Rockers. Hij had in het script gezien dat Tinne moest kussen met Matthew. Hij zou dat raar vinden om daarop te zien terwijl ze misschien een koppel zijn. En voor Tinne was dat ook. Daarom wou ze het niet. Terwijl haar hart dat soms wel wou. Verliefd zijn overkwam haar gewoon en dat kan je niet uitzetten. Hoe graag ze het ook wou.

Na een hele tijd vertrokken ze uit het ziekenhuis. "Wil je nog samen even in het parkje rond lopen?" vroeg Juan. "Ja, dat lijkt wel leuk." reageerde ze. "Ik ben wel blij dat we weer goed overeen komen. De laatste dagen was een beetje stroef gelopen." vertelde Juan. "Ja, ik ook." reageerde ze. De twee liepen naar het parkje. Ze waren op hun gemakje aan het genieten van de rustige omgeving. "Ben je klaar om weer te draaien morgen?" vroeg Juan. "Ja, ik ben er weer klaar voor. Sorry, dat ik plots weg ben gegaan. Maar ik wou even weg. Zodat ik mijn gedachten rust kon geven. Na de ruzie ging het echt niet om dat met jou terug op de set te staan." vertelde Tinne. "Dat geeft niet. Ik begrijp je. Ik was ook kapot van die ruzie. Maar ik had met Lexi afgesproken en ik kon zo eventjes mijn gedachten verzetten. Maar als ik je zag, kwam alles terug en vooral dat Lexi me kuste dan kon ik het niet." reageerde Juan.

Tinne en Juan gingen even op een bankje zitten. "Heb je zin om samen te gaan eten?" vroeg Juan. "Ja, dat lijkt wel leuk." reageerde ze. "Jij mag kiezen waar we naartoe gaan. Voor mij maakt het echt niet." zei Juan. "Oké, dan kies ik dat we naar..." dacht Tinne na. "Gaan we sushi eten?" "Ja, dat is goed. Ken jij een sushi restaurant?" vroeg Juan. "Ja, ik zal je er wel naar gidsen." zei Tinne. "Heb je al honger? Of gaan we nog even wachten?" polste hij. "We kunnen er al stilaan naar toe gaan en als het moet nemen we een klein aperitiefje." stelde Tinne voor. "Het is een kwartiertje rijden. Dus dan is het al negentien uur. Dan kunnen we al beginnen eten. Zodat jij niet te laat thuis bent." "Ik heb een auto. Dat geeft niet hoe laat het wordt." reageerde Juan. "Morgen moeten we wel al vroeg op de set staan. En jij moet van verder komen." zei Tinne. "Ja, dat is waar. Maar we zien wel he." ging hij op haar in. "We gaan ons vanavond amuseren en niet ons bezig houden met op tijd thuis te zijn." zei Tinne.

Ze gingen rustig door naar het restaurantje. Het was iets kleins en gezellig, maar heel lekker. "Delen we samen een boot nemen?" vroeg Tinne. "Dat zijn vierentwintig stuks of achtenveertig stuks." zei Tinne. "Amai. Jij kent die menu van buiten?" polste Juan. "Ja, maar het is vaak hetzelfde en ik ga daar altijd naartoe. Het is echt een goede." reageerde ze. "Ik vertrouw jou. Dus ik geloof dat je me niet ergens naartoe brengt waar het niet goed is." zei hij. Ze kwamen aan, zochten een parking plaats en gingen naar binnen. Tinne had gelijk vond Juan. Het was gezellig. "Wat nemen we nu?" vroeg Juan. "We kunnen die van vierentwintig stuks. En als het moet nemen we er nog iets bij erna. Of een dessert." zei Tinne. "Achtenveertig zijn er echt veel." Ze gingen zitten en raakte aan de praat.

"Zeg, hoe jij je toekomst?" vroeg Tinne. "Ow, euhm... Dat is een moeilijke vraag. Ik denk nog altijd bezig als acteur. Met veel opdrachten en dat ik meer gevraagd word en zo." antwoordde Juan. "En jij?" "Ik ook hetzelfde. En hopelijk heb ik misschien dan ook iemand." zei Tinne. Juan keek haar aan. De laatste woorden kwetste hem. "Ik hoop zeker dat ik ook eens in de musical Mamma Mia mag spelen. Ik zou dat echt zo leuk vinden om te doen. Heb jij geen musicales of serie waarin je wilt meedoen?" polste ze. "Euhm... Ik zou graag The Last Five Years willen doen. Dat is echt zo'n mooi verhaal." antwoordde hij. "Dat is echt wel een mooi verhaal. Maar is dat niet moeilijk om te spelen?" informeerde ze haar. "Ja, maar dat is juist het leukste eraan. En als het dan lukt, geeft dat een grote voldoening." zei Juan. "Ja, dat is waar. Ik heb dat ook." reageerde ze. Hij eten kwam aan en samen begonnen ze eraan. Ze hadden het allebei erg naar hun zin. Ze waren weer heel goede vrienden. Dat vonden ze beide ook veel leuker, dan dat ze ruzie aan het maken waren. "Waarom ben je acteur geworden?" vroeg Tinne. "Omdat ik dat leuk vond. Maar als ik niet door het ingangsexamen was, zou ik fysicus geworden zijn." antwoordde hij. "En jij?" "Ik vond het ook leuk. Ik stond al van jongs af aan al op het podium." ging ze op hem in. Ze hadden het heel leuk. Tot het moment dat Tinne iemand binnen zag komen. Iemand die ze totaal niet wou tegenkomen. Juan zag dat. "Wat is er?" vroeg hij.