ဆူး

Part 21

တဖြဲဖြဲရြာေနေသာ မိုးေရစက္ေလးမ်ားသည္ ဒီမိုးယံ၏ မ်က္လံုးမ်ားကို ေကာင္းေကာင္းဖြင့္လို႔မရေအာင္ အေႏွာင့္အယွက္ေပးေနသည္။ ဒူးထိသာေရာက္ေသာ ေဘာင္းဘီတိုကို ၀တ္ထားေပမယ့္ ရႊြံ႕စက္မ်ားေပေနေသာ သူ႔ေျခေထာက္မ်ားသည္ ေဆးစက္ျဖန္းထားသလို ျဖစ္ေနျပီျဖစ္သည္။

ဒီလမ္းကို သူေလ်ွာက္ဖူးသည္။

ဒီအိမ္ကို သူ လာဖူးသည္။

ဒီေရဗူးၾကီးကိုလည္း သူ ထမ္းဖူးသည္။

ဒါေပမယ့္ ယခင္အခ်ိန္ႏွင့္ ယခုအခ်ိန္သည္ ကြဲျပားျခားနားမွုမ်ားစြာ ရွိေနသလိုပင္။ ေျမနီလမ္းျဖစ္ခဲ့ေသာ လမ္းက်ဥ္းေလးသည္ ကတၱရာခင္းထားျပီျဖစ္သည္။ တဖြဲဖြဲခုန္ဆင္းေနေသာ မိုးေပါက္မိုးစက္ေလးမ်ားမွ ျဖာထြက္လာေသာ ေရမွုန္ပြင့္ေလးမ်ားသည္ ကတၱရာလမ္းတစ္ေလ်ွာက္ ျပန္႔က်ဲေနသည္။ ေရေဆးထားေသာ မွန္သားျပင္လို ထင္ရႏိုင္သည့္ကတၱရာလမ္းေပၚမွ မိခင္ျဖစ္သူ၏မ်က္ႏွာသည္ ေပၚလိုက္၊ ေပ်ာက္လိုက္ႏွင့္ သူ႔အေတြးမ်ားကို ၾကီးစိုးထားေနသည္။

အခ်ိန္ဆိုသည့္အရာသည္ အခ်ိဳ႕ေသာ ဒဏ္ရာမ်ားကို ကုစားႏိုင္ေပမယ့္ ရင္ဘတ္တစ္ေနရာမွာ ျဖစ္ေပၚခဲ့ေသာ ကြက္လပ္တစ္ခုကိုေတာ့ ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္ျခင္းမရွိ။ မိခင္တစ္ေယာက္၏ ထိုကြက္လပ္ေနရာသည္ အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမ်ွ တျဖညး္ျဖည္း ပိုျပီးနက္ရွိဳင္းလာသလိုပင္။ က်ပ္တည္းျခင္းဆိုသည့္စကားကို သူ ငယ္စဥ္ကတည္းက ရင္းႏွီးခဲ့သည္။။ သူတို႔မိသားစုဆိုတာက တစ္ႏွစ္မွာ ရက္ေပါင္းသံုးရာေလာက္ အဆင္ေျပသည္မဟုတ္။ ယခင္ကေတာ့ မိခင္ျဖစ္သူက တံတိုင္းတစ္ခုလို သူတို႔ေရွ႕မွာရပ္ေနျပီး အခက္အခဲမ်ားကို ခါးစည္းခံခဲ့သည္ေလ။ ေန႔စာညစာ ထမင္းတည္ရန္ ဆန္ရွိလား၊ မရွိဘူးလားဆိုတာကို သူ ပူပင္ရန္မလိုခဲ့။ မီးခ၊ ေရခဆိုတာကို ထည့္စဥ္းစားေနစရာမလိုသလို ဆီဖိုး၊ ေစ်းဖိုးဆိုတာကိုလည္း တကူးတက ဖယ္ထားရမည္ဆိုတာကိုလည္း သိစရာမလိုခဲ့။

အခုေတာ့..

ျခားနားေသာအေျခအေနေတြက သူ႔ကို ပူပင္ထိုင္းမွိုင္းစြာ ေလာကဓံဆိုသည့္အရာထဲ အတင္းဆြဲႏွစ္ေနသည္။