နတ်ဆိုးဘုရင်ကြီးက ငါလေးသူ့ကိုတိတ်တိတ်ပုန်းချစ်နေတာလို့ ထင်နေတယ် {Complete}

အပိုင်း - ၄၄.၂ (Zawgyi + Unicode)

{Zawgyi}

နတ္ဆိုးနယ္ေျမက ယဇ္ပလႅင္ကိုျပန္ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ေကာင္းကင္ႀကီးေတာင္ေမွာင္မဲေနၿပီဆိုတာ ပိုင္ရန္သတိထားလိုက္မိတယ္။ နတ္ဆိုးနယ္ေျမက ေကာင္းကင္ယံဟာအခ်ိန္တိုင္း တိမ္ေတြထူေနေလ့ရွိတယ္။ အေတာက္ပဆုံးဆိုတဲ့မြန္းတည့္ခ်ိန္မွာေတာင္ ေနမင္းႀကီးကို မီးခိုးေရာင္တိမ္ေတြကဖုံးလႊမ္းထားတတ္တယ္။ အဲ့တာေၾကာင့္ ေလထုႀကီးက ပ်င္းရိစရာေကာင္းၿပီး ေနရထိုင္ရခက္တဲ့အေနအထားႀကီးကို ဖန္တီးထားသလိုျဖစ္ေနတယ္။

ပတ္ပတ္လည္မွာရွိတဲ့ျမင့္မားတဲ့ေတာင္တန္းေတြမွစလို႔ တသြင္သြင္စီးဆင္းေနေသာစမ္းေခ်ာင္းေတြကအဆုံးအရာအားလုံးကို ပါးလႊာတဲ့အတားအဆီးတစ္ခုနဲ႔ ဖုံးလႊမ္းထားတယ္။ တခ်ိဳ႕ေသာေနရာေတြမွာ အတားအဆီးေတြက အေတာ္ေလးထူတယ္။ အတြင္းပိုင္းဝင္လိုက္ရင္ ဘဝေတြေတာင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားမလား ထင္ရတယ္။ လူသားေတြေရာ ေတာေကာင္ႀကီးေတြပါ ဘာမွမျမင္ႏိုင္ဘူး။

လူသားနယ္ေျမနဲ႔ယွဥ္ရင္ ဒီတိတ္ဆိတ္ေျခာက္ကပ္တဲ့ေနရာႀကီးက ေနထိုင္ဖို႔ခက္ခဲလွတယ္။

သူဆိုရင္ေတာ့ ပိုင္ရန္လူသားနယ္ေျမကိုမွာေနဖို႔ပဲ ေ႐ြးျခယ္မိမွာ။ အဲ့မွာဆို ရာသီဥတုေလးမ်ိဳးရွိၿပီး ပန္းေလးေတြ၊ သစ္ပင္ေလးေတြ၊ ငွက္ကေလးေတြနဲ႔ ပိုးေကာင္ေလးေတြေတာင္ ရွေသးတယ္။ အေရာင္အေသြးစုံလင္လွၿပီး ယဥ္ေက်းမႈလည္း ျမင့္မားတယ္။

ဒါေတြေၾကာင့္လည္း နတ္ဆိုးမ်ိဳးႏြယ္ေတြက လူသားနယ္ေျမကိုေတာင့္တေနၾကတာျဖစ္တယ္။

အခုလိုမျဖစ္ထြန္းတဲ့နယ္ေျမမွာ မေရမတြက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ရွိတဲ့ အားနည္းတဲ့နတ္ဆိုးေလးေတြ ရွင္သန္ႏိုင္ဖို႔႐ုန္းကန္ေနရတာကို ျမင္ေတာ့ ပိုင္ရန႔္မွာအေတြးတစ္ခုျဖစ္လာတယ္။ ‘တကယ္လို႔ငါသာ နတ္ဆိုးနယ္ေျမကအရွင္ျဖစ္ခဲ့ရင္လည္း ငါ့လူေတြအဲ့မွာေနထိုင္လို႔ရေအာင္ လူသားနယ္ေျမကို သြားတိုက္မိမွာပဲ’

ပိုင္ရန္အေတြးေတြကို စြန႔္ပစ္လိုက္တယ္။ ‘ဘာေတြေလွ်ာက္ေတြးေနတာလဲ? ဒါကဒီတိုင္း ပုံရိပ္ေယာင္ကမာၻႀကီးပဲဟာကို… နာက်င္တာေတြနဲ႔ ေပ်ာ္႐ႊင္တာေတြအားလုံးကလည္း အတုေယာင္ေတြခ်ည္းပဲ… အခုငါလုပ္ေနတာေတြအားလုံးကလည္း အေတြ႕အႀကဳံကိုၿပီးဆုံးေအာင္ယူၿပီး တကယ့္အစစ္အမွန္ဘဝကို ျပန္ႏိုင္ဖို႔ပဲေလ၊ ငါ့မွာနတ္ဆိုးနယ္ေျမထက္ပိုၿပီး စိုးရိမ္သင့္တာေတြရွိေသးတယ္”