Mehlika i-lahza

11.bölüm: Herkes sever ölüleri, ölmeden önce..

Selamun aleyküm 🌹

.......................

Gönül neyi istiyorsa beden de orda olmak istiyordu ya, bu da böyle birşeydi herhalde. İçmesi asla güzel değildi ama yarın geleceği yere istemeden de olsa ayakları yürütmüştü. Özlem böyle birşeydi demek.

Ben de çok özlemiştim, özlüyordum, hatta sarhoş olmadığım halde ayaklarım onların yanına gidiyordu. Ama sorun şu ki onlar beni hiç özlemiyordu. Ben hiç bir zaman bu aile gibi olamayacağım. Belki böylesi daha hayırlıydı.

Yaren yüzünü yıkayıp yanıma geldi. Şimdi daha kendinde duruyordu.

"Lilya ben rüya gördüm değil mi? Uf! Abim gelecek diye rüya da gördüm. Sen bana abin geldi diyordun. Psikolojim bozuldu." Ufak bir kıkırtı kaçtı ağzımdan.

"Hayır Yaren. Abin burda gerçekten aşşağıda sarhoş yatıyor. Kahve yaptım sen içirip ayılt. Sonra da gönder onu. Sare teyze gelecek biliyorsun. Annen erken geliyor."

"Ya ne yapacağımı bilemedim ki. İçmiş buna mı üzüleyim? Gelmiş diye mi sevineyim? Annem gelecek, telaşlanıyım mı?!" Bu son dediğinden sonra telaşlandı zaten. Elini başına koyup bir oraya bir buraya gidiyordu.

"Ay Yaren bir dur Allah aşkına. Git sen soğumuş kahveyi ısıt abine içir ya da yeniden yap, hemen gelir kendine. Abimden biliyorum. Sonra da şey yap. Ee- konuşun işte hasret giderin."

"Tamam. Gökçe de beni uyandırmadınız diye kızacak." diyip başörtüsünü aldı.

"Ben onu yumuşatırım."

Başörtüyü başına düzgünce bağlayınca konuştum,

"Yaren dışarı mı çıkıyorsun ne bu hal? Abin helal değil mi?!"

"Öyle, öyle de insan utanıyor senelerdir görmüyorum sonuçta."

"Sende haklısın."

Bana dönüp, -"Nasıl iyi görünüyor muyum?"

"Yaren çok güzelsin. Gözlerin şişik ama olsun o da nazar boncuğusu." diyip güldüm.

"Sen de Gökçe'ye benziyorsun giderek. Seni ondan uzak tutmam gerek."
Kıkırdadım. Evet ondan öğreniyordum böyle şeyleri.

"Hadi hadi. Adam aşşağıda. Belkide kalktı etrafı da dağıttı." Arkasından ittirip odadan çıkardım. Birlikte aşşağı indik.

Salona indiğimiz gibi yanına gitti. Bakışını hiç bir zaman unutmayacağım. Kaşları dalgalandı. Dudakları tebessümle doldu. Elini saçlarına dokundurdu. Doyamadı sanki abisine bakmaya. Kımıldayınca ürktü. Sonra da çöktüğü yerden kalkıp yanıma geldi.

..

"Tamam kahveyi içireyim."

"Altını açtım ısınıyor."

"Tamam." Mutfağa geçtiğimiz de taşmasına az kalan kahveyi kapattı. Bana yandan bir bakış attı. Ama unutmuştum ne yapabilirim.
Tepkisini merak edip onlara gözüm dalmıştı.

Kahveyi fincana döküp eline aldı. Kapıya döndü, -"Hadi Bismillah." Gözlerini kapatıp açtı sanki emin bir karar almış gibi. Yaren'in bu hali değişik ama komikti. Birde onu istemeye geldikleri günü düşünemiyorum. Düşüncemle hafif bir tebessüm ettim. Acaba beni de birileri istemeye gelir miydi? Kimden isteyecekler ki! Neyse.

Yaren'i takip ettim. Belki konuşacakları zamana kadar onu yalnız bırakmasam iyi olurdu.

Koltukta çömelip kahveyi sehpaya bıraktı. Alt dudağına dişini bastırıp elleri ile yelpaze yaptı, -"Çok heycanlandım." dedi bana bakıp. Bu kadar heyecan fazla olabilir miydi? Bilmiyorum. Resmen duygu fakiriydim.