NEFES

• TANIŞMA •

ESİL'DEN;

Annemin bağırışlarını duymamla istemeye istemeye gözlerimi araladım.Uyanmak istemiyordum.Dün ki kavgadan sonra hiç bir şey istemiyordum.Dolan gözlerimi ovuşturmaya başladığım an odanın eski püskü kapısını ablam sertçe açtı.

"Kalk hadi!"Yavaşça yer yatağında doğruldum ve oturur hale geldim. "Abla..Ölürüm de evlenmem abla." Ablam ise suratıma bakmadan küçük pencereyi
araladı. "Beni kaç gün daha bu odada yatıracaksınız." Evlenmek istemiyordum.
Ölürdüm ama tanımadığım bir adamla evlenemezdim.Yapamazdım.

Üç gün önce babamın gelip beni birine vereceğini söylediğinde buna itiraz etmiştim.Ne hata yapmıştım?Bu evde doğarak nasıl bir belanın içine düşmüştüm.Babam istemedim diye tokatlarını savurmuştu her zamanki gibi. 'Kapatın şu kızı yukarıya!' diye bağırdığında abilerim zorla kapatmıştı beni bu çatı katına.Soğuktu.Buz gibiydi bu oda.Çatıdan damlayan suların sesini bütün gece dinlemiştim.

"Akşama geliyorlar.Sakın babamı kızdıracak bir hareket yapma.Sana zarar gelsin istemiyorum.Kaderin ablacığım.Kadere karşı gelinmez." Hızla ayağa kalkıp ablamın koluna yapıştım. "Abla Ahmet'i seviyorum ben.Biz evleneceğiz onunla."

"Yanağındaki morarıklığı bir şekilde kapatırız da dudağına ne yapacağız?" Beni takmıyordu.
Beni görmüyordu.Bu evde kimse ne hissettiğimi sormuyordu.Eğer damadı kendimden soğutursam evlenmek istemezdi.Tabi ya.Kendimden soğutmam gerekiyordu.Nasıl yapacaktım?

İhsan abimin odaya girmesiyle korkuyla ona baktım. "Yürü." Kolumu o kadar sıkı kavramıştı ki canım acıyordu.Beni sürükleyerek aşağı kata götürürken sessizce gözyaşlarımın yanaklarımdan dökülmesine izin verdim. Bu evlilik ölümdü.Bu evlilik benim için ölümdü.
Babam kahvaltı sofrasının baş köşesine oturmuş çayını yudumluyordu.6 kişilik bir aileydik. 4 kardeştik.İki abim,bir tane de ablam vardı.Ablamın kocası iş için şehire indiğinden
cumartesi günleri bizim evde kalıyordu.O kader demiş kendini bu mutsuz evliliğe hapsetmişti.Ben dayanamazdım.Ben ablam gibi olamazdım.Bir de yengem vardı.Küçük abimin karısı.Bu evde anlaşabildiğim tek kişi oydu.

"Kararını değiştirdin değil mi kızım?" Babamın yumuşak ama aslında patlamaya hazır ses tonu beni iyice geriyordu.
Tüm masanın bakışları bendeyken yutkunamıyordum bile.

"E-Evlenmem." Abimin kolumu daha da sıkmasıyla acıyla inledim.Gözyaşlarım akmaya devam ederken hıçkırıklarımı bastırmaya çalışıyordum. "Ayten ne diyor bu kız?" Babam sinirle anneme döndü. "Genç daha Rıza.Ne dediğini bilmiyor." Ne dediğimi biliyordum.Ne dediğimi çok iyi biliyordum.

Babam sertçe sandalyesinden kalktı. "Beni zorlama.Beni sana bir daha elimi kaldırmam için zorlama!Evleneceksin!Duydun mu?" Korkudan nefes alamıyordum.Gözlerimi irice açmış,dudaklarımı istemsizce büzmüş babamın yüzüme eğilip bağırması yüzünden kalbim o kadar hızlı atıyorduki. "E-Evlenmem." Abimin kolumu bırakmasıyla babam iki kolumu da sıkıca kavrayıp beni sarsıyordu.Krize girmiş
gibi korkuyla ağlıyordum.Tokadıyla da sertçe yere düştüm. "Ah!" Bileğimde hissettiğim acıyla titreyen elimi ayak bileğime yaklaştırdım. "Ah!"

Yengem kimseye aldırmadan dolan gözleriyle hızlıca yanıma gelip eğildi.Babam tesbihini masadan alıp sinirli bir şekilde kapıya yöneldi. "Bu kızı akşama kadar ikna edeceksiniz!"
Evden çıktı.Alnımı zemine yaslayıp hıçkıra hıçkıra ağlıyordum.Yengem titreyen elleriyle kocasına döndü. "İlhan yardım et kaldıralım."

Alnımı zeminden kaldırıp onlara döndüm.
Babam şuan evde olmadığı içindi bu cesaretim.
"Keşke sizi de okutsalardı.Keşke şu cahillikten kurtulabilseydiniz.Keşke sizin kardeşiniz," Elini kalbine koyup ağlayan anneme döndüm. "senin de kızın olmasaydım."