JINNE ~ Your Choice

Deel 16: Eindelijk

"Meen je dat?" vroeg Juan. Tinne knikte. Juan zette zich dichter bij haar. Voorzichtig legde hij zijn hand op haar wang. Hier heeft hij zo lang op gewacht en nu kan het. Langzaam komt hij dichter bij Tinne. Meer deed hij niet. Hij durfde ook niet. Hij wist niet wat Tinne wou of wat ze niet wou. "Zeggen we er iets over tegen iedereen?" vroeg Juan. "Nee, misschien het nog even onder ons houden. Je weet nooit wat er gebeurd. En als we nu zeggen van we zijn samen en dan dat het toch niet klikt. Dan moeten we zeggen dat het toch niet is. En je weet hoe zij zijn." reageerde Tinne. Juan knikte. "En weet je al wat je met het kind gaan doen?" informeerde Juan zich. "Ik heb nog geen idee. Ik geraak er maar niet uit. Ik dacht te zien na het doktersbezoek." antwoordde ze. "En wat wil jij?" "Ik weet het niet. Ik vind het raar omdat we eerst een kind verwachten en dan pas samen zijn. Onze situatie is heel ingewikkeld. Voor dat kind moet dat ook niet zo praktisch zijn. Het is moeilijk om nu een keuze te maken." zei Juan. Tinne zat te friemelen met haar trui. Ze wist totaal niet hoe ze haar nu moest gedragen. Waarom kon ze niet gewoon haar gedragen zoals anders. Het ging toch goed. Ze was aan het denken dat ze met hem ging, omdat ze zwanger van hem was. Tinne probeerde die gedachten te verbannen. Ze moet proberen het beste van maken. Het bleef even stil. Tinne had geen idee over wat ze zou moeten praten.

"Juan, kun je even komen!" riep Beatrijs van beneden. Tinne lachte naar hem. Gelukkig riep zijn moeder. "Ik ga even gaan zien wat er scheelt." zei hij. Tinne knikte. Juan verliet de kamer. Ondertussen nam Tinne haar gsm eens. Ze keek eens online wat er allemaal gebeurde. Juan kwam beneden bij zijn moeder. "Wat is er, mama?" vroeg hij. "Ik wou twee dingen vragen. Blijft ze eten? En waarover zijn jullie bezig als ik dat mag vragen?" informeerde de moeder van Juan haar. "Over het eten, weet ik het niet. Ik zal het straks eens vragen en we zijn over het werk bezig." antwoordde Juan. Over het laatste moest hij wel goed nadenken. Hij mocht de waarheid niet vertellen. "Ik ga terug naar Tinne gaan. Tot straks." vertrok hij. Hij kwam bij Tinne. "Ik ga, denk ik, stilletjes aan doorgaan." zei Tinne. "Je moet niet weg gaan, hoor. Je mag blijven eten als je wilt." ging Juan op haar in. "Dat hoeft niet. Ik ga doorgaan." stond ze op en nam haar spullen. "Tot morgen dan maar." zei Juan. Ze gingen samen naar beneden en Tinne verliet het huis.

De volgende morgen was Tinne al vroeg op het werk. Niemand was er. Ze zat in de greenroom toen Juan binnenkwam. "Hey." zei hij blij. Tinne gaf hem een kleine lach. "Alles goed?" polste hij. "Ik ben misselijk en zo, maar voor de rest gaat het wel." antwoordde ze. Juan ging even naast haar zitten. Tinne verschoof haar een beetje. Juan schrok van die actie. Geen van beide wist zich te gedragen. Juan wou toenadering zoeken, maar hoe meer hij het deed hoe meer Tinne zich wegstopt. "Doe je deze avond iets?" vroeg Juan. "Nee, normaal doe ik niets." antwoordde Tinne. "Wil je dan deze avond samen een wandeling maken?" informeerde Juan zich. "Ja, dat is goed." zei Tinne. De andere kwamen ook toe. Daarmee begon de lange draaidag voor ze allemaal.

Tinne en Juan liepen samen in park. Tinne keek rond en Juan probeerde te snappen wat er het hoofd van Tinne omging. Waarom ze zo deed. Na een tijdje wandelen werd er nog steeds geen woord gedeeld. Juan wou wel, maar hij durfde niet. "Waaraan denk je?" vroeg Juan dan toch. Tinne keek hem aan. "Ik was aan van alles denken." antwoordde Tinne. Ze zette hen even neer. "En hoe gaat het met..." vroeg Juan en wees naar haar buik. "Het gaat. Soms last van krampen en misselijkheid, maar dat hoort er bij." reageerde Tinne. Juan legde zijn hand op haar wang. "Ik ben er voor jou. Als je over iets wilt praten." zei Juan. Hij kwam dichter bij haar zitten. Tinne verroerde geen vin. Voorzichtig boog Juan richting Tinne. Net voor zijn lippen de hare raakten, trok ze weg. "Sorry, ik kan het niet. Geef het gewoon even tijd." zei Tinne. Juan was op zijn tenen getrapt. Hij begreep haar wel. "Wat doen we wel al en wat nog niet? Dat we zoiets niet weer voor hebben?" polste hij. "Ik wil nog niet samen slapen, daar ben ik nog niet klaar voor." antwoordde ze. "Dat is niet erg. Daar ben ik ook nog niet klaar. Maar we doen alles stap voor stap. Op ons gemak." ging hij op haar in. "Wil je anders straks even tot bij komen?" stelde Tinne voor. "Ja, waarom niet." reageerde Juan. Hij lachte naar haar. Dit had hij niet verwacht van haar.

Ze kwamen bij Tinne thuis aan. "Dag mama." zei Tinne. "Hey. En dag Juan." zei Inge. Juan lachte naar haar. "Hoe ging jullie dag?" vroeg Inge. "Dat ging. Het was druk, maar het ging nog." antwoordde Tinne. "Willen jullie iets eten?" polste ze. "Nee, het gaat." reageerde Tinne. Juan schudde van nee. Ze gingen beide naar boven. "Heb jij morgen dezelfde uren als mij?" vroeg Juan. "Nee, ik heb een uur later gedaan dan jou. Ik heb nog een paar scènes dat ik moet draaien zonder jullie." vertelde Tinne. "Ah ja, dat is waar. Wel jammer. Moet ik anders op jou wachten. Zodat je niet alleen ben?" stelde Juan voor. "Nee, dat hoeft niet. Het gaat echt laat zijn." zei Tinne. Juan wou het echt wel doen, maar Tinne was precies niet echt tevreden dat hij dat voorstelde. "Oké, je laat iets weten als je het wel leuk zou vinden voor morgen. Dan kunnen we misschien samen gaan eten." zei hij. "Ja, dat kan misschien wel leuk zijn. Maar niet na zo een lange draaidag. Als dat niets is." ging ze op hem in. "Sorry." Juan wuifde het weg. "Ik snap je wel. Ik ben ook moe na een lange draaidag." zei hij. Ze was wel blij dat hij het begreep. En hij vond het wel nog jammer. Hij zou zo veel dingen samen met haar willen doen om hun relatie beter te maken en zij deed niets. Misschien moest ze hem meer tijd geven. Haar ruimte geven.

Tinne verzonk in gedachten. Ze was aan van alles aan het denken. Het ging nu zo snel tussen haar en Juan, maar dit wou ze vroeger wel. Ze kan nu toch niet samen zijn met hem. Nu voelde ze haar verplicht. En daardoor duwde ze Juan eerder weg, dan dichter laten komen. Juan zag dat Tinne er niet meer bij was. Na een paar minuten legde hij voorzichtig een hand op haar been. Tinne schrok en sloeg uit reflex de hand van Juan weg. Daarvan was Juan verbaasd. Dit had hij niet verwacht. Hij had misschien eerst haar naam moeten zeggen. Zo was ze misschien niet geschrokken. "Sorry, ik kan dit niet." zei Tinne. "Wat kan je niet?" polste Juan niets wetend. "Dit alles." antwoordde ze. Juan keek haar fronsend aan. "Sorry, het was een foute beslissing over ons. Ik heb er niet over nagedacht. Ik kan het niet. Het voelt zo gedwongen. Gewoon omdat ik zwanger ben van jou." vertelde Tinne. "Wat ga je dan doen met het kind?" informeerde Juan zich. "Dat weet ik nog niet. Daar ben ik nog niet over uit. Het is ook geen beslissing die je maakt in drie dagen." zei Tinne. Ze draaide haar weg van Juan. Dit was voor Juan duidelijk genoeg. Hij vertrok zonder nog maar één woord te zeggen. Tinne begon te wenen. Waarom moest dit haar overkomen.