Grijze Golven

-2-

Ik ben blij dat ik morgen weer naar school ga, wat raar is. Wie houdt er van school? Ik. Ik kan me loskoppelen van thuis en stilletjes mijn eigen ding doen. Ik lees mijn boek, schrijf wat, maar lessen volgen doe ik niet aan. En ik haal het, ik sta ruim voldoende. Ja, misschien zou ik een niveau hoger kunnen doen als ik iets aan school doe, maar vwo lijkt me voldoende. Ik kan met vwo naar de uni, en dat is wat ik wil. Ik heb nog geen idee waar en hoe, maar dat wil ik rustig uitzoeken. Ik heb tijd genoeg en een tussenjaar lijkt me ook niet vreselijk. Ik ga laat slapen vandaag, mijn nieuwe boek slokt mij op. Misschien 1 plus punt aan mijn vader, hij heeft een grote boekenkast. Vroeger las hij veel, nu kijkt hij er niet meer naar. Toen ik klein was verbood mijn vader het, ik mocht geen boeken uit zijn kast pakken. Nu merkt hij het niet meer. Er staan goede boeken in, veel filosofie, boeken over de mens, de hersenen van een mens. Het interesseert mij. Menselijk gedrag en gedachtes heeft me altijd geïnspireerd. Ik ben zo anders dan de andere om mij heen, hoe kan dat? Is er iets mis met mij, is er iets mis met de andere? Het antwoord heb ik nog niet gevonden, dat maakt me ook niet uit. De zoektocht is leuk, ik ontdek veel nieuwe dingen. Het leukste van op onderzoek uitgaan, je vindt dingen waarvan je niet wist dat het je interesseerde.

's Ochtends is het stil in huis. Mijn vader is niet in slaap gevallen op de bank, en mijn moeder is al richting werk, zoals altijd. Op tafel liggen veel enveloppen, allemaal dicht, behalve 1. Ik herken mijn moeders handschrift, ze heeft erop geschreven dat mijn vader dit moet lezen. Ze heeft het snel geschreven, haar mooie handschrift is verpest door uitschieters, maar haar krullende letters blijven onmisbaar. Ik haal de brief uit de envelop. Het is een koopakte, voor een huis. Het staat op de naam van mijn moeder, het huis ligt in Amsterdam. Voel een knoop ontstaan in mijn maag. Wanneer kreeg ik dit te weten? Hoe lang zijn ze al van plan te scheiden? Wanneer verhuist ze? Blijf ik hier? Ik moet wel, ik kan moeilijk elke dag naar Amsterdam toe. Het is niet ver, maar school is hier, en alle natuur waar ik van hou. Het drukke Amsterdam hou ik nog geen dag uit. Ik kijk op de klok, shit, veel te laat. Ik pak wat te eten en spring op de fiets. Ik ga snel richting school en kom net op tijd aan. Nederlands les, ik zou sowieso niks gemist hebben.

Tijdens pauze heb ik even nergens zin in. Ik zie ons clubje zitten aan de picknick tafel, maar ik besluit niet daar te gaan zitten. Ik ga onder de boom op het bankje zitten. Het is de grootste boom het schoolplein, maar hij staat wel aan het uiteinde ervan, alleen maar beter voor mij. Ik zie ze naar mij kijken vanaf de picknick tafel. Mijn hoofd maakt overuren en het enige wat ik kan doen is piekeren. Ik wil absoluut niet weg van dit huis, maar met mijn vader blijven wonen wil ik ook absoluut niet. Ik kijk nog een keer op en maak oogcontact met James. Ik zie hem aanstalten maken om op te staan. Ik krimp ineen, nee niet doen. Ik wil niet dat iemand me nu gaat uitpluizen. Ik wil gewoon even niks. Niet veel later zit ik in de schaduw van James, hij staat voor me.

'Wat is er?' Vraagt hij.
'Niks' snauw ik. Als ik zachter zou praten zou ik mijn trillende stem verraden. James neemt naast mij plaats en zegt even niks. Hij kijkt naar het boek op mijn schoot. Niet dat ik nu kan lezen, maar mij verbergen achter een boek is een goed alternatief. Deze komende dagen gaan mij slopen, dat weet ik nu al. Ik kan me niet altijd even goed aanpassen en ik haat het in deze situatie. Ik weet dat het weinig mensen zou boeien als hun ouders uit elkaar gaan. Ik kijk naar ons groepje verderop. Ik denk dat het Quint niet veel zou boeien. Ik denk dat weinig hem kan boeien.
'Waar denk je aan?' Vraagt James terwijl hij me bestudeerd. Ik kijk misschien niet naar hem, ik zie hem. Ik ben altijd alert op mijn omgeving, ik hebt het snel door als er iets verandert.
'Ik denk aan niks' shit. Het was zacht. Mijn gedachten schieten gelijk naar thuis. Hoe zal mijn vader erbij zitten? Nog steeds op de bank? Misschien aan de keukentafel terwijl wij naar de brief staart en het eigenlijk niet kan geloven. Wat denkt hij ervan? Wist hij van dit? Of heeft mij moeder dit gewoon besloten? Veel zeiden ze niet tegen elkaar de afgelopen dagen.

'Duidelijk wel' zijn stem klinkt spottend. Ik kan James nog niet helemaal plaatsen. Het ene moment is hij een echte gentlemen, het andere moment klinkt hij zo. Ik sta op. Ik leg mijn boek in mijn tas.
'Waar ga je heen?'
'Binnen' zeg ik. Ik loop weg en kijk niet meer om. Ik was graag blijven zitten, maar fuck James. En fuck zijn gepraat. Fuck alles hier, ik ben er klaar mee.