Nobody Hears Me

Hoofdstuk 3 - Deel 1

Met een boek zit ik in de tuin, terwijl Danny vrolijk door de tuin dartelt en vlinders achtervolgt. Af en toe kijk ik even op van mijn boek en dan glimlach ik om mijn kleine broertje. Twee dagen alleen met dat kleine hummeltje, heerlijk. Mijn ouders zijn een weekendje weg, dus mocht ik twee dagen oppassen. Sommige mensen zullen dat misschien verschrikkelijk vinden, maar ik vind het prima. Gewoon de hele tijd spelen met Danny, en lachen om de rare dingen die hij doet.
‘Vlinde! Vlinde, toe nou. Kom dan!’ Smekend rent Danny achter de vluchtende vlinder aan. Zijn kleine handjes reiken naar het diertje, maar hij krijgt het niet te pakken. Nog een paar keer rent hij de tuin door, maar dan geeft hij het op en gaat hij op zoek naar een ander interessant beest.
Ik lach even en kijk dan weer naar beneden, naar mijn boek. Het duurt even voordat ik gevonden heb waar ik was gebleven, maar dan zit ik weer helemaal in het verhaal.
En daardoor ik hoor ik de achterdeur van de buren niet. Daardoor kan ik niet nog snel Danny oppakken en naar binnen vluchten.
De schutting kraakt en ik kijk snel op. Een gedaante komt achter onze boom vandaan en loopt naar me toe. Jacob. Met grote ogen zit ik verstijfd in mijn stoel. Mijn borst gaat snel op en neer terwijl ik hem aanstaar.
‘Hai-ie? Walom is Jake in osse tuin?’ Mijn ogen schieten een milliseconde naar Danny, die me geïnteresseerd aankijkt. Ik glimlach heel even naar hem om hem gerust te stellen, ook al gaat mijn hart tekeer.
Jacob staat nu recht voor me. Onwillekeurig leun ik een beetje achteruit in mijn stoel, om meer afstand tussen ons te creëren. Jacob gromt en grijpt mijn shirt vast. Ik word uit mijn stoel getrokken. De angst verlamt me. Ik wil weg, maar het gaat niet.
Jacob kijkt me verachtend aan en spuwt vol in mijn gezicht. Ik let niet eens op zijn speeksel op mijn gezicht, ik kan hem alleen vol angst aanstaren. Zijn gezicht is minder dan tien centimeter van het mijne verwijderd. Hij trekt zijn mondhoeken in een enge grijns. Hij houdt zijn hoofd schuin terwijl hij me aan blijft kijken.
‘Ik hoorde dat je ouders weg zijn,’ fluistert hij, ‘dus het leek me nu een goed moment om af te maken waar ik twee jaar terug mee begonnen ben.’
Mijn gedachten schieten naar de littekens op mijn linkerarm. Drie aan de binnenkant, vijf aan de andere kant. Het waren kleine, maar diepe sneeën. Nee. Nee, nee, nee, nee, nee. Jacob reikt in zijn achterzak en pakt zijn zakmes. Hij klikt het open en houdt het omhoog, zodat ik het goed kan zien. Ik begin te trillen, ik heb het niet onder controle. Mijn ademhaling gaat met horten en stoten. Ik deins achteruit, weg van mijn buurjongen, van het zakmes. Hij komt op me af, met de punt van het mes op me gericht. Ik draai me om en wil wegrennen, maar hij grijpt mijn shirt en pint me vast aan de muur.
‘Hai-ie? Wa gaat Jake doen?’
Shit. Nee. Danny. Met grote ogen kijkt hij naar ons. Ik wil hem geruststellen, naar hem glimlachen, maar het wil niet. Ik wil naar hem schreeuwen dat hij weg moet, dat hij op moet passen voor Jacob, maar mijn vervloekte stembanden gehoorzamen me niet.
Iets flitst vlak voor mijn neus. Het mes. Het staal blinkt in het zonlicht. Jacob brengt het omhoog. Mijn adem stokt. Nee. Niet waar Danny bij is.
Het mes wordt tegen mijn wang gedrukt en glijdt langzaam omlaag naar mijn hals. Ik wil zijn hand wegslaan, maar ik kan me niet bewegen. Ik sta doodsstil, met mijn ogen groot van angst, te wachten op de pijn.
‘Jake?’
De stem van Erica, afkomstig van de bovenverdieping van het huis hiernaast. ‘Jake, ben je in de tuin? Kan je me misschien even komen helpen, lieverd?’
‘Verdómme!’ sist Jacob. Het mes snijdt in mijn huid en laat een rode streep achter op mijn sleutelbeen. Jacob kijkt me woedend aan. ‘Ik haat je. Stom wicht. Ik krijg je nog wel.’
Binnen een paar seconden heeft hij zijn zakmes dichtgeklapt en is hij over de schutting gesprongen. ‘Ja, ma, ik kom al!’ hoor ik hem roepen.
Hyperventilerend sta ik tegen de muur. Mijn bloed raast door  mijn aderen. Ik staar naar een punt in de verte omdat ik anders in elkaar zak.
‘Hai-ie? Isse, Hai-ie?’ Danny staat voor me en slaat zijn korte armen om mijn benen. Automatisch ga ik op mijn hurken zitten en leg ik mijn armen om zijn kleine lichaam. Ik probeer me te concentreren op zijn hartslag, maar mijn hart blijft tegen mijn ribben bonken.
Danny trekt een verbaasd gezicht en hangt een beetje achteruit in mijn armen. ‘Is da?’ Hij wijst naar de snee op mijn sleutelbeen. Druppels bloed wellen op en glijden omlaag over mijn huid.
Niks laten merken, Hailey. Hij hoeft het niet te weten. Ik weet er een glimlachje uit te persen en schud mijn hoofd. ‘Niks, lieverd. Er is niks,’ gebaar ik. Ik neem zijn kleine hand in de mijne en knik naar de tuindeur, om aan te geven dat we weer naar binnengaan. Samen lopen we naar binnen. Zodra de deur gesloten is, draai ik hem op slot.
Ik zet Danny bij zijn speelgoed en loop door naar de badkamer. Ik bestudeer de snee in de spiegel. Voorzichtig haal ik het opgedroogde bloed van mijn huid af en druppel ik een beetje Sterilon op de snee. Ik spoel mijn shirt uit totdat het bloed eruit is. Het shirt mik ik in de wasmand onder een aantal andere kleren, zodat het niet direct opvalt.
Weifelend sta ik voor mijn kledingkast. Uiteindelijk pak ik een shirt met een hoge hals, zodat de snee bedekt wordt. De stof schuurt eroverheen, maar dat moet dan maar even. Mijn ouders hoeven dit niet te weten. Ik verberg het wel.

Sorry dat het zo lang duurde en dat dit zo kort is :( Ik had toetsweek en ik moet nog verslagen inleveren en daarbovenop zat ik ook nog even in de knoop met mezelf, dus ik ben niet echt aan schrijven toegekomen...

Nu iets vrolijkers: Ik ben over de driehonderd reads!! Yaaay ik ben blij :D Ik spam mijn vriendinnen een beetje vol met dingen over Wattpad (hihi oeps, sorry). Echt superbedankt voor het lezen allemaal!

Vote of comment misschien? Hoeft natuurlijk niet, maar het voelt zo geweldig xD

-xx- me