ဆူး

အပိုင်း ၁၄

ငိုသံတွေ...

အော်ကြီးဟစ်ကျယ်မဟုတ်။

ပွင့်ထွက်မသွားအောင် ထိန်းချုပ်ထားသည့် ရှိုက်သံများနှင့် ရောယှက်နေသည့် ငိုသံတွေပါ။

ဒီအသံတွေကိုကြားမိတာနဲ့ ရှိုင်းထွဋ် အလာနောက်ကျခဲ့ပြီဆိုတာကို သဘောပေါက်မိသည်။ သူ ခေါ်လာခဲ့သည့် ဆရာဝန်ကြီး၏ အိမ်ပေါ်လှမ်းတက်သည့် ခြေလှမ်းသွက်သွက်များသည်လည်း အရာမဝင်တော့။

အသက်ကလည်းကြီးပြီဆိုတော့...

မိခင်က အားသိပ်မရှိတဲ့ပုံစံလည်းဖြစ်နေတော့...

လိုအပ်တဲ့သွေးကို အမြန်ရှာပြီး အသက်ကယ်နိုင်မယ့် ဆေးရုံမှာမွေးတာမျိုးလည်းမဟုတ်တော့..

အကြောင်းပြချက်တွေကများပေမယ့် ဖြစ်ပေါ်လာသည့် အကျိုးဆက်ကတော့ တစ်ခုတည်းရယ်ပါ။

ဒေါ်မြလေး အသက်မရှိတော့။

သေဆုံးကြောင်းအတည်ပြုရုံမှလွဲ၍ ရှိုင်းထွဋ် အပြေးအလွှားခေါ်လာခဲ့သော ဆရာဝန်ကြီး ဘာမှမတတ်နိုင်။

မြင်ရက်စရာမရှိပါ။

ဒေါ်မြလေး၏ မျက်လုံးများသည် ပွင့်နေကာ မျက်နှာကြက်ကို မော့ကြည့်နေသလို လည်ပင်းကပါ ခပ်မော့မော့ဖြစ်သည်။ ဖြူစုတ်ကွဲအက်နေသော နှုတ်ခမ်းများနှင့် ပါးစပ်များက ပွင့်ဟနေသည်။

အသက်မရှူတော့။

မျက်တောင်မခတ်တော့။

နှလုံးမခုန်တော့။

နာရီပိုင်းသာခြားခဲ့သည့် အချိန်ကာလတစ်ခုတုန်းက ရှိခဲ့သော ဒေါ်မြလေး၏ စကားသံ၊ ရယ်မောသံ၊ ညည်းညူသံ၊ အော်ဟစ်သံများသည် ယခု ဖျာကြမ်းပေါ်မှာ လှဲလျောင်းနေသော အသက်မရှိတော့သည့် ဒေါ်မြလေးနှင့် လုံးဝသက်ဆိုင်မှုမရှိတော့သလိုပင်။

ရှင်သန်ခြင်းနှင့် သေဆုံးခြင်းသည် မျဉ်းတစ်ကြောင်းသာ ခြားထားသော နယ်နမိတ်သတ်မှတ်မှုတစ်ခုဆိုက မမှား။

ဒါပေမယ့် စကားလုံးများဖြင့် ဖွင့်ပြောလို့ပင် မရနိုင်လောက်အောင် ခြားနားနေသည်။

ရှိုင်းထွဋ် လက်တွေအေးစက်လာကာ နှုတ်ခမ်းတွေတုန်ချင်လာသည်။ သူ့ရှေ့တွင်ရှိနေသည်က မိခင်ကိုယ်ခန္ဓာကို အဆက်မပြတ်ကိုင်လှုပ်နေသော မိငယ်။ မျက်ရည်တွေက သူမမျက်နှာမှာ တသွင်သွင်စီးကျနေပါသည်။ ဖောင်းမို့အစ်နေသော မျက်လုံးများက ပေါက်ထွက်တော့မည်။ ဒေါ်မြလေး၏ အသက်မဲ့ကိုယ်ခန္ဓာဘေးမှာ ခေါင်းငိုက်စိုက်နှင့်ထိုင်နေသော ဦးကျော်ဇောသည်လည်း အသက်မရှိတော့သလို ငြိမ်သက်နေသည်။ ဒေါ်ကြည့်လက်ထဲမှာတော့ မွေးကာစ နီနီရဲရဲနှင့် ကလေးငယ်လေးရှိသည်။ သူမမျက်နှာမှာလည်း ဝမ်းနည်းကြေကွဲခြင်းအပြည့်။ ယူကျုံးမရခြင်းအပြည့်။