DÖNÜŞÜM SERİSİ 2. KİTAP- GECE YARISI HAYALETLERİ

Bölüm 26

EVET ARKADAŞLAR FİNALE SON ADIM... İSTEDİĞİNİZ ÜZERE MÖSYÖ HAZEL'DE GELMEYE BAŞLADI... ŞİMDİ BUNDAN SONRASI İÇİN PLANLARIMI HENÜZ BELİRLEMEDİM... ENDİŞELENMEYİN BÜTÜN BEKLENTİLERİNİZİ KARŞILAMAYA ÇALIŞIYORUM... BOL KEYİFLER... YENİ BÖLÜMLER SİZLERİN YORUM VE BEĞENİLERİNE GÖRE GELİYOR... 

Colec içgüdüsel olarak ne yapacağını biliyordu. Eleanor'un yapmak zorunda olduğu tek şey ona destek olmaktı. Dolunayın hemen tepede yükselmiş halde olduğunu biliyordu. Bir şekilde onun kendisine güç verdiğini hissedebiliyordu.

Harika bir histi bu. Tuhaf bir şekilde son derece özgürlük doluydu. Genç kadın bunun keyfini bu sefer çıkaramayacağını biliyordu ancak sonrasında bunu tekrar yaşayacaktı. Colec ile birlikte yaşayacaktı. Bunu onunla beraber gerçek anlamda hissetmenin nasıl bir şey olduğunu bilmek istiyordu.

Vicky'nin yönlendirmesiyle koşabiliyordu. Colec'in enerjisini hissedebiliyor olsa bile rahat hareket edebilmek için önünü görebilecek birine ihtiyacı vardı. Bazı şeylerin asla değişmeyeceğini anlamak için ölmeye gerek yoktu.

İki kurdun karşı karşıya durduklarını görebiliyordu. Biri son derece katı bir görüntüye sahipti. Diğeri ise soluk bir ruh gibiydi. Colec ve Gerard'dı bunlar. İkisi alanda nihayet bir araya gelmişlerdi.

Zack koşarak onlara doğru geldi. "Babamla dövüşüyorlar" dedi. "Alfa olmak için"

Ne yazık ki öyle bir şey olmayacaktı. Eleanor, gözlerini kapadı. Bunun için artık çok geçti. Geriye kalan sağlıklı tek kurtadam Vera'ydı. Onunda yaşamasına Eleanor izin vermeyecekti.

Geriye alfa olacak bir sürü kalmayacaktı. Dönüşen kurtlar liderlerinin belirleneceği bu savaşa odaklanmışlardı. Ancak Gerard bu maçı kazansa bile hayatta kalamayacaktı. Eleanor onların ruhlarını görebiliyordu. Hepsi çürümenin son seviyesindeydiler.

Sabahı görmeleri bile mucize olurdu...

Bütün bunları tek bir kadının yaptığına inanmak çok zordu. Bütün bu kurtadamların ölmesinin tek nedeni büyükannesinin nefretiydi. Arkasından güçlü bir kükreme gelince Eleanor arkasını döndü yavaşça. İşte oradaydı. Koşarak ona doğru geliyordu.

"Zack" diye fısıldadı. "Özür dilerim. Anneni yanına göndereceğim"

Zack başını çevirip yan gözle onlara doğru gelen dişi kurtadama baktı. Ardından başını iki yana salladı. "O benimle aynı yerde olamaz" diye fısıldadı. Tekrar dönüp babasını izlemeye başladı. "Birinin doğmasına sebebiyet vermek onun ailesi yapmaz"

Yine de acı çektiğini biliyordu. Yan gözle baktığında Vicky'nin onun elini tuttuğunu gördü. Ardından onlardan uzaklaşmaya başladı. Bu savaş onun savaşıydı bir başkasının karışmasını istemiyordu. Gözlerinde sıradan bir insanda olmayan bir parıltı belirdi. Gözlerinin rengi kırmızıya döndü.

İşte şimdi her şeyi görebiliyordu. Bu ona bir hediyeydi. Kocasının düğün hediyesi. Kurt güçleri ona görebilen bir çift göz bahşetmişlerdi. Dudakları bir gülümsemeyle kıvrıldı. Belli ki alfa savaşı sadece onlar için değildi.

Kurt ona doğru atıldığı anda Eleanor elini kaldırdı ve sanki bir sineği kovar gibi savurdu. Kurt sanki güçlü bir darbe almış gibi sola savruldu. "Beni yenemezsin" diye fısıldadı Eleanor. "Bir zamanlar hepinize hükmeden bir aileden geliyorum ben"

Artık biliyordu ve bu onu yenilmez yapıyordu. Korkmak için hiçbir şeyi yoktu. Yapması gereken tek şey Colec'in bu savaşı bitirmesini beklemekti.