ÖZLEM ÇİÇEĞİ

6. BÖLÜM

 
Hastanede kendime geldiğim de teyzem yanı başımda , harap olmuş perişan bir halde hüngür şakır ağlıyordu. Kendime geldiğimi gördüğü an ağlamaktan kıpkırmızı olmuş gözlerinde ki yaşı sildi ve bana sımsıkı sarılarak " Beni çok korkuttun Çağla ! " dedi. Ve yine içini çeke çeke ağlamaya devam etti.O kadar perişan ve üzgün bir hali vardı ki annemin öldüğünde bile onu bu kadar perişan görmemiştim. Bana sarılıyor ,ellerimi, saçlarımı , yüzümü ,gözünde ki yaşlarla ıslatarak öpüyor sonra yeniden sarılıyordu. Dışarıdan bir göz, teyzemin bu halini görse teyzemi annem zannetmesi işten bile değildi. Halbuki birlikte üç ay kadar kısa bir zaman geçirmiştik .Bu zamanın da çoğun da teyzem bana olan sevgisini ısrarla göstermeye çalışmıştı , bense onun bana olan sevgisine güvenmeyerek , ondan saklanmıştım ,onunla konuşmak bile istememiştim .Ama o an o kadar iyi anlıyordum ki teyzemin bana olan sevgisi gerçekti. O beni gerçekten seviyordu. Ve ben bu şekilde bir sevgiyi daha önce hiç görmemiştim. Böyle sevilmek, göstere göstere, hissettire hissettire sevilmek insanın içini ısıtan tuhaf bir duyguymuş.Kalbim ilk kez , hissettirilmiş bir sevginin sıcaklığıyla ısındı o an. 

Bir müddet kalbimi ısıtan bu sevginin ruhuma yaydığı o hoş duyguya kapıldım. Hiçbir şey konuşmadım sadece anın içinde , o duygunun içinde var olmak istedim.Fakat sonra merakıma yenik düştüm . Dayanamayarak sordum:

_ Nasıl kurtuldum teyze?

Ağlamasının şiddeti azalmış ,biraz daha sakinleşmiş olan teyzem bir anne şefkatiyle gözlerimin içine bakarak anlatmaya başladı;

_" Seni bir balıkçı kurtarmış Çağla. Sabahın erken saatlerinde kıyıda teknesiyle balık tutmak için hazırlık yaparken senin açıklara doğru yüzüşünü görmüş. Bir terslik olduğunu o an anlamış . Sen suyun üzerinde batıp çıkmaya başlayınca da hemen teknesiyle yanına gelip seni kurtarmış. Ona ne kadar minnettar olduğumu söylesem az kalır." Dedi ve devam etti .

_ " Peki sen! Sen neden yaptın bunu Çağla ?" dedi sesi titreyerek.

Teyzemin sorusu yaşadığım her şeyi bir kez daha gözlerimin önüne getirmişti.Ben neden yapmıştım ki bunu ? İsteyerek ,bile bile mi kendimi ölüme sürüklemiştim? Hayır ! Ben bunu isteyerek yapmamıştım.Bana inanması için, doğruyu söylediğimi anlaması için tüm içtenliğimle teyzemin gözlerinin içine baktım . İçimde hissettiğim acıyı , beni bu hale getiren durumu anlasın istedim .Bunu isterken de içimde kabarıp gelen ağlama isteğine daha fazla karşı koyamayarak gözlerimden dökülen yaşlarla ;

_" Annem çağırdı beni teyze ,ona gitmek istedim." Diyebildim hıçkıra hıçkıra ağlamayarak.

Hıçkırıklarıma karışan sözüm teyzemin de gözlerini doldurdu. Sımsıkı sarıldı bana ve o da hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı. Ağladık ! Birbirimizin omuzlarını ıslatana denk içimizde ki acının sönmeyeceğini bile bile birbirimize sarılıp ağladık.

Daha sonra teyzeme her şeyi en başından olduğu gibi , hiçbir şey saklamadan anlattım . Sonrada ortak bir karar aldık . Yardım alacaktım .Zaten teyzem en başından beri yardım almamı istiyordu fakat benim ısrarlı karşı çıkışlarım nedeniyle benimle ters düşmek  istemediğinden bu kararını hep erteliyordu. Fakat bu kararın artık ertelenecek bir yanı kalmadığını ikimiz de çok iyi biliyorduk.

Daha hastanedeyken teyzem hiç vakit kaybetmeden psikolog randevumu almıştı bile. Hastaneden çıktıktan bir hafta sonra teyzemle beraber psikolog randevum için Ruh ve Sinir Hastalıkları Hastanesine gittik. Hastane kocaman çınar ağaçlarının arasında küçük ama oldukça gösterişli , tarihi bir binaydı. Hastanenin bahçe kapısından girdiğimizde yazın bunaltıcı , sıcak havasını kesen ulu çınarların gölgesinin altında binanın tarih kokan ,işlemeli ahşap kapısına doğru ilerledik. Ahşap kapıdan hastaneye girdiğimiz de içimde bir  tedirginlik ve biraz da korku hissettim. Yaşadığım şeyleri hiç tanımadığım birisine anlatacak olmanın korkusu ve tedirginliğiydi bu. Ayrıca yaşanmışlıklarımı yeniden yeniden yaşayacak olmanın verdiği bir korkuydu .Kalbimin bu korku ve tedirginlikle delice atışını bastırmaya çalışırken Teyzem gülümseyerek girişte bizi karşılayan görevliye " Dr. Ayda Hanımla görüşmemiz vardı."dedi . Görevli de bizi ikinci kata yönlendirdi. Buram buram tarih kokan binanın ikici katına çıktık ve Dr. Ayda Hanımın odasını bulup içeriye girdik . Dr. Ayda Hanım bizi güler yüzle karşılayan ,esmer, minyon, tatlı bir kadındı. Tanıştık ,biraz konuştuk .Onun güler yüzü ve tatlılığı içimde ki korkuları biraz olsun bastırdı.Daha sonra doktorum teyzemle tek başına görüşmek istediğini söyleyerek benden müsaade istedi. "Tabi ki " diyerek odadan çıktım. İkinci katta biraz bekledikten sonra görüşmenin uzayacağını anlayarak yeniden aşağı kata indim . Girişte ki görevli kadın benim ilk kez hastaneye geldiğimi anlamış gibiydi. Gülümseyerek " Gel bahçe de bekle ." dedi ve beni girişin hemen arkasında ki ufak kapıdan araka bahçeye çıkardı.

Arka bahçe küçük bir vaha gibiydi. Tam bir kaçış noktası . Koca çınar ağaçlarının altında boy vermiş renk renk çiçekler ve çiçeklerin etrafını dolanarak geçen deniz taşlarıyla yapılmış küçük bir su kanalı vardı. Ayrıca ortamın tarihi dokusuyla örtüşen yine ahşap işlemeli masa ve sandalyeler de ortama hoş bir doku katmıştı .En köşede ki ve en ıssız yerde ki masaya geçtim. Bahçede benden başka hiç kimse yoktu gözlerimi kapattım ve bahçenin sesini dinlemeye koyuldum.Denizden esen meltemin savurduğu çınar ağacı yapraklarının hışırtısına ,eşlik eden kuşların cıvıltıları ve onları tiz bir tonda takip eden yanımda akan susun şırıltısı.Eşsiz bir ahenk oluşturuyorlardı.Bir müddet bahçede ki yalnızlığımın tadını böyle çıkardım . Sonra bahçeye bir başka kişi daha geldi. Tuhaf bol kıyafetleri , gözündeki güneş gözlüğü ve kafasında yüzünü gizleyen kocaman şapkasıyla dikkatimi çekti. Ben bahçenin köşesinde ki masada oturduğumdan o beni görüp fark edemedi fakat ben onu izlemeye devam ettim.Şöyle hızlıca bir etrafına bakındıktan sonra şapkasını ve gözlüğünü çıkardı.O şapkasını ve gözlüğünü çıkardığı an şaşırıp kaldım .Deniz'di bu ! Ama neden bu kılıktaydı ki ? Burada bu kılıkta ne işi vardı? Gerçekten çok şaşırmıştım.Yüzümde gizleyemediğim şaşkınlıkla Deniz'e bakmaya devam ettim.

Deniz gözlüğünü ve şapkasını çantasına koyduktan sonra benim oturduğum masaya doğru ilerledi .İşte o an benim orada oturduğumu fark etti.O zaman benim yüzümde ki şaşkınlığın aynısı onda da oluştu .Ama onun yüzünde ki şaşkınlık benimkisi gibi uzun sürmedi ,yerini hemen tedirginliğe bıraktı. Tek bir kelime bile etmeden birbirimize öylece bakıp kalmışken teyzem bahçe kapısından bana seslendi;

_ " Hadi Çağla gidiyoruz."

Teyzemin seslenişi üzerine sanki görmemesi gereken bir şey görmüş ,birisinin içinde hissettiği o anlamsız suçluluk duygusunu hissederek , hızla bahçeden çıkıp teyzemin yanına vardım.

O günden sonra bir hafta boyunca Deniz'i hiç görmedim. İşin gerçeği tuhaf bir tedirginlikle görmekte istemedim.Bir hafta sonra yeniden Dr. Ayda Hanımla görüşmek üzere hastaneye gittim.Ama bu sefer yalnızdım. Bu görüşme sadece benimle olacaktı. Teyzem yine yanımda olmak istedi ama önemli bir işi çıktığı için benimle gelemedi.Bende hem geç kalmamak hem de kendimi biraz hastane ortamına alıştırmak için hastaneye biraz erken gittim . Böylece ,içimde ki korkuyu ve tedirginliği yenerim diye düşündüm. Hastaneye vardığım da Dr. Ayda Hanımın başka bir görüşmesi vardı , beklemeliydim.Ama bu sefer arka bahçeye inip orada beklemek istemedim.Evet arka bahçe çok güzeldi ama yine Deniz'le karşılaşırım diye düşünerek ikinci katın bekleme salonunda beklemeye karar verdim. Üstelik salonda bu sefer yalnız da değildim . Birkaç aile daha sessizce oturmuş kendi görüşme sıralarının gelmesini bekliyorlardı. Bende sessice oturup beklemeye başladım .Bekleyişimin üzerinden on dakika bile geçmemişti ki içeriye yine o tuhaf elbiseleriyle , gözlüğü ve şapkasıyla Deniz girdi.Sessizce gelip yanıma oturdu.Kısık ve soğuk bir sesle " Çağla senden bir şey isteyeceğim." Dedi. Hiç sesimi çıkarmadan söyle dercesine başımı salladım. Yine aynı kısık ve soğuk sesiyle " Beni burada gördüğünü kimseye söyleme ." dedi. Bende ona aynı soğuklukla karşılık verdim "Tamam." 

Keyifle okumalar dilerim 🍀🌺