Gdy brałam udział w castingu, nie sądziłam, że mnie wybiorą. Po prostu chciałam sprawdzić samą siebie. Zrobiłam to dla zabawy. A jednak mnie wybrali... Nie wiem, co wzięli pod uwagę... Moją grę aktorską? Śpiew? A może mój urok osobisty?... Nie mam b...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
"Młodzi ludzie są zmęczeni nowoczesnymi trendami. Wierzą w miłość, a świat i moda odbierają im tę wiarę. A u mnie miłość jest najważniejsza, bezcenna, jest czymś wielkim w życiu. Młodzi ludzie o takiej miłości marzą, mają dość romansów na każdym kroku, uczuć byle jakich."
~ ks.J.T
Do domu postanowiłam wrócić metrem. W drzwiach wejściowych czekała już na mnie mama z tysiącem pytań. Opowiedziałam jej wszystko. Nawet historię Anity. Mama była zachwycona moją relacją. Jako osoba dawniej pracująca na co dzień z fotografem - o czym się zresztą dowiedziałam niedawno - stwierdziła, że trafić na profesjonalistę w tej dziedzinie jest trudno. Nam się to udało. Po dwóch godzinach rozmowy poczułam się senna więc szybko się przebrałam i wskoczyłam pod kołdrę. Nie wiem kiedy zasnęłam.
Teraz jestem z Mechi w naszej garderobie. Wczorajszy zły humor jej przeszedł. Wróciła gotowa na trudny świat przyjaciółka. Brakowało mi jej.
- Jak myślisz co będziemy dzisiaj robić? - Pytam.
Stoimy przed lustrem. Mechi wymyśla mi jakąś fryzurę. Stwierdziła, że moje proste, rozpuszczone włosy są już nudne i przyda mi się lekkie odświeżenie. Właśnie zaczęła mi zaplatać wymyślnego warkocza. Ciekawe co z tego wyjdzie.
- Dzisiaj chyba zaczynamy kręcić. Jeśli dobrze słyszałam to ma tutaj przyjechać jakiś samochód po ciebie, Diego i tą, no jak się ona nazywała? No wiesz, ta pierwsza guwernantka Violetty.
Dziewczyna nawet nie spojrzała na mnie. Jednak na jej ustach wykwitł uśmiech.. Ciekawe co ona będzie robić przez cały dzień.
- No wiem o kogo Ci chodzi. Czyli zaczynamy od sceny z samolotu?
- Chyba tak. Musisz mi opowiedzieć jak było! I to koniecznie!
Wydaje z siebie odgłos podobny do pisku, lecz dużo cichszy i pokazuje mi swoje arcydzieło.
- Nawet ładnie Ci to wyszło. Wiesz, że i tak muszę to rozpuścić? - Robię smutną minkę.
- Wiem.
Kryje twarz w dłoniach i udaje, że płacze. Nigdy bym nie sądziła, że osoba w jej wieku ma jeszcze czas i ochotę na takie "dziecinne" jak to mawia moja mama zachowania.
- Ty to na prawdę jesteś świetną aktorką.
Jestem pełna podziwu dla niej. Nie spotkałam jeszcze takiej osoby, która w kilka sekund potrafi z śmiechu przejść w rozpacz absolutną.
- Dzięki.
- Martina Stoessel proszona na plan. - Słyszymy zza drzwi.
Czas się pożegnać.. Już nie mogę się doczekać kiedy zaczniemy nagrywać. Czuję dreszczyk podekscytowania. Już na wczorajszej sesji czułam się cudownie. Ciekawa jestem jak sobie dziś poradzę.
