Nobody Hears Me

Hoofdstuk 3 - Deel 2

‘Hailey?’ roept mijn moeder. ‘Kan je even komen? Je vader en ik willen even met je praten.’
Ik laat mijn boek liggen en loop naar ze toe. Wat zou er zijn? Wat heb ik verkeerd gedaan? O god, laat ze alsjeblieft niet de snee op mijn sleutelbeen hebben ontdekt.
Naast elkaar zitten mijn ouders op de bank, akelig rechtop. Hun ogen flitsen tegelijkertijd naar mijn gezicht. Allebei glimlachen ze, maar met hun ogen lachen ze niet.
Ongemakkelijk ga ik in de stoel tegenover hen zitten. ‘Wat is er?’ Ik huiver even, maar daarna heb ik mijn lichaam weer onder controle.
Mam haalt diep adem en kijkt me aan met haar hoofd een beetje schuin. Dat doet ze altijd als ze iets belangrijks moet vertellen.
Ze blijven een paar seconden stil. Dit is slopend. Ik leun naar achteren in de stoel en leg onopvallend mijn hand op de snee. Ik zit wel vaker zo, dus ik hoop dat ze er niks achter zoeken. Ik wil de snee zo goed mogelijk bedekken.
‘Hailey, lieverd,’ begint mijn moeder, ‘je vader en ik moeten je iets vertellen.’ Mijn nagels boren inmiddels in mijn handpalm. Mijn ademhaling gaat moeilijk. Zeg het nou. Dit maakt me doodsbang.
Mijn vader legt even zijn grote hand op mams knie. ‘We waren vorig weekend eigenlijk niet voor onze lol weg,’ zegt hij. Doodstil blijf ik luisteren. Ik durf bijna geen adem meer te halen. ‘We zouden zo graag willen dat je wat vrienden kreeg, Hailey,’ gaat mijn vader verder. ‘Je moeder en ik zijn het weekend naar een speciale organisatie geweest. Iemand die ik vaag ken door een vriend regelt nu al een aantal jaren een plaats waar dove kinderen hun zomer kunnen doorbrengen, een soort kamp. ‘Silent Meadow’ heet het. Het is een groot gebouw waar de mensen eigen appartementen hebben en een gezamenlijke keuken. Het is er echt heel gezellig. De kinderen kunnen op elk moment van april tot september komen en gaan. En we dachten…’
Mam maakt paps zin af. ‘We dachten dat het een leuk idee zou zijn als jij er een paar maanden heen zou gaan. Er zijn een heleboel kinderen van jouw leeftijd. Ik denk dat het echt heel leuk voor je zou zijn.’ Ze glimlacht naar me, maar in haar ooghoek blinkt een traan.
Ongelovig staar ik ze aan. Langzaam kom ik overeind uit de stoel. ‘Mam… Jullie, jullie maken een grapje, toch?’ Mijn handen trillen. Mijn ouders kunnen dit niet echt menen. Wanhopig gaat mijn blik heen en weer tussen mijn vader en mijn moeder.
Mam kijkt weg en staart uit het raam. Nee. Nee nee nee nee… Mijn ogen schieten ongelovig naar mijn vader. De tranen vertroebelen mijn zicht.
Pap gaat wat naar voren zitten op de bank en slaat zijn handen in elkaar. Zijn ellebogen steunen op zijn knieën. Hij slikt even en begint dan te praten.
‘Luister, Hailey. We willen alleen maar het beste voor je. Je bent zestien, Hailey. We zouden het zo geweldig vinden als je wat vrienden maakte. Als je lol met ze zou hebben. ‘Silent Meadow’ lijkt ons echt heel leuk. Iedereen spreekt daar gebarentaal, dus ze zullen je begrijpen. Het komt echt goed, Hailey, ik beloof het.’
Mijn ouders willen me kwijt.
Dat is het enige wat door mijn hoofd zoemt. Mijn ouders zijn het zat. Ze willen me niet meer. Ik word weggestuurd.
Mijn tranen verblinden me. Nog maar heel vaag zie ik mijn vader, die zijn grijze ogen nog steeds op me gericht heeft. Ik staar naar de wazige vlek die hem moet voorstellen. Uiteindelijk wendt pap zijn blik af en gaat hij met zijn hand door zijn haar.
Ik breng mijn handen omhoog om een gebaar te maken, maar ze vallen nutteloos weer langs mijn lichaam. De tranen laten zich niet meer terugdringen en ze ontsnappen. Natte sporen lopen over mijn wangen. Nog één keer kijk ik smekend van mijn vader naar mijn moeder. Dan draai ik me om en storm ik de trap op.

Opgekruld lig ik op mijn bed, snikkend en trillend. Mijn armen hebben zich strak om mijn benen heen geslagen. Mijn ogen zijn dichtgeknepen, maar de tranen persen zich vastbesloten tussen mijn oogleden door.
Na een lange tijd zijn mijn tranen op. Met bevende handen veeg ik langs mijn ogen, waar mijn huid rood en opgezwollen is door de tranen. Mijn keel voelt aan alsof hij gemaakt is van schuurpapier. Ik adem diep en trillerig in. Daarna sta ik op en loop richting de badkamer voor wat water. Maar halverwege bedenk ik me en laat ik me via de muur op de grond zakken. Ik zit stil als een standbeeld en staar naar mijn knieën.
‘Silent Meadow’. De naam klinkt al raar. Met ‘Silent’ leggen ze er nóg meer de nadruk op dat dit een organisatie is voor doven. Voor kinderen die anders zijn dan normaal.
Ik haal diep adem en blaas langzaam uit. Sterk zijn, Hailey. Niet huilen. Je weet wat voor vreselijks jij je ouders aandoet. Ze hebben alle recht om je naar dat kamp te sturen.
Ik voel de tranen weer opkomen, maar ik duw ze weg.
Niet janken. Adem in, Hailey. Adem uit. Niet hyperventileren. Je gaat hier doorheen komen. Voor je vader en je moeder. Je bent het ze verschuldigd. Je gaat naar dat kamp, of je nu wil of niet. En je gaat erheen zonder vooroordelen. Je wil niet, maar je gaat. Voor je ouders.
Ik ga op mijn hurken zitten, om te testen of mijn benen me zullen houden. Ik ga rechtop staan. Ik blijf staan. Ik haal diep adem door mijn neus, deze keer zonder te haperen. Dan knipper ik de laatste traan weg en loop ik naar de badkamer. Mijn benen trillen, maar ik blijf mijn ene voet voor mijn andere zetten. Links, rechts, links. Het is het enige wat op dit moment telt.
Na wat een eeuwigheid leek te duren kom ik aan in de badkamer. Ik scheur mijn blik weg van mijn voeten en kijk voorzichtig op. Ik zie mijn reflectie in de spiegel. Ik zie er niet uit. Mijn haar staat alle kanten op, mijn ogen zijn dik en waterig. Ik zie eruit als een zombie. Snel sla ik mijn blik neer. Ik pak het glas dat naast de wasbak staat en vul het met water. Mijn hand trilt een beetje als ik het glas naar mijn mond toe breng. Niet trillen, Hailey, verdomme. Ik klem mijn kaken op elkaar, bal mijn vrije hand tot een vuist en dwing mijn lichaam om zich rustig te houden.
Met kleine slokjes werk ik het water naar binnen. Zodra ik het glas heb leeggedronken, zet ik het terug. Ik knijp mijn ogen even dicht, haal diep adem en kijk in de spiegel. Mijn ogen zijn nog steeds vochtig. Ik knipper om de tranen weg te drukken. Ik haal nog een keer diep adem en recht mijn rug. Ik trek mijn schouders naar achteren, om er sterker uit te zien dan ik me voel. Ik pak de kam en ruk hem door mijn haar. Met de rug van mijn hand ga ik langs mijn ogen. Ik werp nog een blik in de spiegel. Dan, voor de honderdste keer, haal ik diep adem, en loop ik de badkamer uit, naar beneden, naar mijn ouders.

Geluidloos loop ik de trap af. Ik zie dat pap de kamer uit is gelopen. Mijn moeder staat in haar eentje in de kamer. Ze staat met haar rug naar me toe en staart uit het raam. Ik denk nog even aan de woorden, die ik zometeen wil zeggen, en tik kort met mijn voet op de grond om mijn moeder te laten weten dat ik er ben. Meteen draait ze zich om. Verslagen en berouwvol kijkt ze me aan. Ze doet haar mond open, maar ik steek mijn handen omhoog.
‘Sorry dat ik zo heftig reageerde,’ gebaar ik. ‘Dat was niet de bedoeling.’
Mams stem is zacht. ‘Hailey, je weet dat we dit niet verkeerd bedoelen. We houden van je, dat mag je nooit vergeten. We willen gewoon… we willen gewoon dat jij je zestien voelt, dat je vrolijk bent. Dat je leuke vrienden krijgt.’
Ze klemt haar lippen op elkaar. Een traan rolt over haar wang. Ze lijkt niet te weten waar ze haar blik op moet vestigen; ze kijkt naar mijn ogen, werpt een blik op de grond en staart naar haar handen. Met een kleine beweging spreid ik mijn armen. Mijn moeder loopt op me af en slaat haar armen stevig om me heen. Ik begraaf mijn gezicht in haar schouder. Zij aait over mijn rug. Langzaam vormen onze hartslagen zich naar elkaar en uiteindelijk ademen we tegelijkertijd.
Een tijdje blijven we zo staan, met onze armen om elkaar heen. Dan blaas ik langzaam mijn adem uit en maak ik me los uit mams armen. In haar ogen staan tranen, maar toch glimlacht ze naar me. Ik produceer een glimlachje en druk een kus op haar wang.
‘Ik ga erheen,’ zeg ik.
Mam knippert een paar keer. ‘Hailey, we willen je niet dwingen– ’ Ik schud krachtig mijn hoofd en kap haar af. ‘Nee, ik ga. Wanneer vertrek ik?’

Deze is voor Ikke1998, omdat ze de beste vriendin is die er op deze aarde rondloopt.

En menskes, ik ben over de vijfhonderd reads heen... Hoe the hell heb ik dat voor elkaar gekregen! Ik ben zo freakin' blij met jullie!

-xx- Rozenmeisje