Grijze Golven

-10-

Ik sta zaterdag ochtend aan de duinrand te wachten op James. Ik hoef niet lang te wachten, James is altijd op tijd. James zet zijn fiets vast naast de mijne en samen lopen we richting mijn plekje. Het is eventjes lopen, maar het is niet erg. Als we aankomen opent James gelijk zijn tas. Hij pakt er zijn tekenspullen uit.
'Wat ga je tekenen?' Vraag ik.
'Jou' zegt hij met een kleine glimlach. Ik ga in het glas liggen en kijk naar de wolken zoals ik dat altijd doe. Ik voel dat James me bestudeert. Het is een raar gevoel maar ik probeer zoals altijd gewoon de omgeving om mij heen te horen en te ontspannen. Het lukt best aardig. James komt na hij klaar is naast me liggen.
'Mijn ouders haten het' begint hij. Ik frons,
'haten wat?'
'Het tekenen. Ze zouden willen dat ik advocaat ofzo werd. Mijn moeder flipte gister toen ze de tekeningen van jou zag. Tekeningen zijn al erg genoeg, maar volgens hen zou ik ook niet bezig moeten zijn met meisjes' vertelt James. Ik hoor dat hij het moeilijk heeft. En eerlijk gezegd stelt het mij ook teleur. Ik zou graag zijn familie willen ontmoeten, zoals elke vriendinnetje doet. Ik vind het jammer dat we niet samen kunnen zijn bij hem thuis.

'Die foto' gaat James verder.
'De foto die we hebben hangen is drie jaar terug gemaakt, in Amsterdam. Toen waren we compleet. We waren een hecht gezin, wat we helaas niet lang volhielden' James is even stil. Hij weet volgens mij niet zo goed hoe hij het moet zeggen. Hij fronst en kijkt moeilijk voor zich uit. Hij kijkt mij nu ook aan. Een eenzame traan loopt over zijn wang. Ik veeg de traan zachtjes weg met mijn duim. James pakt mijn hand vast.
'Mijn zusje werd ziek, kanker, ze lag veel in het ziekenhuis. Mijn oudere broer, die toen examen deed op de middelbare kon het slecht handelen. Hij haalde slechte cijfers op school en mijn ouders werden woest. Mijn ouders zijn altijd streng geweest met goede cijfers halen, een goede studie doen en veel geld verdienen. Mijn broer is uiteindelijk gezakt en is vertrokken. Hij ging bij vrienden wonen en heeft mijn ouders weinig gesproken sindsdien' beiden zijn we stil. James kijkt naar mij, en ik kijk naar hem.
'Mijn zusje is twee weken daarna overleden' fluistert James tot slot. Ik leg mijn arm om hem heen. We kijken elkaar in stilte aan. Zo liggen we zeker een kwartier. Tot mijn mobiel afgaat. Het is mijn moeder. Ze vraagt of we zo komen eten. Ik zucht zachtjes. James ligt met zijn ogengesloten dicht tegen me aan.
'James' fluister ik zachtjes. James kijkt op. Opgedroogde tranen liggen op zijn wangen.
'Je hebt gehuild' James zegt niks. Ik veeg de tranen af en geef hem een kleine kus op zijn wang.
'Het is oké, je mag altijd naar me toe komen als je dat wil' James glimlacht kleintjes.
'Dankjewel' fluistert James. Zijn stem is nu nog lager dan normaal. Zijn stem klinkt breekbaar, ik had nooit gedacht dat ik dat ooit bij hem zou horen. Ik ga overeind zitten.

'We gaan zo eten' fluister ik. James komt ook overeind zitten en legt een arm om me heen. Hij legt zijn hoofd tegen de mijne aan en drukt een kus op mijn wang. We staan samen op en lopen richting onze fietsen, hand in hand. De fietstocht is stil. Ik zie aan James dat hij erg diep in zijn gedachten zit. Ik zit dat ook, dus erg is de stilte niet. Bij mij aangekomen wil ik de deur opendoen maar James houdt me tegen door mijn arm te pakken.
'Weet je zeker dat je moeder dit oké vindt?'
'Ze was erg enthousiast, ik denk het wel. Zeg gewoon wanneer je er genoeg van hebt, mijn moeder is echt niet heel chique' James knikt kort. Ik open de deur en hoor meteen mijn moeder naar ons toe stampen. Enthousiast steekt ze haar hand uit.
'James, ik heb veel over je gehoord!' James kijkt me verbaast aan.
'Dat was een grapje hoor!' Zegt mijn moeder snel en laat ons naar binnen. Ik begeleid James naar de keukentafel waar we aan gaan zitten. De tafel is al gedekt, mijn moeder heeft haar best gedaan. Ze verdwijnt de keuken in en James en ik blijven achter.
'Wil je wat drinken?'
'Heb je een biertje?'
'Sure' knik ik. Ik volg mijn moeder de keuken in en haal uit de koelkast een biertje. Ik kom terug met een glas en het biertje. James kijkt rond in de kamer. Hij staat stil bij een foto van het gezin. Ik ga naast hem staan en kijk mee.

'Wanneer is deze gemaakt?'
'Paar maanden geleden' antwoord ik.
'Jullie lijken zo... gelukkig' ik glimlacht zwakjes.
'Ja toen nog wel' mompel ik.
'Wat is er gebeurd?' James is voorzichtig, en dat stel ik op prijs.
'Mijn vader verloor twee weken na deze foto zijn baan. Hij heeft het nog een paar dagen voor ons verborgen. En toen heeft hij zich drie maanden op de bank gevestigd zonder die te verlaten' James is even stil.
'Eten is klaar!' Onderbreekt mijn moeder ons. Ze heeft een grote glimlach op haar gezicht en zet een pan op tafel. James en ik schuiven aan, naast elkaar, met mijn moeder tegenover ons.

De eerste minuten zijn stil, maar mijn moeder verbreekt de stilte.
'Dus James, vertel eens iets over jezelf?'
'Ja, ik zit bij uw dochter in de klas-'
'Zeg maar je hoor' lacht mijn moeder vriendelijk.
'Heb niet zoveel hobby's' ik stoot James aan met mijn arm.
'Wat?' Vraagt hij terwijl hij naar me kijkt. Mijn moeder kijkt ons verbaast aan.
'James kan goed tekenen' vertel ik haar.
'Ah! Dan moet je mijn oude artelier maar laten zien zo' ik grijns en knik. Ik hoopte al dat ik dat mocht doen. Het is naar mijn mening de mooiste kamer in het huis.
'Dus tekenen? Wat teken je zoal?'
'Van alles eigenlijk, landschappen en portretten vooral' mijn moeder begint te grijzen.
'We zitten op dezelfde lijn James' James knikt blij. Hij wordt eindelijk wat losser merk ik. Hij relaxt en zit iets meer onderuit. De nonchalante James die ik zo goed herken.