Miłość droge zna... Miraculum

6.Musiał odziedziczyć głupotę po Gabrielu

*Marinette*

Drugiego dnia mojego pobytu w Londynie wybrałam się na zakupy. Chciałam kupić sobie jakąś pamiątkę z wyjazdu. Chodziłam po stoiskach z pamiątkami razem z Francisem dobrą godzinę. Pozostali postanowili wybrać się na podwójną randkę, a my nie chcieliśmy im przeszkadzać. Francis oświadczył, że woli ze mną chodzić, kupować ubrania niż pamiątki.

Oj biedak nie wiedział, w co się pakuje. Na następne takie zakupy idzie ze mną i się nie wywinie. Zawsze znajdzie jakąś wymówkę skubaniec jeden. Chociaż podczas tego spaceru zamienił się w mojego prywatnego psychologa i słuchał uważnie mojej historii. A kiedy po zakupach poszliśmy do parku, stał się moją prywatną poduszką na wyładowania emocjonalne.

Dobra wracając do zakupów... Może i chodziliśmy długo po sklepach z pamiątkami, ale i tak nic za bardzo nie kupiliśmy. Mamie kupiłam breloczek z Big Benem, a tacie fartuch z ładnymi wzorami. Dla siebie wzięłam wielkiego, pluszowego, czarnego kota (chociaż w ogóle nie kojarzył mi się z Anglią) oraz poduszkę z napisem "London".

Wieczorem po powrocie zrobiłyśmy sobie z dziewczynami babski wieczór. Myślałam, że jedna wizyta u prywatnego psychologa mi wystarczy, ale dziewczyny uznały, że nie. Po tym, jak obgadałyśmy wszystkich trzech chłopaków podczas oglądania filmu, zaczęły mnie wypytywać o moje wczorajsze zachowanie. Oczywiście, że wyciągnęły ode mnie wszystko.

*Adrien*

Dziś Alya próbowała mnie gdzieś wyciągnąć z domu, ale nie miałem ochoty. Cały dzień spędziłem na oglądaniu tego, co akurat leciało w telewizji, a Plagg zjadł chyba cały zapas camemberta. Będę musiał iść w najbliższym czasie go kupić, bo będzie jutro narzekał, że nie ma co jeść.

Kiedy chciałem się położyć, zadzwoniła do mnie mama.

-Cześć mamo co...

-Ty mi tu nie mamuj!- Co ja tym razem zrobiłem źle, że ta kobieta wrzeszczy. Może chodzi jej o to, że w zły sposób odebrałem telefon- Dzwoniła do mnie Alya-Teraz to już na serio nie wiem, o co chodzi tej kobiecie.

-Od kiedy ty z nią gadasz?

-Nie powinno cię to interesować! No i teraz nie wiem, co chciałam powiedzieć. A tak z innej beczki to co tam u ciebie synku.

-Mam jutro przymiarki na ten pokaz mody.

-Już wiem, co chciałam.- czy ona mnie w ogóle słucha?- Alya mi mówiła, że razem z Marinette jest od wczoraj w Londynie.

-Tak wiem...

-To, czemu ty nic nie robisz? Dlaczego o nią nie zawalczysz?

-Bo to nie ma sensu, ponieważ ona ma chłopaka.

-Trzymajcie mnie, bo zaraz zwariują. Wiedziałam, że mój syn nie ogarnia rzeczywistości, ale żeby być aż takim głupcem. -O co tej kobiecie chodzi-Adrien ty po prostu się wrodziłeś w ojca.

-Mamo...

-Już dobrze wiem, że nie chcesz o nim gadać, ale co ja na to poradzę, że się w niego wrodziłeś. Nie widzisz najprostszych rzeczy. Dobra szkoda mi słów. Ale jeśli do powrotu Aly nie zrobisz coś, aby ship Adrienette w końcu ujrzał światło dzienne to wsiądę w najbliższy samolot do Londynu i popamiętasz mnie. Dobra będę kończyć, bo muszę dokończyć projekt twojego garnituru ślubnego.

-Cooooo?

-Nic, nic tylko pamiętaj, że chcę być jak najszybciej babcią. Kocham cię.

-Ja ciebię też

I się rozłączyła. O co chodzi tej kobiecie. Po pierwsze co to Adrienette, a po drugie, dlaczego ta kobieta planuje już mój ślub? Naprawdę nie nadążam za jej tokiem myślenia.

* Emillie*

Nie no po prostu nie wytrzymam, dlaczego mój syn musiał odziedziczyć głupotę po Gabrielu? Na szczęście, dopóki mam coś do powiedzenia, a nie muszę się martwić, bo ja mam zawsze coś do powiedzenia, to nie będę mieć innej synowej niż Marinette.

Dobrze, że w tej sprawie będę dobrze poinformowana. Na Alyę można zawsze w tej sprawie liczyć. Kochana dziewczyna załatwiła mi, że dopasowaniem stroju Adriena zajmie się moja synowa.

Jak wam się podoba na razie moja historia?