Bir bölüm daha yazmışken yayınlayayım dedim.
Önceki bölümü okumayı unutmayın.
İyi okumalar 💜
Hayatta her zaman yanınızda size desttek olacak insanlar olması sizin gerçekten çok şanslı bir insan olduğunuzu gösterir.
Şu zamana kadar bunun ne demek olduğunu bilmiyordum. Bu duyguyu tadalı neredeyse 1 ay oldu. Yoongi, Jungkook, Taehyung....
Belki farkında değiller ama üçü de inanılmaz destek oldular bana bu süreçte. İş yerine iyice alıştım.
Yoongi'nin kafedeyken bana olan desteği ne kadar da şanslı olduğumu hissettiriyordu. Ona annemin bana yaptıklarını ya da ne kadar yalnız olduğumu anlatınca gerçekten bir dost gibi bana destek olmuştu ve ben kendimi çok şanslı hissetmiştim.
Ya da Jungkook'un her zaman bana destek olmak istemesi, benimle ilgilenmesi...
Biliyorum farklı bir his içindeydi Jungkook. Anlıyorum tavırlarından fakat onu kirmak istemiyordum. Ona sadece arkadaş olarak yaklaşıyordum ve bunu duyunca üzüleceğini hissediyordum.
Taehyung ise....
Yaşadıklarımı ilk ona anlattım. Bana gerçek bir dost olduğunu düşündüm. Beni merak edip sorunlarımı çözmeye çalışmıştı ama...
Ama olan hislerim git gide arkadaşlıktan çıkıyordu. Onu her gördüğümde bana olan bakışları erimeme sebep oluyordu. Bu duyguları ilk defa yaşamak benihem fazlasıyla heyecanlandırıyor hem de geriyordu. Onun bana hisleri var mı bilmiyordum.
Aramızda bir çekimin olduğunu inkar edemezdim. Sanki yıllarca bu sevgi açığımın onun gözlerini gördükten sonra doyurduğunu hissediyordum.
Belki de bu açlığım onu bulmam içindi...
Kafede Yoongi ile konuşmamın üzerinden 1 hafta geçmişti. O günden sonra biraz daha rahatladığımı hissediyordum. Ona yaşadıklarımı anlatmak ve beni anladığını düşünmek rahatlamama sebep olmuştu. İyi bir dost edinmiştim.
Okula gelmiş ve geldiğim gibi hiçbir yere uğramadan sınıfa gitmek istiyordum.
Sınıfa girdiğimde Taehyung'un sıraya eğilerek bir şeyler yazdığını fark ettim. Onu görmek beni mutlu ediyordu.
Ve artık cesur davranıp Taehyung ile aramın daha da iyi olmasını istiyordum....
"Günaydın Taehyung."dedim en sevecen sesimle. Aramızda artık bir duvar yoktu. Daha da yakınlaşmıstık.
Ona seslenmemle önündeki defteri kapattı ve hızla üzerine kapandı. Sonra da bana bakıp gülümsedi.
"Günaydın Jimin. Nasılsın?"
"Biraz yorgunum ama iyiyim. Sen?"
Taehyung yorgun olduğumu duyunca yüzü biraz düştü. Ama hemen toparladı.
"Normal işte. Bugün dersler boşmuş yani basketbol maçı varmış ve isteyen okuldan ayrılabilirmiş."
Doğru yaaa.
"Istersen...geçen gittiğimiz parka gidebiliriz."
Parkı duyunca istemsiz gülümsedim. O gün bana nasıl destek olduğu aklıma gelmişti.
"Çok isterim Taehyung-ah."dedikten sonra utanıp kafamı eğdim aşağı doğru.
Bir anda eşyalarını hızlı hızlı toplamaya başladı ve bu kıkırdamama sebep oldu.
"Ben hazırım hadi çıkalım."
Kafamı salladım ve okul kapısından çıktık. Bize iyi gelen parka doğru yol aldık.
