Son Dördün

4.0

Bölüm içinde geçen soru cevap muhabbetinde soruları soranların ve yayını izleyenlerin gerçekten siz olduğunuzu düşünün. Daha eğlenceli olacaktır 😉

Finale son 1

Sırtımdaki ve elimdeki çantayı çıkarıp otobüsün bagajına yerleştirdim ve içinde bulunduğum şehre son kez bakıp bir iç çektim.

Bu kadardı yani. Olsun, yine de güzeldi.

İki Gün Önce

'' Anne! Ben Sare'lere gidiyorum haberiniz olsun. '' Dış kapının dibinden içeriye doğru bağırmış ve gelecek cevabı beklemeye başlamıştım. Annem ve babam salonda puzzle yapmaya çalışıyorlardı.

'' Bu da sanki her yere giderken haber veriyormuş gibi üç sokak öteye giderken haber veriyor. '' Babamın sitemine gülerek karşılık vermiştim fakat o bunu görmemişti. Herhangi artı bir şey demediği için de kendimi sokağa attım.

Babamın dediği gibi üç sokak uzağa gideceğim için kulaklığımı yanıma almaya gerek duymamıştım ama şimdi keşke alsaydım diye düşünüyordum. Şarkı dinlerken zaman daha hızlı geçiyordu.

Geçtiğim sokaktaki duvara takıldı gözüm. Üzerinde yazan yazıyı görüp istemsizce gülümsemiştim. Siyah sprey boya ile yazılmış yazıyı Dolunay ve ben yazmıştık zamanında. Adımızın baş harfleri ve ortalarında kalp vardı.

O günü berrak bir şekilde hatırlıyordum. Baran, kaçıncı olduğunu unuttuğumuz sevgilisi ile yanımıza gelmişti. Dolunay o zamanlar Baran'ın sevgililerine pek takılmazdı alışık olduğu için. Ama bu sefer neden olduğunu bilmediğim bir şekilde ağlamaya başlamıştı.

O ortamdan bir bahane ile ayrılmış ve bu duvarın dibine kadar gelmiştik. Hem ağlayıp hem yürümek onu yorduğu için duvarın dibine oturmuştuk beraber. Omzumda ne kadar ağladığını ve içini döktüğünü hatırlamıyordum. Ertesi gün elimde bir sprey boya ile yanına gitmiş ve kolundan tutup buraya getirmiştim onu.

Yazıyı yazarken bana dediği şey dün gibi aklımdaydı.

'' Beni hiç yalnız bırakmadığın için teşekkür ederim Kamer. Baran'ın yapması gerektiği şeyleri sen yaptığın için seni asla bırakmayacağım. ''

Ben onu yalnız bırakmış mıydım? Evet. O beni yalnız bırakmış mıydı? Evet.

İkimiz de sözlerimizi tutma konusunda iyi değiliz sanırım.

Onun adına mutluydum. Sevdiği kişi tarafından seviliyordu. Ben ise hayatımdaki en büyük hatayı yapıp, sütkardeşime aşık olmuştum. Kader de bana orta parmağı böyle çekiyordu işte.

Sare'lerin evinin önüne geldiğimde durdum. Aklımdaki bu düşünceleri silmem gerekiyordu çünkü içeride Dolunay ve Baran da olacaktı. En son sarhoş bir halde ağzıma geleni yüzlerine söylemiştim. O zamandan beri görüşmemiş ya da konuşmamıştık. İki hafta falan olmuş olmalıydı.

Yüzüme yalandan bir gülümseme yerleştirdim ve kapıyı çaldım. En az bir iki dakika burada bekleyeceğim kesindi. İçeride kapıyı sen aç, hayır sen aç tartışması döneceğinden adımdan emin olduğum kadar emindim.

Dediğim gibi iki dakika sonra kapı Baran tarafından açıldığında yüzüme bu sefer içten bir gülümseme yerleşmişti. Baran'ı seviyordum.

'' İhale sana mı patladı? '' Başını maalesef anlamında yere eğdikten sonra içeri girmem için kenara çekildi.

İçeri girip salona yöneleceğim sırada kolumdan tutup durmamı sağlamıştı. Bakışlarımı önce kolumdaki eline sonra da yüzüne çıkardım.