NEFES

• İYİ Kİ •

Siz bölüme geçmeden önce kısacık bir vaktinizi almak istiyorum.❤️

İki kitabımdaki karakterlerime parodi hesap açmayı düşünüyordum, bir de sizden istek gelince bunu yapmaya karar verdim, ancak tek e-posta adresiyle birden fazla hesap açamıyorum. Bu konuyu nasıl halledeceğimi bilen biri, bana yazarsa çok sevinirim.💖💖💖😘

İyi okumalarrrr.💕

ESİL'DEN;

Kahvaltıdan sonra Erkin'ler salona geçerken, ben ise Ayşe ablanın yanına gitmek istiyordum. Yeni doğum yapmıştı, ve geldiğimizden beri kalabalıktan 1 kez görebilmiş, onda ise konuşamamıştık. Salonun girişinde Erkin'i durdurdum. Yavaşça kenara geçtiğinde artık salondakiler bizi göremiyor, koridorda kalıyorduk. "Ayşe ablayı görmek istiyorum."

Erkin kafasını sallayıp, saçıma bir öpücük koyunca, ondan biraz uzaklaşmak istedim. Olur olmadık yerlerde öpemezdi beni. Hem insan sevmediği kadını da her yerde sıkıştırıp, öpmezdi. "Odasını biliyorsun zaten. Sen çık ben de babamlara görünüp, yanına gelirim."

Kafamı sallayıp, merdivenlere yürüdüm. Erkin ise yerinden kıpırdamamış, merdivenleri çıkana kadar gözleri beni takip etmişti. Yukarı kata çıktığımda Ayşe ablanın odasının önüne gelip, kapıyı tıktıkladım. "Gelebilirsin." Ayşe ablanın sesini duyunca kapıyı yavaşça araladım. Çift kişilik yatakta sırtını yatak başlığına yaslamış oturuyordu. Kafasına pembe bir bandana bağlamış, çok tatlı gözüküyordu. Gözleri mutluluktan parlıyordu ve annelik onu daha da güzelleştirmişti. Kızlarının adını Elif koymuşlardı. O da kenardaki beşikte uyuyordu.İçeri girip kapıyı kapattım. "Nasılsın?"

"İyiyim. Bu ufaklık annesini çok yoruyor, ama idare ediyoruz." Yanına gidip yatağın kenarına oturdum. "Annelik sana çok yakıştı." O da benim gibi gülümseyip elimi tuttu. "Ee anlat bakalım, bizimki üzüyor mu seni?"

Yavaşça kafamı olumsuz anlamda iki yana salladım. "Üzmüyor."

"Bak kuzum, zorla evlendiğinizi hepimiz biliyoruz. Erkin benim kardeşim, yapmaz ama yine de söyleyeyim ben. Eğer seni bir şeylere zorlarsa kendini buna mecbur hisset-.."

"Öyle bir şey asla olmadı. O beni zorlamadı. Biz...isteyerek. Yani." Şaşkınlıkla bana baktı. "İsteyerek mi birlikte oldunuz?"Yanaklarım utançla yanarken kafamı olumlu anlamda salladım. Neden beni her gören bu konudan bahsediyordu? Utanıyordum bu konudan bahsederken. Sanki yanlış bir şey yapmışız gibi hissediyordum, böyle tepki verdiklerinde, ama beni korumak için olduğunu da biliyordum.  "Er ya da geç olacaktı.". Bana bir şey söylemesine izin vermeden yeni konu açtım.

Daha fazla utanmak istemiyordum. "Mehmet abim ne yapıyor?" Gözleri dolmaya başladığında, bakışlarını kaçırdı, sorduğuma pişman olmuştum.
"Ne yaparsa yapsın. Umurumda değil. Dün geldi kızını gördü, gitti." Sinirlendiğini fark etmiştim. "O mu gitti sen mi kovdun?"

"O çok sevdiğin annenin yanına git dedim."

"Ah abla ya... Bir konuşsan şu adamla. Her gün kapılarda sürünüyor."

"Annesi yüzünden evliliğimize zarar veriyordu. Ben böyle bir şeyi çekmek zorunda değilim." Üzülerek Ayşe ablaya baktım. Mehmet abiyle daha boşanmamışlardı ama evli gibi de değillerdi, evleri ayırmışlardı. Mehmet abi her gün buraya geliyor kapıda bekliyordu. Herkes Mehmet abinin bu haline üzülüyordu. Ayşe ablaya baktım. Hayat onu çok yormuş olmalıydı ki gözyaşlarını tutamıyordu. "Onu seviyorsun ama."