Hayatım boyunca beni destekleyen bir annem olmadı.
Bir şeyler başardığımda bana "aferin" diyen bir annem olmadı.
Biri için bir şeyler yapınca teşekkür eden olmadı.
Ben hep örnek bir çocuk olmak istedim. Kendi kendime dedim ki eğer iyi bir çocuk olursam annem beni sever, benimle zaman geçirir, ben yokmuşum gibi davranmaz. Ama zaman geçtikçe çabalarımın boşa olduğunu fark ettim.
Ne yaparsam yapayım ben annem tarafından hiç sevilmeyeceğimi anladım.
Ve gerçekten de öyle oldu.
Hiç sevilmedim.
Bu yüzden eve gireceğim zaman hep aklımda sorular olurdu.
Acaba annem evde mi?
Yine beni görmemezlikten mi gelecek?
Şu anda olduğu gibi.
Jungkook ile ayrıldıktan sonra eve geldim. Kapıyı açmak için anahtarı deliğe soktuğumda kapı ilk çevirmede açılmıştı. Bu da annemin evde olduğunu gösteriyordu. Zaten pek iletişimimiz olmadığı için eve girdiğim gibi odama adımlamaya başladım. Ama beni durduran bişey oldu. Annemin sesi.
"Hiç selam sabah vermiyorsun annene, oğlum."
Tamam.
Bu durumda benimle iletişme girdiği için şok olmam alaycı bir üslup kullandığı için kafayı yeyip ortalığı birbirine katmam ve "Ne selamı? Şimdi mi geldi aklına bir oğlun olduğu ?" diye çıldırmam gerekiyordu. Ama ben tabiki kendini zaptedebilen bir çocuk olduğum için bunların hiçbirine yapmadım.
"Selam." dedim ona bakmadan. İstediğim şey bir an önce odama gitmekti.
"İşten kovuldum." Bu söylediği ile bir anda durdum ve yüzümü ona döndüm.
Ahh. Annemin yüzünü görmeyeli ne kadar olmuştu?
Bir gün?
Bir hafta?
Bir ay?
Ne kadar değişmişti oysa ki. Makyajdan görünmeyen cildi, normal rengi siyah ama şu anda boyattığı için sarı olan saçları ve giyindiği kısa ve dar elbiseyle vücudunun yorgunluk, alkol ve sigara yüzünden ne kadar çöktüğü... herşey belli oluyordu.
Ama çok acı ki yüzünü en başta hatırlayamamıştım. Ne acı bir durum. Annemin yüzünü unutmuştum...
Üzgünüm anne yüzünü bile bana unutturduğun için.
Kendimi toparlamaya karar verdim ve artık söylenmesi gerekenleri susmamaya.
"Ne bekliyordun ki? Patronunla flört ederken başka biriyle daha takılırsan seni yanında koşulsuz tutacağını mı?"
"Jimin sen-"
"Ben ne dediğimin farkında mıyım öyle mi? Senin her gün beni bu lanet evde tek başıma bırakıp gittiğinde nereye gittiğini bildiğim için bir de bana kızacak mısın kendine kızman gerekirken?"
"Haddini aşıyorsun dikkat et. Karşında annen var senin. Ne dediğinin farkında ol."
Bu dediğinden sonra evde büyük bir kahkaha sesi duyuldu. Tahmin ediyorsunuzdur herhalde. Evet doğru benim kahkahalarım. Ağlamamak için ortaya çıkardığım şu sahte kahkahalar.
"Karşımda annem var? Nerede? Neden ben göremiyorum o anneyi? Aaaaa pardon unutmuşum. Senin annelik diye adlandırdığın kelime hiçbir zaman çocuğumla ilgilenmeyeyim, ne yaptığını bilmeyeyim, ama laf edince anne olduğumu söyleyeyim ve bütün suçtan kurtulayım öyle mi?"
