Miyas POV
Walang ibang nakaalam ng nangyare nung araw nayon kundi kaming dalawa lang. I never regret giving my first kiss to that person. Even though sobra akong nasaktan dahil nag bago na naman sya. Ang hirap kapain ng ugali nya. Pero lalo ko syang minahal. Lalo akong lumaban kahit na ganon sya. Lalo akong nainspired na wag syang bitawan........
Dumaan ang maraming gabi na araw araw akong umiiyak. 2 months akong ganon. Masaya kapag nasa harap ng iba at umiiyak naman kapag mag isa. Sobrang sakit ng nararamdaman ko.
Isang araw nakatambay ang buong barkada malapit sa building nila. Nakaupo ako sa second floor kung saan tanaw ko ang lugar kung saan ko ibinigay ang first kiss ko. Nakatulala ako nang mga oras nayon ay naluluha dahil sa mga ala ala na nakikita ko lugar nayon nang bigla syang dumaan galing sa room nila kasama yung babaeng pinag seselosan ko. Nung time nayon diko na napigilang umiyak. Tumungo ako na kunwari natutulog lang. Nilapitan ako ni kuya jhad at tinanong kung ano ang problema ko ngunit sinagot ko lamang iti nang wala lang.......
Ilang minuto na akong umiiyak ng dumating si marian at sinabi nila na umiiyak ako kayat nilapitan niya ako at pinilit na mag salita. Lalo akong naiyak at sinabi ang tunay na nararamdaman. Pinangaralan nila ako at hinayaang umiyak. Matapos non ay nakaramdam ako ng gaan ng loob.
Umuwi ako ng masama ang loob ngunit hindi na ganoong ka bigat. As expected walang nakapansin sa bahay na umiyak ako dahil wala naman talaga silang pake saken. Umakyat ako sa kwarto at pinagpatuloy ang pag iyak. Dama ko lalo yung sakit pag uwi ko ng bahay dahil nasanay ako na kapag umuuwi ako ng bahay may message akong mababasa ba galing sa kanya. Ngayon wala na......
Lumipas ang 2 buwan nagawa kong maka survive sa pagiging cold nya. Naging ok kame ulit. Siguro iniisip nyo na ang rupok ko naman. Oo na ako na marupok. Wala eh mahal ko. Diko kayang mawala. Diko kayang bitawan. Diko kayang maging masaya sya sa iba.
Naging ok kami for 1 month pero sa ikatlong pag kakataon ay maging cold syang muli..... pero eto na yung time na nag tanong na ako sakanya....
Our convo
Me: ang sakit lang
Him: sorry ako nalang yung iiwas
Me: mas masakit yan. I accepted your sorry
Him: Mas magandang umiiwas. Kesa sa makasakit
Me: But if thats what you want wala nakong magagawa. Kahit mas masakit yan. Di naman kita pwedeng pigilan eh.
Him:Diko naman kayang pigilan sarili ko dahil sinasabi ko lang gusto kong sabihin na totoo.
Me: Kasi sino lang ba ako. Wala lang naman ako. Sorry for bothering you.
Him: Sorry rin sge na. Gawa ka na ng mga kailangan mong gawin.
Me: Tapos nako. Mas maskit man pero kung san ka mas ok. Di naman talaga ikaw yung nakakasakit saken sarili kolang naman yung dahilan bat ako nasasaktan. Ewan koba bat di pako natuto date. Bakit di pako natakot na baka maulit lang.
Him: Okay
Me: Ang sakit lang isipin na wala narin yung dating tayo. Sorry po sa lahat. Salamat den sa memories
Him: Kasi kinukumpara mo ung dati sa noon
Me: Wala akong kinikumpara
Him: Hindi nga ba?
Me: Hindi
Him: Okay sge na pahinga kana
Me: Naisip kolang na nauulit lang yung date
Him: Misinterpret ko pla my bad
Me: Sana nga makapag pahinga pa. Parang di kona tuloy kinakaya
Him: Ung parang gusto mo maulit yung mga nang yayari? Ganun ba un?
Me: No. Yun nga yung ayoko na maulit pa eh. Yung date na pinaka masakit na nangyare. Yung date na pinaka masakit na nangyare. Siguro oo gusto kong bumalik yung date na ok pa. Na masaya pa. Kahit may problema kinakaya. Hindi ko naman hinihingi na bumalik ka sa date eh kasi wala akong karapatan.
Him: Okay
Me: Sadyang diko lang maiwasan na maisip, baket? Siguro may nagawa ako. May mali ako. Hindi ko alam yung dahilan. Gusto kong malaman kahit alam kong pwede kong ikasakit. Kaso nga sabi mo nga dimo alam. Ang hirap tanggapen. Di ko alam bat diko kayang tanggapen. Iisipin ko nalang siguro na napaka laki ng nagawa kong kasalanan para di nako mag isip ng iba.
Him: Pahinga mo nalang yan
Me: Ni hindi kona nga alam pano pa ako matutulog. Sige ikaw tulog kana. Ok lang naman ako. Sanay nako. Dapat nakong masanay. Thanks don sa mga time na pinaramdam mo saken na mahalaga ako. Thanks kasi kahit sa maikling panahon naranasan kong may mag pahalaga saken. Dadalhin ko yung memories nayon for the rest of my life. Thanks sa mga bagay na ginawa mo para saken. Thanks kasi may mga bagay akong nagawa na di kopa nagagawa sa buong buhay ko date. Thanks sa mga time na nasa tabi kita nung kaylangan ko ng karamay. Pero siguro nga hanggang dito nalang. Wala na akong magagawa.
Him: ?????
Me: Sige na matulog kana. Wag mona akong kausapin if thats waht makes you happy. Isipin mo na hangin lang ako pag nakita moko if thats what makes you feel comfortable. Do it. Do what makes you happy. Kasi di naman kita hawak may sarili kang desisyon. And if that what makes you happy then go. I always wish you happiness. Even it makes me broke. Goodnight sweet dreams and sleep well. Have a good day always. Be safe.
At doon natapos ang gabi kong puno ng sakit. Habang tina type ko ang bawat letra ay may kasamang pag patak ng mga luha. Walang tulog at magdamag umiyak. Unang beses kong pumasok ng umiiyak. Sumakto pa ang test namin sa accounting at mga report sa ibat ibang subjects.
Buong maghapon ako nag mukmok sa upuan ko at umiyak. Diko alam ano gagawin ko. Diko sya kayang mawala sa akin. Diko kayang makita na hawak sya ng iba. Diko sya kayang bitawan. Pero wala akong magagawa kung hanggang don nalang talaga.........
Pag uwi ko ng bahay.... may natanggap ako message mula sakanya. Nang buksan ko ang message eto ang laman.............
