JINNE ~ Your Choice

Deel 17: Haar keuze

Tinne was bezig met haar lijstje. Voor haar lag een wit blad neer. Enkele woorden stonden er op. Tinne keek ernaar. Ze had haar pen in de hand en dacht na over wat ze er nog allemaal bij kon noteren. Eindelijk wist ze iets. Bij het puntje abortus schreef ze erbij dat ze het niet over haar hart ging kunnen. Dus dat ze dat zeker niet ging doen. Dan bleef ze nog voor de keuze tussen houden of adoptie. Tinne zat met haar handen in het haar. Ze had geen idee wat ze zou moeten doen. Tinne werd opgeschrikt. Inge stond opeens in de deuropening. Snel verstopte Tinne het blad. Haar moeder mocht dit in geen enkel geval zien. "Ik wou vragen of je zin had om samen televisie te zien." zei Inge. "Ja, ik kom. Geef me nog vijf minuutjes. Ik maak het hier gewoon af." reageerde Tinne. "Wat ben je bezig?" polste ze. "Iets voor het werk." loog Tinne. "Houden." las Inge voor. Snel verstopte Tinne het woord. "Wat moet je houden?" informeerde Inge haar. "Niets." zei Tinne. "Tinne, je doet al een hele tijd vreemd. Er is iets, maar ik weet niet wat. Je weet toch dat je altijd bij mij terecht kan als er iets is." Tinne keek weg. Na een diepe zucht, begon ze eindelijk te vertellen. "Wel, het zit zo. Ik ben verliefd op Juan, maar ik kan niet samen zijn met een tegenspeler. Dat is heel ingewikkeld. We besloten om het te vergeten. Maar na het verjaardagsfeestje waren we beide zat en we zijn per ongeluk samen in bed beland. Het was niet onze bedoeling. Dat is nu al een goede tijd geleden. Ik was het al bijna vergeten tot ik ontdekte..." vertelde Tinne, maar ze had het even moeilijk. "Ben je zwanger?" vroeg Inge. Tinne keek haar moeder aan en knikte. "Ja, dat maakt alles ingewikkeld. En daarom dat blad." wees Inge naar het blad. "Ja, ik weet niet wat ik moet doen. Dit is echt een moeilijke keuze. Juan die weet het ook al. Daardoor waren hadden we besloten om samen te zijn, maar ik kon het niet. Ik voelde me verplicht." zei Tinne. "Daar ga je ook niet over één nacht ijs. Als je hulp nodig hebt je weet me te vinden." stond Inge op. Ze vertrok. Tinne bleef alleen achter met haar lijstje.

"Mama." hield Tinne haar tegen. "Wat zou jij doen in mijn plaats?" "Oei, daar heb ik geen idee van. Wat zie je in de toekomst? Stel je houdt het? Wat zie jij je dan doen?" vroeg Inge. "Ik heb geen idee. Ik vind dat moeilijk om te zeggen." antwoordde ze. "Wat zegt Juan erop?" informeerde Inge haar. "Hij heeft ook geen idee. Maar ik dacht om even te wachten om echt te beslissen na het doktersbezoek. Ik heb morgen een afspraak." reageerde ze. "Doe zoals je bezig bent. Een lijstje maken. Je moet doen waarbij jij het beste bij voelt. En misschien eens met Juan over spreken." zei Inge. Tinne knikte. Haar moeder had gelijk. Dit was niet iets wat ze alleen moest beslissen. Juan had hier even veel recht op om de beslissing te maken. "Mama, wil je er wel niets over zeggen tegen niemand?" vroeg Tinne. "Ja, ik zal zwijgen. Zolang je mij maar op tijd om hulp vraagt. Je mag zoiets niet voor jezelf houden." bemoedigend legde Inge haar hand op Tinne's schouder. Na een kneepje in de schouder verliet ze de ruimte. Tinne was wel opgelucht dat haar moeder het wist. Haar kon ze nu ook al om raad vragen als ze het even niet meer wist.

Met veel moeite kroop Tinne uit haar bed. Ze had geen om vandaag te werken. Ze zat nog altijd in haar hoofd over de keuze die ze moest maken. Adoptie of houden. Het weggeven of er zelf voor zorgen. Tinne had schrik. Schrik als ze het moet weg geven dat ze het niet zou kunnen. Maar bijhouden was ook moeilijk. Constant met die ene fout met Juan geconfronteerd worden. Ze wist niet of ze ermee kon mee leven. Ze stapte in de auto en vertrok op haar gemak. De hele rit was ze aan het nadenken en stond haar hoofd niet stil. Tinne stapte de Kunstschool als eerste Ghost Rocker binnen. Ze keek op het rooster om te weten welke kleren ze moest aandoen. Vandaag moest de kleedster ergens anders zijn dus had ze alles klaar gezet en goed beschreven om zeker te zijn dat iedereen het juiste aan had. Tinne nam het stapeltje kleren voor de eerste scènes. Daarmee ging ze naar het kleedhokje.

"Tinne!" riep er iemand. Ze keek rond en zag niets dus ging ze verder. "Wacht eventjes!" zag Tinne Juan tot bij haar lopen. "Kunnen we eventjes praten? Ik... Euhm... Wil graag helpen. Als dat mag. En als jij dat wilt. Het is ook mijn kind. En zo'n beslissing maak je best niet alleen. Ik wil je daarin steunen. Wat je ook doet." zei Juan. Even keken er in het rond om zeker te zijn dat ze alleen waren. Tinne wist niet wat te zeggen. "Euhm... Ja, dat is goed." zei ze dan maar. Eigenlijk had Tinne nu nood aan een beetje ruimte. Maar dat zag hij niet. Ze moest rust hebben. In haar hart en in haar hoofd. "Wanneer ga je naar de dokter?" vroeg Juan. "Normaal straks. Ik heb een afspraak rond vijf uur." antwoordde Tinne. "Moest ik dan niet werken. Ik zou gevraagd hebben of ik mee mocht komen om je te steunen." reageerde hij. "Juan, stop met het nog moeilijker te maken dat het al is. Je moet niet constant naar mij komen. Ik ben nog altijd aan het twijfelen tussen het houden of adoptie." werd Tinne boos. "Hoezo aan het twijfelen?" polste Juan. "Ja, ik weet niet of ik het zomaar kan om het weg te geven voor adoptie, maar als ik het hou dan ga ik altijd geconfronteerd worden met die ene fout die wij zijn begaan." legde Tinne uit. Juan slikte. "Maar..." begon Juan. Hij wou nog iets zeggen, maar Marie kwam binnen. Daardoor stopte hij met praten. Tinne liep langs hem naar een kleedhokje in. "Goedemorgen!" zei ze vrolijk. Juan gaf haar enkel een lach. Hij had geen idee wat hij verkeerd deed. Hij wou toch gewoon helpen en haar steunen. Juan begreep dat de situatie voor Tinne moeilijk was, maar het was ook zijn kind. Hij had ook recht om er mee over te beslissen wat er mee gebeurd.

"Gaat het?" vroeg Marie. "Ja, ja, het gaat." zei Juan en liep naar het rooster voor zijn kleren. Ze volgde hem. Er klopte iets niet. "Juan?" vroeg Marie. Hij draaide zich om. Hij had echt geen zin om met haar te praten. Hij kon er met haar niet over praten. "Laat het even." zei Juan en vertrok met zijn kleren. Marie ging weg. Tinne kwam uit het hokje. Juan gaf haar een voorzichtige lach. Meteen keek Tinne de andere kant op. Aan Juan had ze geen behoefte meer vandaag. Ze begonnen aan de dag. De tijd kroop traag voorbij. Tinne had heel de dag zitten nadenken. Ze had haar besluit genomen. Ze ging voor abortus. Zo moest ze er niet over nadenken wat ze zou doen. Het al misschien zwaar zijn, maar ze komt er wel boven. Ze nam haar spullen en vertrok naar de gynaecoloog. Onderweg kreeg ze een bericht. Bij de dokter las ze het. Het was Juan. Hey, laat je me weten hoe het bij de dokter gaat? En wat je besluit is. Tinne draaide met haar ogen. Meent die dat nu echt? Ik heb mijn besluit al genomen. Ik doe het weg. Ik kan daar niet voor zorgen. Tinne legde haar gsm weg. Ze wou echt niets meer met Juan te maken hebben vandaag.