Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Jeong Yunho.
Birkaç yıldır farkında olmadan bir genç kızın hayatıydı.
Bir kızın kalemi, silgisi ve oynattığı parmaklarıydı.
Bunu tam anlamıyla hiçbir zaman bilememiş, farkına varamamıştı.
Yunho Lia'ya kördü. Onun cılız ışığını ve kalemini fark etmesi geç olmuştu. Geç kalınmış her şeyin bu derece pişmanlık verdiğini yeni öğrenmişti.
Bu pişmanlık denilen hissi oldum olası sevmemişti. Ve inatla pişman olacağı şeyler yapmıştı.
Dün gece ölü kağıt parçaları havuzun üzerinde yüzerken Yunho kağıtlardaki herbir kalem izinde gözlerini, saçlarını ve bir ara gülüşünü görür gibi oldu.
Sanki bedeni parçalanmış ve suya bırakılmıştı. Kolu bir köşede kafası bir taraftaydı. Su onun bedenine ev sahipliği yapıyordu.
Bir tanesini bile görmek için Lia'ya yalvardığı o kağıtlar, bahçesine öylece atılmıştı.
Terk edilmiş, parçalanmaya mahkum kılınmışlardı. Onları öylece havuza bırakmak belki de yapılacak en iyi tercihti.
Çünkü işe yaramıştı.
Yunho onları gördüğü anda bittiğini anlamıştı.
Ve kalbi acıyla ve aynı anda hüzünle çarptı. Acı ve hüzün kardeşti. Onların ikisi bir araya geldiğinde üstesinden gelmek imkansızlaşıyordu.
Yunho dün gece tereddüt etmeden suya girmiş ve tek tek ıslak kağıtları toplamıştı.
Tam olarak toplayabilmiş sayılmazdı aslında. Çoğu kağıt eline aldığı gibi parçalanmış ve elinden tekrar suya kaymıştı.
Bunu yaparken çok sessizdi Yunho.
Ya da sessiz olduğunu sananlardandı.
Kalbinin güçlü sesini, konuşmayarak gizlediğini sananlardan.
Bazı kağıtları kurtaramadı Yunho. Onlar için geç kalmıştı. Eline aldığı her parçayı çıkardı o çirkin süs havuzundan. Onları kucağında sıkı sıkıya sardı. Ve eve yürürken geç kalmamış gibi davrandı. O kağıtları Lia'ymış gibi hayal ediyordu öyle de davranıyordu. Kollarını olabildiğince sıkıyor, kağıtları narince ceketine gizliyordu. Eğer Lia yanında olsaydı onada aynısını yapacaktı.
Odasının sıcak noktalarına ıslak kağıtları tek tek yerleştirdi. Ve sabaha kadar kurumalarını bekledi. Çünkü istesede uyuyamayacak gözlerini yumamayacaktı.
