Left Behind

Kabanata 3

Milktea

Dumating ako sa Hospital, saktong kinakausap si Mama ng Doktor. Lumapit ako kay Mama at hinalikan siya sa pisngi. Nakita ko si Kuya na natutulog sa mini sofa at mukhang pagod din.

"Didirestuhin ko na po kayo Ma'am, kung makakarecover siya ngayon agad ibig sabihin kaya niyang labanan. After fifteen years kaya niyang ipractice ang sarili ng di siya inaatake ibig sabihin survivor siya. Base on his case, rare patient can survive in his very young age anytime pwede niyang ikamatay, hindi siya kagaya ng ibang bata na kayang tumakbo ng normal. Mabilis siya mapagod kahit naglalaro lang siyang nakaupo. Iwasan niyo lang pong magpagod siya. May gamot kaming nireseta para sakanya."

"Thank you Doc," nangilid ang luha ni Mama pagtapos siyang kausapin ng doktro. Inalalayan ko siyang umupo sa tabi ng hospital bed.

"Umuwi po muna kayo Ma, ako na ang bahala dito. Magpahinga muna kayo."

Nakatulala si Mama habang hawak ang kamay ng kapatid ko. I know that Kenken is the reason why my Mom keep on going and fighting in her life. I admit, I feel jealous. But there's no space for that, my brother badly need an attention.

"Kuya, umuwi muna kayo ni Mama. Ihatid mo siya ako muna ang bahala dito, " ginisining ko si Kuya para umuwi muna at makapagpahinga. Inalalayan niya si Mama patayo.

"Dito na muna kami, babalik nalang kami mamaya," paalam ni Kuya. Tinanguan ko siya at umupo sa single sofa.

Tinitigan ko si Kenken, sobrang putla ng labi niya. Hindi naman siya pumayat, pero medyo lumalim ang mata niya. I take a nap. Nagising ako nang bumukas ang pinto. May pumasok lang pala na Nurse. Lumabas siya ulit. Nakita kong gumising si Kenken.

"A-ate!" kumuha ako ng tubig at inalalayan siyang uminom. Pinakain ko siya at pinapanood habang kumakain. Pagkatapos niyang kumain inabot ko sakanya ang kanyang laruan na nakapatong sa side table. Natulog ulit si Kenken. Tumingin ako sa orasan ko, quarter to four na pala. Hindi pa ko nakain, nakalimutan kong bumili kanina. Bumukas ang pinto at dumating na sila Mama at Kuya na may dalang pagkain. Pag sara ng pinto ay siya namang pasok ng doktor. Pwede nang lumabas si Kenken bukas ng hapon ayon sa doktor pagtapos itake ang huling gamot na iinumin.

"Kumain ka muna bago umuwi, magpahinga ka na din," ani Kuya, pero kay Mama ako nakatingin habang papalapit kay Kenken.

'Sanay na 'ko.'

Mapakla kong ngintian si Kuya at tumango. Kinuha ko sakanya ang pagkain. Pagtapos kong kumain ay nagpaalam na kong umalis.

Hindi ko manlang maramdamang anak ako. I can't stop asking myself, mahal ba nila ako? O kailangan talaga ng higit na atensyon ng kapatid ko? Simula pagkabata lagi akong iniiwan sa Auntie ko dahil busy sila sa business. Never umattend sa recognition day at graduation day. Lagi kong iniisip na kaya wala sila because they doing their job just to feed me and give our whims, and also for our future. But one thing is my wish for, is to have time even if they are busy.

Naisipan ko munang maglakad-lakad sa bayan. Bumili ako ng ilang souvenirs at pasalubong kanila Mia at Bettina. Dumaan ako sa National Book Store. Gusto kong bumili para may papapirmahan na ako sakanya. Napangiti ako sa aking ideya.

Dumaan ako sa isang milktea shop.

"Medium size po ng Dark Choco Cookie," my favorite.

"Sugar level po Ma'am?" tanong ng Cashier

"Seventy-five percent lang po," ayoko ng masyadong matamis at nakakangilo sa ngipin.

"Toppings po Ma'am?"

"Pearl nalang po," hindi suit ang Nata sa DCC ko. Hmmm...

Humanap ako ng upuan, napili ko is 'yung sa Corner ng shop. Sa tabi ko may mga estudyante na naka T-shirt sila ng AdU at may nakalagay ng Chemical Engineering. May mga hawak silang papel, at parang blueprint siya ng planta. Nakikinig sila sa nagsasalita, tingnan ko 'yung lalaki na medyo nakaside view sakin, he's wearing black leather jacket.