Umutsuz Vaka | Ereri ✔

13

"Tanrım, hastaneden nasıl kaçabiliyorsun?"

Kibirli bir şekilde gülerek arkasına yaslandı.

"Yardım alıyorum tabi ki."

Daha sonra elini ağzına götürdü.

"Kahretsin, sanırım bunu dememeliydim."

Kaşlarımı kaldırarak, ayağa kalktım.

"Kimden yardım alıyorsun?"

Emrivaki bakışlarını bana yöneltti.

"Neden söyleyeyim ki?"

İfadesizce suratına baktım. Beni mi deniyordu?

"Oyun oynadığımızı sanmıyorum, Eren. Doktorun olarak bunu öğrenmeye hakkım var."

"Doktor. Hep böyle resmî olmak zorunda mıyız? Siz benim doktorum değilsiniz."

Anlamamış gibi suratına baktım.

"Tch, doktorun değilim de neyinim senin?"

Güldü.

"Her şeyim."

Gözlerimi kaçırdım.

'Cidden mi..?'

Evet, kesinlikle romantizm denen şey de beni aşıyordu, hem de fazlasıyla.

"Kendine gel, Eren. Ben sadece senin doktorunum."

Kafasını iki yana salladı.

"Siz benim "henüz" sadece doktorumsunuz."

Dişlerimi sıktım. Böyle kolay pes edemezdim. Bir şey demem gerekiyordu.

"Tch, aptal. Neyse şu konuyu kapatalım."

Ayağa kalkarak odama gittim. Tabiki Eren'de peşimden geliyordu.

"Çıkar mısın?"

"İstemiyorum."

Nefes verdim.

"Beraber mi soyunacağız, Jaeger?"

Bana doğru yaklaşarak belimden tuttu.

"Siz istiyorsanız neden olmasın?"

Parmağımla kafasından ittirerek geri çekildim.

"Tch, yok daha neler?"

Onu ittirerek kapıyı kapattım. Kilitleyecekken anahtarın olmadığını farkettim. Sabrımı sınıyordu bu deli. Kapıyı açarak, Eren'in sırıtan suratıyla karşılaştım.

"Anahtarı ver."

Kafasını iki yana salladı.

"Hayır."

"Peki, ne istiyorsun?"

Gözlerini yukarı çevirerek düşündü.