GÜZ BAHÇESİ ( AŞİTİ AĞA)

B-15

Bir gülüş sesi duydum. Bu benim hallerime olan iç çekmeli bir gülüştü.

Gülüşün de her dağdan gelen bir kuşun cıvıltısı vardı.

Ruhumu sevdi.

Saçlarımı sevdi.

Beni rüyalara inandırdı.

Sevdi sevdi sevdi.

Sonunu bile bile beni bu masalın ışıltısına esir etti.

Kalbimi aldı eline severcesine parçaladı.

Sesim çıkmadı.

Sesim sana hep yok oldu Aşiti.

Kalbimin sesi kulaklarımı sağır etti.

Sen duymadın.

Sevdim.

Sevildim ama biz Dilan ile Aşiti.

Güz bahçesinin yalnız çiçekleri.

Biz birbirine her kavuştuğunda sınanan kırlangıçlar.

Biz yokluğun var olmaya yüz tuttuğu fakat hiç varolmayan yüzü.

Beni uyuttun sevgilim.

Kollarında.

Zihninde.

Rüyalarımda.

Beni sevdin sevgilim tüm ruhunla.

Seninim sevgilim tüm bitmişliğim ile her defasında yeniden...

                             B-15

Ruhuma bir salıncak inşa ettim.

Karanlığın tam ortasında.

Orada küçük bir Dilan vardı. Her ağladığında başını dizlerine yaslar kendini herkesten sakınırdı.

Sevgiyi hep tatmıştı fakat her zaman bu en üst seviyede olmamıştı.

Her kırıklığım da yeniden gömülürdüm karanlığıma.

Ruhum ince bir camdan olsaydı daha az kırılırdı.

Üzülürdüm.

Üzüyorlardı.

Üzmek istemeseler dâhi üzecek bir şeyler hep buluyordum.

Ruhum güçlüydü.

Bir o kadar mutsuz.

Saçlarımı tararken aynada gözlerimi izliyordum. Gözlerim bana bir çok cümle kuruyorlardı benim ise kulaklarım sağırdı.

Çok şey yaşanmıştı.

İstemeden de olsa nişanlanmış ve sonra nişanı atmak istemiştim yetmemişti....

Mutsuz olacağımı sanarak geceler boyu gözyaşlarıma söz geçirememiştim.

Evlenmiştim.

Sevda yolunda kalbimi feda etmiştim.

Ölümün soğuk nefesini ensemde hissetmiştim.

Bu olaylar o kadar kısa zamanda olmuştu ki kendi hızıma yetişememiştim. Daha iki ay olmamıştı Aşiti yi tanıyalı fakat yıllardır ruhuma misafir gibiydi.

Ruhum nefesini bulmuşcasıma Aşitiye sarılmıştı.

Ah bende öyle.

Seviyordum.

Seviyordu.

Dilinde benim ismim gözlerinde yansımam vardı.

Onunla uyumaya dâhi alışmış ve birbirimizi tamamlamıştık.