ဆူး

ဇာတ်သိမ်းပိုင်း

တိတ်ဆိတ်သော တိုက်ခန်းငယ်သည် အေးစက်သော သဘောကိုဆောင်နေသည်။ တစ်ခန်းလုံးတွင် လှုပ်ရှားမှုဆို၍ ပုံမှန်လည်ပတ်နေသော အဲယားကွန်းနှင့် ထိုအဲယားကွန်းမှ မှုတ်ထုတ်သော လေအေးငွေ့များကြောင့် တုန်ခါနေသော လိုက်ကာဖြူလေးသာ ရှိသည်။ အပြင်ဘက်မှ တောက်ပသော နေရောင်များ မဝင်စေရန် ပြတင်းမှန်အားလုံးကို ပိတ်ထားပြီး လိုက်ကာဖြူကို ချထားခြင်းဖြစ်သည်။

အခန်းငယ်ထဲမှာတော့ ဆေးပုလင်းများ ဆေးဗူးများအပြည့်တင်ထားသော ဘီရိုတစ်လုံး၊ လူနာကုတင်နှင့် ထိုင်ခုံတစ်လုံးသာရှိသည်။

လူနာကုတင်ထက်တွေ ဖျော့တော့ပိန်လှီသော ကောင်လေးတစ်ယောက် အိပ်ပျော်နေသည်။

ချိုင့်ဝင်နေသောမျက်လုံးများနှင့် မေးရိုးများငေါထွက်နေသော ပါးပြင်သည် ထိတွေ့လိုက်ရုံနှင့် ကြွေကျသွားမည်လားထင်ရသည့် ရော်ရွက်ဝါ တစ်ရွက်လိုပါ။ လေပြင်းဟူသည့် ဒဏ်ရာများကြားမှာ ယဲ့တဲ့တဲ့လေးကျန်ရှိနေသော သူ့ဘဝအတွက် ပင်ပန်းခက်ခဲစွာ ကြိုးစားငြိတွယ်ထားရသလိုပါ။ ဘယ်လိုတောင် နာကျင်ခက်ခဲနေမည်ဆိုတာကို သွေးမရှိဟန် ဖြူဖျော့နေသော မျက်နှာနွမ်းနွမ်းလေးက ဖော်ပြနေပါသည်။

လူနာကုတင်ဘေးတွင်တော့ စာအုပ်တစ်အုပ်ကို လက်မှာကိုင်ထားသော ကောင်လေးတစ်ယောက် စာဖတ်နေသည်။ ထိုင်ခုံပေါ်တွင် သတိအနေအထားမျိုး ခါးမတ်မတ်နှင့် ထိုင်နေခြင်းဖြစ်သည်။ အသက်မဲ့သောမျက်လုံးများက စာမျက်နှာပေါ်သို့ စူးစိုက်ကြည့်နေသော်လည်း မြင်ရသည့်ပုံမရ။ စာတစ်ကြောင်းတည်းကို အခါတစ်ရာလောက် ထပ်ခါထပ်ခါ ဖတ်နေသော်လည်း ဘာဆိုလိုချင်သည်ဆိုသည့် အဓိပ္ပါယ်ကို နားမလည်သလို။ မိနစ်မခြားဘဲ ကုတင်ပေါ်မှ လူနာကောင်လေးကိုသာ လှမ်းလှမ်းကြည့်ဖြစ်သည်။

ထိုအကြည့်မှာ မချိတင်ကဲသည့် ပုံရိပ်များရှိသည်။

မျှော်လင့်ရိပ်များလည်းရှိသည်။

နာကျင်ဝမ်းနည်းရိပ်များလည်းရှိသည်။

ကြွေကျသွားမည့် သစ်ရွက်ငယ်ကို မြေပြင်ပေါ်သို့ မကျသွားရန် ဖမ်းဆုပ်ချင်သည့်ဟန်။