Jeon Jung kook မသာကောင်!
လူကိုလာကြိုလိုက်.. မလာကြိုလိုက်နဲ့
အခုတော့ ငါလေးကျောင်းကို busနဲ့လာခဲ့ရတယ်
ကျောင်းမှာတွေ့လို့ကတော့ လက်သီးမြည်းခိုင်းရမယ်!
Tae Hyung တစ်ယောက် ဆူပုပ်ပုပ်ဖြင့် ပါးစပ်မှ ပွစိပွစိရွတ်ရင်း လမ်းကိုမကြည့်ဘဲ ခေါင်းကိုငိုက်ကာ
ကျာင်း၀န်းထဲသို့ လျှောက်လာနေသည်။
ထိုစဉ် အရှေ့မှလျှောက်လာသောသူကိုမမြင်ပဲ တိုက်မိပြီး
မြေကြီးပေါ်သို့ ဖင်ထိုင်လဲကျလေသည်။
'' ဒီမှာ ခင်ဗျားလူတစ်ယောက်လုံးလာနေတာမမြင်ဘူးလား''
မြေကြီးပေါ်မှကုန်းရုန်းထ၍ ထိုလူအား ရန်တွေ့လေတော့သည်။
'' ချာတိတ်က၀င်တိုက်တာလေ ကိုယ်၀င်တိုက်တာမှ
မဟုတ်တာ ချာတိတ်ရဲ့ ''
ထိုခပ်ချောချော လူကြီးက သူ့ကို အေးအေးဆေးဆေး
လေသံလေးနဲ့သာ တုန့်ပြန်သည်။
''ခင်ဗျားက လည်း ကျွန်တော်လာနေတာကိုမြင်ရင်လည်း
ဖယ်ပေးပေါ့ဗျ ဘာလို့ ရပ်နေတာလဲ ''
''ဟုတ်ပါပြီဗျာ ကိုယ်မှားတာပါ ကျေနပ်ပြီလား ချာတိတ်''
ထိုလူက သဘောမဆိုးတာမို့ Tae Hyung
စိတ်လျှော့လိုက်ပြီး အကျႌက ဖုန်တွေကို ခါထုတ်လိုက်သည်။
''အဟင်း ဒါနဲ့ ခင်ဗျားက ဘယ်နှစ်ကလဲ?
နောက်ဆုံးနှစ်ကပဲ ဖြစ်မယ်ထင်တယ် ပုံစံကနည်းနည်း.."
''ကိုယ်ကဒီကျောင်းမှာ
Share ၀င်ထားတာ ချာတိတ်ရဲ့ အသက်ကြီးနေပါပြီ
ချာတိတ်ပြောမှ ကိုယ်မြှောက်တက်တော့မှာပဲ "
Tae Hyung အနည်းငယ်တော့ အံ့သြ သွားမိတာမို့
ခေါင်းတငြိမ့်ငြိမ့်လုပ်နေလိုက်သည်။ ဒါကြောင့်မို့ ထိုလူကြီးက
ကျောင်းနဲ့ သိပ်မအပ်စက်တဲ့ပုံစံပေါက်နေတာပင်။
''ခင်ဗျားနာမည်က? ''
စီးပွားရေးသမားဆိုတာမို့ ရင်းနှီးမှုယူထားတာ
ကောင်းသည်ဟု ထင်မိတာကြောင့် အခွင့်အရေးရတုန်း
မိတ်ဆက်ထားသင့်သည်ဟုထင်သည်..။
YOU ARE READING
STIGMA
Fanfiction'' May be I know , somewhere Deep in my soul, that love Never lasts. " And we've got to find Other ways to make it Alone .''
