Grijze Golven

-1-

Ik sta te grijnzen naar mijn vrienden. Ze zitten allemaal klaar aan tafel. Ik ben de laatste. James schuift de stoel naast zich naar achter. Ik neem plaats en schuif aan. Juul geeft me een glas water. Ik kijk rond in de kamer, het huis is groot. De woonkamer waar we ons nu in bevinden ook. Juul heeft rijke ouders, maar aan haar is dat niet te merken. Ik doe nu alsof ik deze mensen goed ken. Dat is niet zo. Dit is de derde keer dat ik ze spreek, en dat we met z'n alle bij elkaar zijn. Waarom wij ineens met elkaar omgaan nu? We zijn de buitenbeentjes van de klas. We waren allemaal op ons zelf en dat zijn we nog steeds. Alleen spreken we nu ook af en toe andere mensen. Elkaar. Op een willekeurige dinsdag middag zaten we met de lunch aan dezelfde picknick tafel. Ik zat op de rand van het bankje, James zat op de tafel met zijn schoenen naast me op de bank. Roxanne zat in kleermakers zit op de grond. Quint zat aan de andere kant van mij aan de tafel. Juul zat op het hetzelfde bankje als ik, aan de andere kant van James' voeten.

Juul had halverwege de pauze een spontaniteit en zei dat we elkaar moesten leren kennen. Nu zitten we hier met elkaar. We hebben het over niks bijzonders. We kaarten een beetje. Veel zeggen we niet, dat doen we nooit. Het voelt nog een beetje ongemakkelijk in deze ruimte met deze mensen. We kennen elkaar totaal niet maar hebben het toch prima zo. We zouden allemaal andere dingen doen als we hier niet zouden zitten. We verschillen erg van elkaar. Andere interesses, andere levens, andere gedachtes. Toch zitten we hier samen. Ik denk dat we allemaal geen idee hebben waarom we hier eigenlijk zijn. Een reden hebben we niet, en toch zoeken we elkaar op.

Tegen twaalven besluit ik te gaan, ik wil nog even alleen zijn vannacht. James staat op en gaat me achterna. Het is een lief gebaar om mee te gaan, maar ik heb er geen behoefte aan. James is een echte gentlemen, leuk, maar niet wat ik nodig heb. Na een lange rit, met onnodig geklets stap ik mijn deur binnen. Mijn vader zit zoals altijd op de bank. Mijn vader is kort gezegd een zit zak. Hij heeft geen werk, zit de hele dag op de bank en hij wordt er niet beter op. Mijn moeder is het tegenovergestelde, ze werkt zich elke dag haar naad uit en geeft dit huis een beetje liefde mee.
'Waar is mama?'
'Slapen' antwoordt mijn vader kortaf. Gezellig. Ik slenter de trap op en zoek mijn bed op.
Zodra ik lig gaat mijn kamerdeur open.
'Waar was je lieverd?'
'Met wat vrienden' mijn moeder knikt en glimlacht oprecht naar me. Ze is een schat, en het is te merken dat ze lijdt onder mijn vaders gedrag. Mijn moeder verdwijnt en ik draai me om. Ik sluit mijn ogen en val rustig in slaap. Het is een rustige nacht, ik kan rust pakken, precies wat ik nodig heb.

De volgende morgen is daarom ook geen slechte. Ik kleed me aan en besluit vandaag mijn vrije tijd op te vullen met natuur. Ik doe het vaak, het helpt mijn hoofd leeg te maken en ik doe ook gelijk aan bewegen. Ik pak mijn fiets en besluit de duinen in te gaan. Het is het mooiste stukje natuur dat ik ken in de buurt. Daarbij zal het wel rustig zijn omdat het nog vroeg is. Ik heb mijn ontbijt meegenomen zodat ik dat daar kan opeten. Ik begin in het bos en kom zo uit op het duingebied. Aan zee wonen heeft twee voordelen: snel bij zee zijn op warme zomer dagen en zoals nu, je vrije tijd opvullen met natuur. Ik kijk om me heen, ik ben ver van de mensen af. Het is warm, dus veel fietsers zijn er wel. Maar ik weet plekjes van het fietspad af. Ik heb hier vroeger zoveel gespeeld dat ik alles, ook van de paden af, uit mijn hoofd ken. Ik loop met mijn fiets door een paar struiken en kom op een open veldje uit. Precies waar ik nu wil zijn. Ik leg mijn fiets in het gras en ga ernaast zitten. Tijd voor mijn ontbijt. Na mijn ontbijt ga ik liggen, ik staar naar de kleine wolkjes die voorbijkomen en ik luister naar het geroezemoes van mensen verderop. Als ik goed luister kan ik de zee horen, het is zacht, maar het geluid is duidelijk. Er zullen vast veel mensen zijn, maar ik niet. En dat wil ik ook niet. Voor nu wil ik even mijzelf en niemand anders. Niks doen, ik ben er goed in. Luisteren naar mijn omgeving, kijken en voelen. Ik kan veel voelen bij stil liggen. In deze omgeving ben ik rustig en vredig vanbinnen. Thuis zou ik me eerder frustreren of irriteren.

Drie uur later sta ik op. Ik heb in de tussen tijd nog wat gelezen en gegeten, tijd om naar huis te gaan. Ik neem een grote omweg zodat ik toch later thuis ben. Thuis zijn geeft me een dubbel gevoel. Ik hou van mijn thuis, ik voel me er thuis, maar thuis is het niet altijd even makkelijk. Er zijn veel frustraties die het mooie van thuis iets minder mooi maken. Thuis is nu ook dealen met mijn ouders geworden. Het niet altijd comfortabel voelen tussen ze allebei. Soms voelt het alsof ze verwachtingen van me hebben. Dan wisselen ze blikken uit en kijken ze naar mij alsof ik iets heb uit te leggen. Dat heb ik niet, ik ben zoals ik ben en ik doe wat ik wil doen. Ze zeggen dat ik moet doen wat ik wil doen, maar soms voelt het alsof ze er toch niet tevreden mee zijn. Dat ze spijt hebben met hoe ze mij hebben opgevoed. Te laat. Mijn vader heeft zich kapot gewerkt, ik zag hem niet veel als kind, ik had geluk als hij mee at. Toen hij zijn baan verloor is hij maar niks gaan doen en was hij ineens altijd thuis. Die overgang heeft hem en mij niet veel goeds gedaan. Ik moest op vrij dagen ineens rekening houden met iemand die in huis was. Mijn moeder was elke dag minstens een paar uurtjes het huis uit, dan kon ik doen wat ik wilde zonder dat iemand me nakeek, die vrijheid verdween. Toen ben ik mijn vrijheid gaan uit in de natuur. Ik kwam altijd al veel in het duingebied, maar nu deed ik dat ineens elke dag. Ik voelde me opgesloten als ik een dag niet kon. En nog steeds, de duinen zijn degene waar ik me bij kan relaxen, en waar ik mijn verhaal kwijt kon.