Grijze Golven

-12-

James negeert me de volgende dag. We zijn met z'n tweeën de eerste die in de pauze bij de picknick tafel aankomen. Ik leg het schetsboek en de potlodenset op tafel. James kijkt ernaar en snuift.
'Ik wil het niet'
'James, je bent goed. Gebruik het, oefen het. Doe er wat mee als je van je ouders af bent' stel ik.
'Je snapt er ook niks van hè?!' Ik schrik van James uitbarsting. Hij was altijd de rustige jongen die grapjes maakten.
'Je doet alsof alles makkelijk is, laat me je vertellen. Makkelijk is het niet! Het is niet makkelijk om te leven in een fucked up gezin als de mijne!'
'Je deed anders wel erg makkelijk over mijn verhuizing, James!'
'Omdat je je fucking aanstelt!' Tranen branden achter mijn ogen. Maar ik weiger ze te laten ontsnappen.
'grow up, wordt volwassen!' James staat op en loopt weg. De rest komt verbaast aangelopen.
'Wat is er met hem?' Ik haal mijn schouders op en berg de spullen op. Ik ben blij dat we nog maar een uurtje hoeven want ik hou het niet meer uit. Als de bel aan het eind van de les gaat ben ik meteen weg. Ik wil weg van hier. Ik pak meteen mijn fiets en race het dorp uit. Ik zucht opgelucht als ik aankom bij de bosrand. Ik zeg mijn fiets in het rek en ga te voet verder. Tot ik bij mijn plekje kom. Ik kijk om me heen, niemand te bekennen. Ik loop snel de struiken in. Ik pak meteen mijn tas uit en begin te schrijven. Ik moet dingen even uit mijn hoofd zetten, en dat door het op papier te zetten. Ik schrik op als ik voetstappen hoor. Ze klinken dichterbij dan het pad. Ik zweer dat ik niemand zag lopen toen ik de struiken in verdween.

Ik schrik als James' hoofd tevoorschijn komt. Met een halve hartverzakking kijk ik hem aan.
'Sorry' fluistert hij.
'Ik had die dingen niet moeten zeggen' zegt James. Ik kijk naar beneden.
'Je hebt gelijk, ik gedraag me als een klein kind' James neemt naast me plaats. Ik leg het dagboek aan de andere kant van me.
'Niet alleen dat, ook van het tekenen' ik bijt op mijn lip.
'Ik zal blijven oefenen, maar ik kan met die spullen echt niet thuiskomen' ik knik traag.
'Ik snap het, sorry dat ik aandrong' James glimlacht geruststellend naar me. Ik kan weer normaal ademhalen en ik voel me iets minder benauwd.
'Mag ik dan de spullen?' Vraagt James. Ik grinnik zacht en pak de spullen uit mijn tas. Ik ga liggen en James duikt in het schetsboek. Ik staar naar de wolken. De lucht is donkerder vandaag. Meer wolken, en het is koeler. Dat wordt vroeg naar huis vandaag.
'Klaar' fluistert James. Meteen ga ik rechtop zitten om te kijken. Het is een boslandschap. Een dromerig beeld.
'Vind je het mooi?' Ik knik met een glimlach. Ik kijk op naar James. Zijn bruine ogen staan helder. Zijn licht krullende haren hangen vrolijk langs zijn gezicht en dansen zachtjes mee in de wind. Ik ben zo gebiologeerd dat ik terug in de realiteit schiet als ik James' lippen op de mijne voel. Ik sluit mijn ogen en voel me warm worden vanbinnen. Als James zich terugtrekt uit de kus durf ik hem niet aan te kijken. James staat op en reikt zijn hand uit. Ik sta op met hulp van James en samen lopen we het pad op.
'Wat wil je doen?'
'Naar jou toe' fluistert hij. Zijn reden snap ik niet zo goed, maar ik vind het goed.

Als we bij mij aankomen zit mijn vader op de bank. Ik had gehoopt dat hij nog een dagje weg zou blijven. Gelukkig kijkt mijn vader geconcentreerd naar de tv en merkt hij ons niet eens op. Ik trek James mee de trap op.
'Zit hij er altijd zo bij?' Ik knik en plof op mijn bed. James ploft naast me neer en zo blijven we beiden stil.
'De tattoo' begint James.
'Ik heb hem gezet met mijn broer. Toen hij vertrok heb ik een tijd veel met hem rondgetrokken. Ik was aan het puberen en vond alles wat mijn ouders goed vonden vreselijk. In een dronken bui hebben mijn broer en ik matchende tattoos gezet. Mijn ouders gilde het nog net niet uit toen ik thuiskwam. Ze hebben mijn broer opgebeld en vervloekt. Sindsdien heb ik nooit meer wat van hem gehoord' James valt stilt en zegt niks. Hij kijkt me even aan. Hij verwacht een antwoord van me maar ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik kan het me moeilijk voorstellen, ik heb nooit zulke goede vrienden gehad, en broers of zussen heb ik niet. James schuift tegen me aan en slaat zijn armen om me heen.
'Dit is waarom ik van je hou' mompelt hij. Ik schrik. Dat zijn grote woorden. En ik had niet gedacht dat hij een kus serieus zou nemen. En, wat doe ik precies?
'Jij hoeft niet altijd overal antwoord op te geven, ik vind het wel fijn' ik grinnik zachtjes.
'Wat?' Vraagt hij verontwaardigd.
'Niks' fluister ik en sluit mijn ogen weer.
'Ik meen het wel, misschien lijkt het niet zo, maar ik vind je echt een leuke meid' ik rol mijn ogen.
'Je klinkt als mijn moeder' James lacht en geeft me een duwtje in mijn zij.
'Ik vind jou ook een hele leuke meneer' antwoord ik grappend. James lacht, het geluid laat mij zo gelukkig voelen. Ik weet niet hoe ik in zo'n korte tijd zo verliefd op deze jongen ben geworden. Maar ik heb geen problemen met de warmte die hij mee brengt.