Diadem Kings Series 1: Darkest Light

Chapter 16

"APO kamusta ka diyan? Nakaka-kain ka ba sa oras?" puno ng pag-aalalang tanong ni lola, kausap ako ngayon ito sa skype siguro ay umaga ngayon doon, alas-dyis pa lang kasi ng gabi ngayon.

"ayos naman 'la nag-babaon pa rin naman po ako sa trabaho medyo nag-aadjust na rin po ako simula nang umlis kayo"

"mabuti, mabuti mukhang puyat ka thea, nangingtim pa mga mata mo"

"hmm graveyard shift na po kasi uli ako 'la"

"hay naku bata ka kung hindi ko lang alam na masaya ka sa trabaho ay sinabihan na kitang mag-resign diyan"

"la naman..." bumuntong-hininga ako at ngumiti nang mapakla, sa nakalipas na apat na araw ng simula ng company party nila Stephen, apat na araw simula nang mangyari ang eksenang parang sira na plaka na nagpapa-ulit ulit sa utak ko. I didn't even call him that bight like wanted me to once I get home, tell me why would I? If I'm being and rational I would have not jump into conclusions and let jealousy take over my mind but I'm not. That's the thing when you are emotionally involve, you tend to forget and refuse the reasons.

He's been reaching me since that night sending me multiple text and missed calls, but I just can't bring myself to answer those. I don't know if he knew that I'm aware of what transpired during their party. But maybe he already has a clue, hindi naman kasi ako luka-luka na basta na lang syang iiwasan.

Honestly, I don't know what to say to him either, I'm lost with words and the only thing I acknowledge right now is the tightening of my chest whenever my mind drifts back to that clip and when that happens my I felt like I couldn't breath

Isa pang kinasasama ng loob ko ay yung hindi niya ako man lang mapuntahan ng personal para magpaliwanag, I know I'm at fault too 'cause I've asking my supervisor put more load on my work and refuse so that I'd be able to dodge all the request coming from DKPH. Kahit ganun naman ang ginagawa ko alam ko naman na hindi mahirap para sakanya ang hagilapin ako dahil kaibigan niya ang CEO.

Amindo akong matamlay ako nitong nakalipas na araw maging si alex ay hindi malaman kung paano papagaanin ang loob ko.

"sinong magre-resign?" ani nang baritonnong boses ni papa tumayo ito sa likod ni lola.

"wala pa.."

"ay itong anak mo haime! Laging puyat sa trabaho kita mo ang pangingitim ng mata!" nakagat ko ang ibabang labi nang mataman akong pinagmasdan ni papa. "hindi pa rin ba nagababago ang isip mo?"

"pa—" putol nito sa akin at nilingon si lola. "ma, kausapin ko lang si thea" alangan na tumango si lola at bumaling uli sa screen ang tingin.

"thea, I know we I've never been the ideal father for you but I want to make up for those lost time now, alam kong masama ang loob mo sakin at gusto kong bumawi sayo ang tanging hiling ko lang ay kahit mag-bakasyon ka dito" matagal akong tumitig dito dahan-dahan ko pang ina-alisa ang mga sinasabi nito.

Sa kabila ng sama ng loob ko ditto ay hindi ko rin naman maita-tangi na matagal ko ring inasam na marinig dito ang mga salitang iyon. Pero hindi ko rin maalis sa isip kung bakit nagyon lang? bakit hindi noon na nasa high school o di kaya noong nasa college ako. Ang daming senaryo sa isip ko tumatakbo po pero isa ang nagpa-lamig ng kalamanan ko sa biglaang pag-bawwi nito sakin.

"ma-mamatay na po ba kayo?" halata ang gulat nito sa mukha hindi mahanap ang salita.

"hindi po sa hinihiling ko! I mean nagatataka lang po ako kung bakit... bakit ngayon lang" may ngiti na ito sa labi.

"hay... mana ka sa mama mo, hindi man lang pinag-iisapan kung maintindihan ba agad ng kausap ang lalabas sa bibig" nahigit ko ang hininga dahil sa sinabi nito, di ko alam kung bakit ako naluha ng sabihin ito iyon. Siguro dahil iyon ang unang beses na nabangit nito si mama sakin at ang pagkakatulad namin. Alam ko sa sarili ko na tanging si papa lang makakapag-kwento sakin ng tungkol kay mama, dahil bukod sa pamilya ni mama ay alam kong bukod tanging si papa lang nakaka-kilala kay mama.