ဆိုင်မှပြန်လာကတည်းက
Jung kookသူ့ကို စကားတစ်ခွန်းမှ
မပြောသဖြင့် စိတ်ဆိုးနေမှန်းသိလိုက်သည်
ဘာကိစ္စကြောင့် တွေ့သမျှလူနှင့်
လိုက်သ၀န်ကြောင်နေမှန်းမသိ
အဲ့ဒါတွေကြောင့်အတော်စိတ်ညစ်ရပါသည်
သူ့ဘာသာသူစိတ်ဆိုးပါစေ
မနေနိုင်ရင် သူလာပြောလိမ့်မယ်ဟု
တွေးလိုက်ပြီး ကားပေါ်တွင်
ငိုင်တိုင်တိုင်နှင့် ထိုင်နေရာမှ
အိပ်ပျော်သွားလေသည်။
သူဘယ်လောက်ကြာအောင်အိပ်ပျော်သွားသည်မသိ
နိုးလာတော့ အိပ်ယာပေါ်ရောက်နေသည်။
သူ့အိပ်ယာတော့မဟုတ်
အခန်းကလည်း သူ့အခန်းမဟုတ်
အခန်းက သူ့အခန်းထက်ပင်ကျယ်သည်။
သူအိပ်ယာပေါ်မှထပြီး အပြင်ထွက်ရန်
တံခါးဖွင့်လိုက်တော့ အပြင်မှ lockချထားသည်။
**ငါ့ကိုတစ်ယောက်ယောက်ပြန်ပေးဆွဲလာတာလား
ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ appaရေ...
Yoongi hyung... လာကယ်ပါဦး**
' အီးဟီးး '
သူအားရပါးရထိုင်ငိုနေတုန်း တံခါးပွင့်လာသည်။
ကြည့်လိုက်တော့ Jung kookဖြစ်နေသဖြင့်
ပျော်သွားရသည်။
'' Jung kook ya ငါ့ကိုလာကယ်တာလား ''
'' မဟုတ်ပါဘူး Babyရဲ့ ''
'' အမ်.. ဘာတွေလဲ ငါနားမလည်တော့ဘူး ''
'' Babyကလည်း ကိုယ်babyကို ခိုးပြေးလာတာလေ ''
**** WTF!!! ****
Tae Hyung အသံတိတ် ကျိန်ဆဲလိုက် မိသည်။
'' Jung kook မနောက်ကောင်းဘူးနော် ''
'' မနောက်ပါဘူး ကိုယ်တကယ်ပြောနေတာ ''
'' မယုံပါဘူး ငါ့ကိုလာစမနေနဲ့ ဖယ်ပေး
ငါအိမ်ပြန်တော့မယ် ''
'' ခိုးပြေးလာပါတယ်ဆို ပြန်လို့ဘယ်ရမလဲ ''
'' ငါ့စိတ်နဲ့ငါ ပြန်ချင်ပြန်မှာပေါ့
ဖယ်စမ်းပါ ''
Jung kookကို အတင်းတွန်းပြီး ထွက်သွားရန်ကြံတော့
လူကိုမပြီး ကုတင်ပေါ်ပစ်တင်ခံလိုက်ရသည်။
Tae Hyung ကြောင်ပြီး ကြည့်နေတုန်း ပြေးထွက်သွားပြီး Jung kookက အပြင်ကနေ
Lockပြန်ချလိုက်သည်။ထိုအခါမှ အသိပြန်၀င်လာပြီး
တံခါးကို တဖုန်းဖုန်းနှင့် ထုတော့သည်။
YOU ARE READING
STIGMA
Fanfiction'' May be I know , somewhere Deep in my soul, that love Never lasts. " And we've got to find Other ways to make it Alone .''
