Trapped [COMPLETED]

Chapter 9

"Sean.."

Bigkas ko sabay takbo palapit sa taong nakaupo sa wheelchair. OMG! He's finally out!

Agad ko siyang niyakap ng mahigpit pero agad din ako hinila ni Thamuz palayo kay Sean. Nakita kong nakangiwi ito kaya humingi ako ng pansinsiya.

It's been 3 weeks simula nung isinugod ako ni Tyler sa Clinic ng Mansion. Wala silang sinabi nung magising ako basta pinapayagan nila ako na gawin ang lahat especially getting out from the Mansion. May nagbabantay naman sa akin mula sa malayo pero okay na din. I dunno but I'm happy.

Lalong lalo na ngayon dahil for the first time ay nakita ko narin si Sean. Madaming bendang naka palibot sa kanya at isang mata lang ang nakikita mula rito.

He has a gray eyes, black hair and hurt lips. Nakaupo lang siya sa wheelchair habang tinititigan ako at ganun din ako sa kanya. Hindi ko aakalain na ipapakita siya ni Grandpa sa akin.

Hinawakan ko yung mukha niya. Di talaga ako makapaniwala! Nakangiti akong nakaharap sa kanya habang nilalakbay ang aking mga kamay sa kanyang mukha patungo sa balikat.

"Sean.. I've been waiting for you. You're finally out!" masaya kong sabi sa kanya. Hinatid siya ni Thamus patungo sa sala at ako naman ay tudo ang kwento habang nakahawak sa kamay niya. Nandito rin si Granpa at yung pangit.

"Sean, I wanted to go out with you. I want to discover things with you. Nakakawasa rin kasi dito eh at alam kong ikaw rin" mahinhing kong sabi sa kanya saka mahinang pinisil ang kanyang kamay.

Hindi siya nag salita. Nakatitig lang siya sa akin kaya napangiti ako. I know hindi pa niya kaya magsalita dahil na rin sa kalagayan niya.

Nag kwento lang ako ng kahit ano sa kanya at natutuwa naman ako dahil nakikinig siya. Hindi talaga ako makapaniwala na nakikita ko na siya at nakakasama ngayon. Sumapit ang gabi na ako yung nagpakain sa kanya hanggang sa inabot kami ng 9 PM kay nalulungkot ako dahil magpapaalam na ako sa kanya. Ibabalik na kasi siya dun sa Operating room at hindi ko pa alam kong kailan siya muling ipapalabas. Sabi kasi ni Grandpa ay hindi dapat basta basta pinapalabas si Sean pero pinagbigyan nila ako kaya nag kota kami ngayon.

Panatag na ang loob ko kasi hindi kasinungalingan ang existence ni Sean. Now I know kung bakit over protective sila dahil masilan ang sugat nito. Umakyat na ako pa tungo sa kwarto ko dahil napagod talaga ako and I wanted to rest.

Nakakapagod pero worth it. Sa susunod na pakita ni Sean ay bibili na talaga ako ng pasalubong para naman magustuhan niya ako.

Pagkarating ko sa kwarto ko ay agad ako pumasok sa banyo para maligo at nung matapos ay nagbihis bago umakyat sa kama. Napatitig ako sa ceiling habang naka ngiti.

I remembered the eyes that Sean has. A goddamn gray eyes could make her drown by staring at it. Those smooth and shiny black hair of his is so lovable to touch! Damn. I'm so excited na makita siyang okay na. Yung wala nang bandages sa katawan at hindi naka wheelchair.

"seems like you really like your husband."

Napaupo ako bigla nung narinig kk ang seryosong boses ng pangit. Nakita ko siyang nakasandal sa door frame habang naka crossed arms. Tsk. What is he doing here? I raised my brows at him.

"what now?" walang gana kong tanong sa kanya. Napailing ito saka nag lakad hanggang sa nakatayo na ito sa harap ng kama ko. Sa harapan ko.

"You look happy." sabi niya pa sa akin na ipinag taka ko.

"of course I am" masaya kong sabi sa kanya. Nakita kong kumunot ang noo niya bago tumalikod sa akin saka namulsa.

"sleep. Don't think about that man." sabi niya saka lumabas ng kwarto ko.