Proud of YOU (a fanfiction story of Donny Pangilinan & Kisses Delavin)

Ten // Memories

Donny's POV

Napabangon ako mula sa masamang panaginip.

2 years ago ng mangyari ang car accident namin ni Kisses. Nagising na lang ako ng nasa ospital na kaming dalawa.

"Pano mo 'to nagawa samin Donny! Ipinagkatiwala ko ang anak ko sayo!" Tita Carrie said while crying.

I remained silent. I lost for words. Sobrang guilty ako sa nangyari at sinisisi ko din ang sarili ko.

"Aksidente ang nangyari Carrie--" pagtatangol sakin ni Daddy.

"HINDI ANTHONY! Aksidente man o sinadya hindi niyan mababago na nasa bingit ng kamatayan ang anak namin!" Pasigaw at punong puno ng galit na sabi ni Tito Gilbert. "Iisang anak lang namin si Kisses. Kaya naming isugal kahit ang sarili naming mga buhay para lang sakanya. Ang hirap samin bilang magulang na makita ang anak namin sa ganitong kalagayan! . . . Kaya parang awa niyo na, kung may konsenya pa kayo, wag na wag na kayong magpapakita samin."

Yun ang mga huling salita bago kami tuluyang umalis ng ospital.

Isang linggo ng makalabas ako ng ospital pero si Kisses hindi pa din gumigising. Nung mga panahon na yun hindi ako makatulog gabi gabi. Araw araw akong nagdarasal na sana magising na siya.

Tatlong araw ang lumipas ng tumawag sakin si Daddy para sabihin na nagising na si Kisses. Kahit pinagbawal akong umalis ni Mommy, nagpumilit ako para puntahan siya sa ospital. Gusto ko siyang makita.

Pagpasok ko sa kwarto niya agad nagtagpo ang mga mata namin pero hindi pa nagtagal ng lagpasan niya agad ako ng tingin. Walang pakakakilalan. Para bang hindi niya ko kilala.

I want to speak, but I don't know what to say. I wanna hug her and say that I'm sorry, but everytime I opened my mouth, I lost for words. My eyes and my tears speak for me.

Bago pa ko tuluyang makalapit kay Kisses ay hinarang na ko ni Tita Carrie at hinila palabas ng kwarto.

"Nagkaroon siya ng selective amnesia. Ikaw lang at ang mga alala niyo ang hindi niya maalala. Kaya sana, please Donny, layuan mo na ang anak. Simula ng makilala ka niya nagiba na siya. Natutu na siyang suwayin kami. Hindi ka naging mabuting ihemplo sa anak ko kaya please lang, wag ka ng magpapakita." Halos gumuho ang mundo ko ng sabihin ni Tita Carrie ang nangyari kay Kisses.

***

One year akong tumira abroad, nagkaroon kami ng agreement nila Daddy na magpapalipas muna ako ng one year saka nila ko tutulungan para makapasok sa showbiz. Nakita ko kung gaano sila na nahirapan para itago ang nangyari sakin.

I felt so guilty. Mas naging tahimik ako. Mas lalo akong naging introvert at lumayo sa mga tao. Even my cousins na nakasama ko abroad hindi ako magawang makausap ng matino. 

Sa one year na yun, walang gabi na hindi ako binabangungot ng mga nangyari. Araw araw kong iniisip si Kisses, kung kamusta na ba siya, kung naalala na niya ba ko. 

One time I tried to find her social media accounts.

Nakita ko ang iba't ibang pictures niya na masayang kasama ang mga kaibigan niya. Nalaman ko din na sumasali na siya sa mga beauty pageants sa masbate and naging achiever siya sa school nila. Masaya kong tinignan ang lahat ng pictures at videos niya sa facebook. Sa sobrang pags-stalk nakaabot na ako kahit sa twitter account niya. Tuwang tuwa akong malaman kung gaano siya naging fan ni Taylor Swift.

Magse-send na sana ako ng message and friend request ng bigla kong maalala na... hindi na nga pala niya ko kilala.

"Bro I have a news for you" RJ said while we're on video call. He's my cousin from my mother side.