Grijze Golven

-17-

De volgende morgen schop ik iedereen na het ontbijt meteen de deur uit. Mijn moeder komt zo om mijn laatste dingen op te halen. Ze komt met een busje zodat we mijn bed en alles mee kunnen nemen. James moet ook nog dingen in pakken en kan niet te lang blijven. Wij staan al een kwartier in een omhelzing. Beiden willen we elkaar niet loslaten. De pijn in mijn borst is tot een hoogtepunt gekomen. Ik voel mijn hart gewoon breken als James de deur uit loopt. Hij kijkt me aan met een kleine glimlach. Als James wegfietst loop ik langzaam de woonkamer in. Mijn mobiel licht op. Quint heeft voorgesteld om binnenkort weer af te spreken om te zien hoe het met iedereen gaat. Natuurlijk zien we elkaar op de diploma-uitreiking. Waar James niet bij zal zijn. We zullen dan niet compleet zijn, en dat doet me enorm veel pijn. Als de deur weer opengaat en mijn moeder binnen komt kijkt ze me aan met een geruststellende glimlach aan.
'Laten we inladen lieverd' ik knik traag. Samen leggen we al mijn spullen in het busje en rijden we daarna naar Amsterdam. Bij ons huis aangekomen tillen we alles naar binnen. Ik begin daar gelijk met het inrichting van mijn kamer. Ik heb al heel wat gedaan. Alleen het bed en een deel van boeken die in de kast moeten nog. Ik heb vanuit mijn kamer uitzicht op onze tuin. Ik vind het wel mooi hier. Maar ik zal echt moeten wennen. Als de bel gaat roept mijn moeder dat het voor mij. Ik open verward de deur. Als ik James zie worden mijn ogen groot.

'Ik wilde je nog wat geven voordat ik weg ga' fluistert hij. Ik laat hem snel binnen. Hij heeft een groot cadeau vast. Het is langwerpig en ingepakt met lelijk cadeaupapier. We lopen mijn kamer in waar hij het cadeau aan mij geeft. Voorzichtig pak ik het uit. Het is ook nog ingepakt met bubbeltjesplastic. Ik zie de kleuren er vaag doorheen. Blauw, groen, tinten bruin. Het zijn veel kleuren. Als ik het volledig heb uitgepakt bekijk ik het. Het is een schilderij, van een duinlandschap. James heeft zijn naam op de achterkant gezet. Ik leg het schilderij op mijn bed en vlieg James om zijn nek.
'Het is prachtig' zeg ik vol vreugde. James heeft zijn best gedaan. Ik herken het echt. Het is niet ver van waar we altijd zaten.
'Zullen we hem ophangen?' Ik knik tevreden. Ik pak twee spijker en een hamer. James slaat met precisie de spijker in de muur waarna hij het schilderij erop legt. Ik kijk er even naar en ben verwonderd.
'Ik ben blij dat je het mooi vind' zegt James.
'Ik vind het echt prachtig, dank je' zeg ik hem. Hij geeft me een kus waarna hij me mee trekt naar de deur. Een tweede keer afscheid nemen is misschien nog wel moeilijker dan de eerste keer. James geeft me nog een kus.
'Ik hou van je' fluister ik.
'Ik ook van jou, heel erg' zegt James. Ik had mezelf beloofd niet te huilen als ik voor het laatst afscheid neem, maar het is moeilijk.

'Ik moet echt gaan, maar hou je sterk An. Ga filosofie studeren en heb lief' ik glimlach zwakjes.
'Ik beloof je te skypen en berichtjes te sturen over hoe stom het is in Canada' ik grinnik zachtjes. Als ik weer opkijk naar James geeft hij me nog een kleine kus en loopt dan weg. Ik sluit de deur en loop terug naar mijn kamer. Mijn moeder loopt achter me aan. Ze kijkt naar het schilderij boven mijn bed.
'Heeft James dat gemaakt?' Ik knik en kijk er ook naar. Mijn moeder legt een arm om me heen.
'Hij heeft echt veel talent, het is goed dat hij het nu mag' ik knik tevreden. We blijven beiden even naar het schilderij kijken. Al onze momenten samen schieten door mijn hoofd. Ik heb het zo leuk met hem gehad. Ik had niks beters kunnen wensen. Als de bel gaat kijken mijn moeder en ik elkaar verward aan. Ik loop naar de deur en open hem. James staat er. Is hij iets vergeten? Dan kijk ik naar de stoep. Er staat twee grote koffers naast hem. Meteen vlieg ik hem om zijn nek. James lacht en omhelst me.

'Ik kon het je niet aandoen' fluistert hij.

The End