Grijze Golven

-5-

'Ik verhuis al mijn hele leven' begint nu James.
'Ik ben geboren in Frankrijk, heb in Engeland gewoond, daarna nog in Amerika voordat we hierheen zijn verhuisd' James klinkt rustig. Alsof dit de normaalste zaak van de wereld is. Toch voel ik aan hem hoe hij gespannen is en het niet prettig vindt om dit te vertellen.
'Hoe hou je het vol?'
'Het lijkt moeilijker dan het is. Je vindt overal je eigen plek' het klinkt onmogelijk. James draait ons om, we komen op een pas terecht richting zee. Ik weet niet of ik het strand op wil. Het is open, heel erg open. James en ik lopen een tijd in stilte richting de zee over het zand. James stopt halverwege en gaat zitten in het zand. Ik neem naast hem plaats.

'Weet ja al of je mee wil naar Amsterdam, of hier wilt blijven?' Vraagt James dan.
'Nee' fluister ik. James kijkt me aan. Ik kijk terug.
'Verhuis,'
'maar?'
'Nee, je kan het. Het is niet ver. Toe aan rust, kom hier heen. In Amsterdam ga je je draai vinden, je gaat daar jouw plekjes vinden' plots schieten de tranen in mijn ogen. James legt een arm om me heen.
'Het komt goed!' stelt James me gerust.
'Dank je' fluister ik. We kijken allebei naar de golven van zee die rustig omslaan. Het enige wat ik hoor is James' ademhaling en de zee. Het geeft me rust, de rust die ik altijd in dit gebied heb. Ik had niet verwacht dat ik ook met James naast me zo rustig kon worden. Ik ben diep in gedachten verzonken als James zijn arm weghaalt.

'We moet zo gaan, het begint al laat te worden' ik kijk naar hem. Hij kijkt naar mij.
'Mag ik misschien bij jou eten vanavond?'
'Natuurlijk, An' ik glimlach zwakjes naar hem.
'Het komt allemaal goed' zegt James en staat op. Hij helpt mij ook opstaan en we lopen terug naar zijn fiets.
'Weet je al wanneer je moeder gaat verhuizen?'
'Als school voorbij is, zodat ik nog tijd heb om na te denken en eventueel zou kunnen mee verhuizen' James knikt begrijpend en kijkt nadenkend voor zich uit.
'Je hebt geluk' zegt hij, volgens vrij spontaan.
'Geluk?'
'Jij hebt een keuze' ik sla mijn ogen neer. Ik vraag me opnieuw af of dit een goed plan was. Ik ben alleen maar tot last en ik had het hem nooit mogen vertellen. We zijn inmiddels aangekomen bij zijn fiets en ik twijfel even.

'Laat maar, ik eet wel thuis' zeg ik zachtjes.
'Waarom?'
'Niks, ik loop wel naar huis' ik loop weg maar wordt al snel teruggetrokken.
'Kom nou gewoon met mij mee, het is geen probleem' ik knik met tegenzin. Ik spring achterop bij James en staar de gehele rit voor me uit. Als James stopt kijk ik om me heen. We zijn aan de andere kant van het dorp, niet dat het heel ver van mijn huis licht. James opent de deur en ik stap naar binnen. Het huis is kaal, geen schilderijen aan de muur, alleen twee grote foto's. Een hoekbank met een grote tv. Een open keuken met grote eettafel. Het is niet gezellig hier. Ik vind het maar niks.
'We hebben weinig spullen vanwege het verhuizen' vertelt James als hij me ziet kijken. Ik knik langzaam. Ik loop naar de tafel waar ik mijn rugzak op leg. Ik naar de grote foto boven de eettafel. James staat erop, met waarschijnlijk zijn vader en moeder, een broer van in 20 en een klein zusje van 5 jaar denk ik. James komt naast me staan. We zeggen beiden niks. James staat gespannen naast me. Het moet iets zijn met dit gezin wat hij niet fijn vindt.

'Zijn je ouders niet thuis?' vraag ik dan voorzichtig.
'Werk' mompelt James. Ik bijt op mijn lip.
'En je zusje?' James slikt, ik kijk niet naar hem, maar ik hoor het hem doen. Hij balt zijn hand tot vuist.
'Ze is er niet meer' ik ben er stil van. Het roept nieuwgierige vragen in mij op. "Wat is er gebeurt?" "Wanneer is het gebeurt?" "Hoe gaat het met je" maar ik besluit niks te zeggen. Behalve één zin,
'Het spijt me' James kijkt me aan.
'Ga maar zitten, ik schuif twee pizza's de oven in' James loopt weg en laat mij achter. Ik ga aan de tafel zitten. Ik kijk nogmaals om me heen. Ik kan door de grote ramen de achtertuin in kijken. Zelfs de tuin is kaal. Er liggen alleen maar tegels met één boom achterin de linkerhoek. Er staat een loungebank in de tuin en dat is het. James komt terug de keuken uit.

'Over tien minuutjes zijn de pizza's klaar' ik knik naar hem en glimlach kleintjes.
'Ik had er niet over moeten beginnen' zeg ik zachtjes.
'Het maakt niet uit' zegt James. Hij kijkt me aan en glimlacht. James en ik zitten in de stilte tot de pizza's klaar zijn. We hebben het nergens meer over zijn vrij stil. Over een twee dagen is de sleep over en zal ik hopelijk even los kunnen komen van school. Voor nu is het vooral proberen vol te houden.